آنها شبی می آیند!

نویسنده: مرتضی عبدالواهابی

قاسم وقتى صداى سوت قطار را شنید دست از کار کشید و به سمت ایستگاه دوید. سرکارگر که متوجه رفتن او شده بود، فریاد کشید:

– برگرد قاسم کجا دارى مى‏رى؟ الآن کامیون مى‏یاد. باید سنگارو خالى کنیم.

– مى‏خوام سربازارو ببینم اوستا، زود برمى‏گردم. ایستگاه راه‏آهن شلوغ بود. قطار توقف کرده بود و سربازان متفقین از آن پیاده مى‏شدند. قاسم در امتداد واگنها حرکت مى‏کرد و داخل کوپه‏ها را نگاه مى‏کرد. کوپه‏ها پر از سرباز بود. یکى از سربازان که از پنجره بیرون را نگاه مى‏کرد، با دیدن قاسم دستش را تکان داد و به او اشاره کرد که نزدیک شود اما قاسم توجهى نکرد و به راه خود ادامه داد. واگنهاى روباز آخرى پر از مهمات جنگى و عراده‏هاى توپ بودند. صداى سوت قطار دوباره بلند شد. سربازانى که پیاده شده بودند با عجله سوار مى‏شدند. قاسم به محل کارش برگشت. کامیون آمده بود و کارگرها سنگها را تخلیه مى‏کردند. آنها مشغول ساختن یکى از ساختمانهاى ادارى راه‏آهن بودند. قاسم به آنها پیوست. سرکارگر با دیدن او چهره‏اش را درهم کشید و گفت:

– سیر و سیاحت تموم شد شازده!

او چیزى نگفت و به کار خود ادامه داد. سنگها که تخلیه شد، کامیون هم آماده&lt ;/SPAN> حرکت‏شد. در همین موقع قطار متفقین هم از ایستگاه خارج شد. قاسم پشت کامیون ایستاده بود و دور شدن قطار را نگاه مى‏کرد. راننده، کامیون را روشن کرد و کمى عقب رفت. قاسم که ششدانگ حواسش متوجه قطار بود با سر، روى زمین افتاد. چرخ کامیون از روى پایش گذشت و آن را له کرد. قاسم بیهوش شد. کارگرها دویدند و او را به کنارى کشیدند. بعد هم با سرعت وسیله‏اى تهیه کردند و او را به بیمارستان فاطمى منتقل کردند. وقتى
قاسم چشم باز کرد، خودش را روى تخت‏بیمارستان دید. مادرش کنار تخت ایستاده بود و گریه مى‏کرد. او لبهایش را به هم گزید و از شدت درد نعره کشید. در همین موقع دکتر مدرسى و دکتر سیفى وارد اتاق شدند. بالاى سر قاسم رفتند و پارچه سفید را از روى پایش کنار زدند.

مادر ملتمسانه گفت- دستم به دامنتون یه کارى بکنید. خدا عوضتون بده.

دکترها که رفتند. مادر نزدیک شد. صورت پسرش را بوسید و در گوشش گفت:

– غصه نخور مادر، ان‏شاءالله پات خوب مى‏شه. من مى‏رم حرم حضرت معصومه به بى‏بى متوسل مى‏شم. تو هم دعا کن.

روزها از پى هم مى‏گذشت. درد شدید پا امان قاسم را بریده بود. گاه چنان فریادهایى مى‏کشید که تمام فضاى اتاقها و سالنهاى بیمارستان را پر مى‏کرد. در یکى از همین روزها پسرکى را به بیمارستان آوردند و کنار تخت قاسم بسترى کردند. پرستارها مى‏گفتند تیر به پایش خورده و زخمش خی
لى عمیق است. یکبار که دکترها براى معاینه پاى پسرک آمده بودند قاسم با کنجکاوى به آنها خیره شد. زخم پاى پسرک وحشتناک بود. شدت جراحت‏به اندازه‏اى بود که زخم به خوره و جذام تبدیل شده بود. حال پسرک خیلى خراب بود. روى تخت دراز کشیده بود و اصلا تکان نمى‏خورد. قاسم گاهى وقتها صداى ناله ضعیف او را مى‏شنید که خیلى زود قطع مى‏شد.

