1- شيخ صدوق (ره) از امام رضا (ع) روايت كرده كه فرمودند: محرّم ماهي بود كه مردم جاهليّت جنگ را در آن حرام مي دانستند
« فَاسْتُحِلَّتْ فيهِ دِماءُنا، وَ هُتِكَتْ فيهِ حُرْمَتُنا وَ سُبِي فِيهِ ذَارِينا وَ نِساوُنا وَ اضْرِمَتِ النِّيرانُ في مَضارِبَنا وَ انْتُهِبَ ما فيِها مِنْ ثِقْلِنا وَ لَمْ تُرْعَ لِرَسُولِ اللهِ حُرمَةٌ في اَمْرِنا »
« لكن بني اميّه خون ما را در آن حلال شمردند و حرمت ما را هتك كردند، و فرزندان و زنان ما را اسير نمودند، و آتش به خيمه هاي ما زدند، و آنچه اثاثيه در آنها بود دزديدند، و حرمت رسول خدا (ص) را دربارۀ ما مراعات نكردند ».
روز شهادت حسين(ع) چشم ما را زخم كرد و اشك ما را روان ساخت، و عزيز ما را در زمين كربلا خوار نمود و ما را تا روز قيامت دچار گرفتاري و بلا ساخت.
« پس بر بزرگواري چون حضرت امام حسين(ع) بايد گريست، كه گريه بر او گناهان بزرگ را محو مي كند».
سپس فرمودند: شيوه پدرم اين بود كه چون محرّم مي شد كسي او را خندان نمي ديد، و اندوه بر او غالب مي شد تا روز دهم، و روز دهم روز مصيبت و حزن و گريه اش بود و مي فرمود: در اين روز حضرت حسين(ع) كشته شد. (1)
2- از حضرت امام رضا (ع) روايت شده كه: «هر كس روزعاشورا دنبال حوائج خود نرود و كارهاي خود را تعطيل كند خداوند حاجتهاي دنيا و آخرتش را برآورد ».
و هر كس روز عاشورا روز مصيبت و حزن و گريه او باشد،خداي عزّوجل روز قيامت را روز فرح وشادي او سازد و در بهشت چشمش به ما روشن شود. و هر كس روز عاشورا را روز بركت داند و براي خانه اش چيزي ذخيره كند، درآنچه ذخيره كرده بركت نباشد و روزقيامت با يزيد و عبيدالله بن زياد و عمر سعد در درك اسفل ( بدترين جاي دوزخ) محشور گردد.(2)
3- شيخ طوسي از عقبه نقل مي كند كه حضرت باقر (ع) فرمودند: هركس حسين بن علي (ع) را در روز دهم محرّم زيارت كند تا آنكه نزد قبر آن حضرت گريان شود، در روز قيامت با ثواب دوهزار حجّ و دو هزار عمره و دو هزار جهاد، كه آن حجّ و عمره و جهاد را با رسول خدا (ص) وائمه طاهرين (ع) انجام داده باشد خدا را ملاقات مي كند.
راوي عرض كرد: فدايت شوم، كسي كه درشهرهاي دور از كربلاست و رفتن نزد قبر آن حضرت برايش ممكن نيست چه كند؟
فرمودند: نزديك زوال آفتاب به صحرا يا بر بام خانۀ خود برود، و به سوي آن حضرت با سلام اشاره كرده و بر قاتلين او لعن و نفرين كند و دو ركعت نماز بخواند آنگاه بر حسين(ع) ندبه و گريه نمايد،و كساني را كه درخانه اش هستند –اگر از آنها تقيّه نمي كند- به گريستن بر آن حضرت وا دارد، و درخانۀ خود مجلس عزا و مصيبت آن حضرت برپا كند،و به يكديگر تعزيت بگويند، من براي او تمام اين ثوابها را ضامنم.
گفتم: فدايت شوم، شما اين ثوابها را ضامن شده و كفالت مي كنيد؟
فرمودند: آري من ضامن و كفيلم براي كسي كه اين عمل را بجا آورد.
