ورود

ثبت نام

موسسه قرآن و نهج البلاغه
home-icone
Institute of Quran & Nahjul Balaghah

بشارت امام صادق علیه السلام به شیعیان

فهرست مطالب

سليمان ديلمى گفت:


نزد امام صادق علي
ه السّلام
 بودم كه ابو بصير، در حالى كه نفسهاى عميقى مى‏كشيد، بر آن حضرت وارد شد. هنگامى كه نشست، امام صادق عليه السّلام رو به او كرد و فرمود: اى ابا محمّد، چرا اين گونه نفس عميق مى‏كشى؟


ابو بصير گفت: فدايت شوم اى فرزند رسول خدا، پير و ناتوان شده‏ام و زمان مرگم نزديك شده، با اين وجود نمی دانم در آخرت چه حالى خواهم داشت! امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، تو هم، چنين مى‏گويى؟ ابو بصير گفت: قربانت گردم، چرا نگويم؟ امام عليه السّلام فرمود:


اى ابا محمّد، مگر نمی دانی كه خداوند تعالى، جوانان «شما» (شيعيان) را گرامى داشته از اينكه كيفرشان نمايد و از پيران «شما» شرم مى‏كند كه از آنها حساب بكشد. ابو بصير گفت: فدايت شوم، آيا اين مقام، ويژه ما (شيعيان) است يا براى عموم اهل توحيد و يكتاپرستان است؟


حضرت عليه السّلام فرمود: به خدا سوگند فقط مخصوص شما [شيعيان‏] است و ساير مردم را شامل نمى‏شود. در حديث آمده است كه خداوند مى‏فرمايد: «سفيدى محاسن مؤمنين از نور من است و من شرم دارم‏ از اينكه نورم را با آتشم بسوزانم». همچنين نقل شده است: «سفيدى محاسن، زيور عقل و نشانه وقار و سنگينى است».


ابو بصير گفت: فدايت شوم، [مخالفين شما] به ما لقبى داده‏اند كه پشت ما را شكسته و دلهايمان را ميرانده است، و زمامداران و واليان، به خاطر همين لقب- و بنا بر حديثى كه فقهايشان روايت مى‏كنند- خون ما را حلال مى‏شمرند.


امام عليه السّلام فرمود: مقصودت لقب «رافضى» است؟</o:p&g t;


ابو بصير گفت: آرى. امام عليه السّلام فرمود: نه، به خدا سوگند، اينان شما را به اين نام نخوانده‏اند، بلكه خداوند شما را بدان ناميده است. اى ابا محمّد، مگر نمى‏دانى كه هفتاد نفر از بنى اسرائيل، وقتى گمراهى فرعون و قومش، و هدايت موسى را تشخيص دادند، فرعون را رها كردند و به موسى پيوستند، به همين سبب، در ميان لشكر موسى عليه السّلام به «رافضى» خوانده مى‏شدند. اينها در بين لشكر موسى عليه السّلام بيش از ديگران عبادت مى‏كردند و نسبت به موسى و هارون و فرزندانشانعليهم السّلام محبت بيشترى داشتند و خداوند به موسى عليه السّلام وحى فرمود: اين نام را در تورات براى آنها ثبت كن، زيرا من آنان را به اين اسم ناميده‏ام و اين نام را بدانها بخشيده‏ام.


& lt;SPAN style=”LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: ‘Tahoma’,’sans-serif’; FONT-SIZE: 9pt” lang=AR-SA>موسى عليه السّلام نيز اين نام را براى آنها ثبت فرمود و پس از آن، خداوند، اين نام را براى شما ذخيره كرد و به شما عطا فرمود.


اى ابا محمّد، اينان خوبى را رها كردند و شما به كمك خوبى، بدى را رها كرديد. مردم به دسته‏ها و گروه‏هاى مختلفى تقسيم شدند و شما در گروه خاندان پيامبرتان محمدصلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در آمديد و به راهى رفتيد كه خداوند به آن امر فرموده است. شما همان راهى را كه خدا برايتان برگزيده بود، انتخاب كرديد و كسى را كه خدا اراده كرده بود، اختيار نموديد. پس مژده باد بر شما و باز هم مژده باد بر شما. به خدا سوگند، شماييد كه مورد رحمت حقّ قرار گرفته‏ايد، كردار نيك نيكوكارانتان پذيرفته مى‏شود و از كردار زشت بدكارانتان چشم‏پوشى مى‏شود. هر كس روز قيامت بدون آن عقيده‏اى كه شما داريد به پيشگاه پروردگار درآيد، خداوند نه كردار نيكش را مى‏پذيرد و نه از كردار بدش درمى‏گذرد. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم بيشتر بگوييد. امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، خداوند فرشتگانى دارد كه گناهان را از دوش شيعيان ما مى
‏ريزند، همان گونه كه باد خزان، برگهاى درختان را در فصل پاييز مى‏ريزد و اين است معنى كلام خداوند عزّ و جلّ: «و فرشتگان پروردگارشان را سپاس و ستايش مى‏كنند و براى مؤمنان طلب آمرزش مى‏كنند» به خدا سوگند آمرزش خواهى آنان، تنها براى شما است، نه براى ساير مردم. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟


ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بگوييد، امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، به خدا سوگند، خداوند عزّ و جلّ در اين آيه [آيه‏اى كه بعدا تلاوت مى‏فرمايد]، هيچ يك از اوصياى پيامبران و پيروانشان را جدا نكرده، جز امير مؤمنان على عليه السّلام و شيعيانش را، آنجا كه در قرآن كريم، كه سخنش حقّ است، مى‏فرمايد: « [روز قيامت‏] روزى [است‏] كه هيچ دوستى براى دوست خود كارى انجام نمى‏دهد و آنها يارى نمى‏شوند، مگر كسانى كه با قلبى پاك و سالم [از پليديها] به نزد خداوند بيايند» و مقصود خداى بزرگ از اين آيه، على عليه السّلام و شيعيان او هستند.


اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم:


فدايت شوم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداى تعالى شما را در قرآن ياد كرده است، آنجا كه مى‏فرمايد:


«اى بندگان من كه در مورد نفس خويش زياده روى كرده‏ايد، از رحمت الهى نااميد نشويد، زيرا خداوند همه گناهان شما را مى‏آمرزد، به راستى او آمرزنده و مهربان است» (زمر- 53)


 به خدا سوگند در اين آيه جز شما، قصد كس ديگرى را نداشته است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده:


«[اى شيطان‏]» به راستى تو بر بندگان [خاص‏] من تسلطى ندارى» (حجر- 42)


به خدا سوگند، در اين آيه جز امامان عليهم السّلام و شيعيانشان را قصد نداشته است. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟


ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد.


حضرت فرمود:


اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده: «آنان همدم كسانى هستند كه خدا نعمتشان داده، از پيامبران، راستگويان، شهيدان و نيكوكاران و چه نيكو رفيقانى هستند» (نساء- 69) در اين آيه، مقصود از پيامبران، رسول خدا خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است و راستگويان و شهيدان ما هستيم و صالحين شماييد. پس به شايستگى و صلاح معروف شويد، همان گونه كه خداوند شما را چنين ناميده است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.


حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خدا شما را ياد كرده در آنجا كه از زبان دشمن شما در دوزخ چنين حكايت مى‏كند:


«و گويند چرا ما [در اينجا] مردانى را كه از اشرار مى‏شمرديم و تمسخرشان مى‏كرديم نمى‏بينيم يا شايد ديدگان ما [از ديدنشان‏] خيره گشته است» (ص- 62)


 به خدا سوگند، مقصود و منظور از اين آيه، كسى جز شما نيست، زيرا شما در نزد مردم اين جهان، اشرار محسوب شده‏ايد. به خدا سوگند، هنگامى كه در بهشت در ناز و نعمت خواهيد بود، آنان در دوزخ شما را مى‏جويند، اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.


&l t;P style=”TEXT-ALIGN: justify; LINE-HEIGHT: 200%; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl; BACKGROUND: white” dir=rtl align=justify>امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمد، [همين اندازه بدان كه‏] هيچ آیه ای نيست كه به بهشت رهبرى كند و بهشتيان را به نيكى ياد كند، جز اينكه در باره ما و شيعيان ما نازل شده و هيچ آيه‏اى نيست كه اهل آن را به بدى ياد كند و به سوى دوزخ براند مگر اينكه در باره دشمن ما و مخالف ما نازل شده است. اى ابا محمد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد. حضرت فرمود: كسى بر آيين ابراهيم، جز ما و شيعيان ما نيست و ساير مردم از آن بركنارند. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ [و در روايت ديگرى نقل شده كه ابو بصير گفت: مرا بس است.] .[1]


 پی نوشت:


[1].فضائل الشيعة-ترجمه توحيدى، ص: 61


www.aboutorab.com

به این مطلب امتیاز دهید
اشتراک گذاری در telegram
اشتراک گذاری در whatsapp
اشتراک گذاری در facebook
اشتراک گذاری در email

فرصت ویژه برای علاقه مندان به نویسندگی

شما می توانید مقالات خود را با نام خود در وب سایت موسسه منتشر نمائید. برای شروع کلیک نمائید.

نویسنده مقاله باشید