پرستارانى که براى معاینه و مراقبت او مى‏آمدند، آهسته از هم مى‏پرسیدند:

– هنوز تموم نکرده؟

گویا هر لحظه انتظار مرگ او را مى‏کشیدند. قاسم هم بکلى ناامید شده بود. دلش مى‏خواست‏بمیرد و از این درد کشنده راحت‏شود. افکار شومى به مغزش خطور کرده بود. به خودکشى فکر مى‏کرد. عصر هنگام مادر به دیدنش آمد. خورشید به آرامى در حال غروب کردن بود و پنجاهمین شب اقامت قاسم در بیمارستان از راه مى‏رسید. او تصمیم خودش را گرفته بود. اگر امشب بهبود نمى‏یافت‏خودش را مى‏کشت چون طاقتش تمام شده بود. با دیدن مادر مایوسانه گفت:

– اگر امشب شفاى مرا از بى‏بى گرفتى که هیچ وگرنه صبح جنازه مرا روى این تختخواب خواهى دید.

مادر چیزى نگفت و سراسیمه از اتاق بیرون دوید و به سمت‏حرم حضرت معصومه رفت. هنگام اذان مغرب بود. مادر وارد حرم شد. به سمت ضریح رفت. دستان چروک خورده‏اش را به آن گره زد و به قبر مطهر بى‏بى خیره شد. مى‏خواست گریه کند اما کاسه چشمانش خشک شده بود. زیر لب زمزمه کرد:

</SPAN&gt ;- بى‏بى شفاى بچمو از تو مى‏خوام. منو پیش قاسم رو سفید کن. به حق قاسم امام حسن قسمت مى‏دم; دختر موسى بن‏جعفر!

آن شب، قاسم حال عجیبى داشت. شبى بین مرگ و زندگى. برعکس شبهاى پیش خوابش گرفته بود. چشمانش را بست و به خواب رفت.

در اتاق به سمت‏باغى بزرگ و سرسبز باز مى‏شد. در این هنگام سه بانوى مجلله و نورانى از آن در وارد اتاق شدند و به سمت تخت پسربچه رفتند. قاسم مى‏خواست آنها را صدا کند. اما زبانش بند آمده بود. بانویى که جلوتر از بقیه حرکت مى‏کرد حضرت فاطمه(س) بود، دومى هم حضرت زینب(س) و سومین نفر هم حضرت معصومه(س) بود. آنها کنار تخت ایستادند. پسرک چشمانش را باز کرد. حضرت فاطمه به پسرک اشاره کردند:

– بلند شو!

– نمى‏توانم!

– بلند شو، تو خوب شدى پسرک بلند شد و نشست. قاسم انتظار داشت‏به او هم توجهى بکنند. ولى برخلاف انتظارش، آنها بدون توجه به او به آرامى از آنجا دور شدند. قاسم از خواب پرید. با ناراحتى نگاهى به اطراف انداخت. خیلى ناراحت‏بود. با خودش فکر کرد: شاید به برکت آمدن آنها من هم شفا پیدا کرده باشم. دستش را روى پایش گذاشت. اصلا درد نمى‏کرد. پایش را حرکت داد. مثل روز اول شده بود. به خوبى حرکت مى‏کرد. صبح پرستارها آمدند. یکى از آنها گفت: <o:p&gt ;

– بچه در چه حال است؟

قاسم با شادمانى گفت:

– بچه خوب شده. </SPAN& gt;

و چون نگاه پرسشگر پرستار را دید دیگر چیزى نگفت.

پرستار باند و پنبه را طبق معمول از روى پاى قاسم برداشت تا آن را تعویض کند. ورم پا به کلى تمام شده بود. فاصله‏اى بین پنبه‏ها و پا بود. گویى اصلا زخم و جراحتى وجود نداشته است. پرستار با تعجب به قاسم نگاه کرد و بعد سراسیمه به سمت تخت پسرک برگشت. پارچه را از روى او کنار زد. هیچ اثرى از زخم در پاى پسرک پیدا نبود.

لحظه‏اى بعد در اتاق، جاى سوزن انداختن نبود. دکترها، پرستارها و مریضها همه آمده بودند. قاسم در میان سیل جمعیت مادرش را دید که با چشمهاى قرمز و ورم کرده به طرفش مى‏آمد!

بازنویسى از کتاب داستانهاى شگفت، نوشته شهید محراب آیت‏الله دستغیب

http://haram.masoumeh.com