گفتم:چگونه يكديگر را تعزيت بگويند؟ فرمودند: بگوئيد:
«اَعْظَمَ اللهُ اُجوُرَنا وَ اُجوُرَكُمْ بِمُصابِنا بِالْحُسَيْنِ(ع) وَ جَعَلَنا وَ اِيّاكُمْ مِنَ الطّالِبينَ بِثارِهِ مَعَ وَلِيّهِ الْاِمامِ الْمَهْدِيِ(عج) مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ(ص)»
و اگر بتوانيد در آن روز كارهاي خود را تعطيل كنيد، زيرا كه آن روز، روز نحسي است و حاجت مؤمن برآورده نمي شود، و اگر برآورده شود مبارك نخواهد بود و خيري در آن نمي باشد. و براي منزل خود در اين روز چيزي ذخيره نكنيد، چون بركت نداشته وبراي اهلش مبارك نمي باشد.
اگر اين اعمال را انجام دهيد خداوند براي آنها ثواب هزار حجّ و هزار عمره و هزار جهاد كه همه رادرخدمت رسول خدا (ص) انجام داده بنويسد و براي او ثواب مصيبت هر پيامبر و رسول و وصيّ و صدّيق و شهيدي كه از دنيا رفته يا شهيد شده باشد از اول خلقت دنيا تا قيامت خواهد بود.
علقمه به آن حضرت عرض كرد: دعائي به من تعليم فرمائيد كه در اين روز هرگاه آن جناب را از دور يا از نزديك زيارت كردم آنرا بخوانم.
فرمودند: هرگاه دو ركعت نماز بجا آوردي بعد از اشاره كردن به سلام و گفتن تكبير اين زيارت (زيارت عاشورا) را بخوان كه همانند زوّار آن حضرت از ملائكه دعا كرده اي، و خداوند براي تو صد ميليون درجه بنويسد و مانند كسي كه با امام حسين (ع) شهيد شده خواهي بود. تا اينكه دردرجات ايشان شريك شده و از جمله آنها شناخته شوي. و براي تو ثواب زيارت هر پيامبر و رسول و هر كس كه حضرت حسين (ع) را زيارت كرده از روزي كه آن حضرت شهيد شده نوشته شود. (3)
4- حضرت باقر(ع) فرمودند: روز شهادت حضرت حسين(ع) پدرم دل درد داشته و در خيمه بود، و من مي ديدم كه چگونه مواليان و دوستان ما با امام حسين(ع) رفت و آمد مي كردند و برايش آب طلب مي نمودند،و آن جناب گاهي برسمت راست سپاه و گاهي بر طرف چپ سپاه و گاه بر قلب دشمن حمله مي كرد. و آن حضرت را طوري كشتند كه رسول خدا(ص) نهي فرموده بود كه هيچ جانداري را آنگونه نكشند، «او را با شمشير و نيزه و سنگ و چوب و عصا شهيد كردند، و بعد از آن بر بدن شريفش اسب تاختند». (4)
5- عبدالله بن سنان روايت كرده كه روز عاشورا خدمت حضرت صادق(ع) رسيدم، آن بزرگوار را آشفته روي و اندوهگين ديدم كه اشك از چشمان مباركش مانند مرواريد جاري بود. عرض كردم:يا بن رسول الله خداوند چشمان شما را نگرياند برا ي چه گريه مي كنيد؟ فرمودند: «آيا غافل هستي؟ مگر نمي داني در مثل چنين روزي حسين بن علي(ع) شهيد شد». عرض كردم: اي آقاي من، دربارۀ روزۀ امروز چه مي فرمائيد؟ فرمودند: روزه بدار بدون نيت و افطار كن بدون خواندن دعاي آن، آن ر
ا روزه كامل قرار نده بلكه ساعتي بعد از نماز عصر با آب افطار كن، چون در اينوقت «جنگ از آل رسول برطرف شد و آن فتنۀ بزرگ فرو نشست».
سي تن از بني هاشم با مواليان ايشان درميدان به خاك افتادند كه شهيد شدن آنها بر رسول خدا (ص) سخت و دشوار بود. اگر آن حضرت زنده مي بود (خود آن بزرگوار براي آنها سوگواري مي كرد) و به او تسليت داده ميشد. راوي گويد: امام صادق(ع) سخت گريست كه محاسن شريفش تر شد.(5)
پی نوشت:
1– امالي صدوق / 128م 27 ح 2، بحارالانوار:44/283 ح 17
2– امالي صدوق / 129
ح 4، بحارالانوار: 44/ 284ح18
3– مصباح شيخ طوسي / 713، مفاتيح الجنان
4– بحارالنوار: 45/ 91 ب 37ح 30
5– مصباح شيخ طوسي / 724، بحارالانوار: 45/ 6
http://hussein.javanblog.com