سليمان ديلمى گفت:
نزد امام صادق علي
ه السّلام بودم كه ابو بصير، در حالى كه نفسهاى عميقى مىكشيد، بر آن حضرت وارد شد. هنگامى كه نشست، امام صادق عليه السّلام رو به او كرد و فرمود: اى ابا محمّد، چرا اين گونه نفس عميق مىكشى؟
ابو بصير گفت: فدايت شوم اى فرزند رسول خدا، پير و ناتوان شدهام و زمان مرگم نزديك شده، با اين وجود نمی دانم در آخرت چه حالى خواهم داشت! امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، تو هم، چنين مىگويى؟ ابو بصير گفت: قربانت گردم، چرا نگويم؟ امام عليه السّلام فرمود:
اى ابا محمّد، مگر نمی دانی كه خداوند تعالى، جوانان «شما» (شيعيان) را گرامى داشته از اينكه كيفرشان نمايد و از پيران «شما» شرم مىكند كه از آنها حساب بكشد. ابو بصير گفت: فدايت شوم، آيا اين مقام، ويژه ما (شيعيان) است يا براى عموم اهل توحيد و يكتاپرستان است؟
حضرت عليه السّلام فرمود: به خدا سوگند فقط مخصوص شما [شيعيان] است و ساير مردم را شامل نمىشود. در حديث آمده است كه خداوند مىفرمايد: «سفيدى محاسن مؤمنين از نور من است و من شرم دارم از اينكه نورم را با آتشم بسوزانم». همچنين نقل شده است: «سفيدى محاسن، زيور عقل و نشانه وقار و سنگينى است».
ابو بصير گفت: فدايت شوم، [مخالفين شما] به ما لقبى دادهاند كه پشت ما را شكسته و دلهايمان را ميرانده است، و زمامداران و واليان، به خاطر همين لقب- و بنا بر حديثى كه فقهايشان روايت مىكنند- خون ما را حلال مىشمرند.
امام عليه السّلام فرمود: مقصودت لقب «رافضى» است؟</o:p&g t;
ابو بصير گفت: آرى. امام عليه السّلام فرمود: نه، به خدا سوگند، اينان شما را به اين نام نخواندهاند، بلكه خداوند شما را بدان ناميده است. اى ابا محمّد، مگر نمىدانى كه هفتاد نفر از بنى اسرائيل، وقتى گمراهى فرعون و قومش، و هدايت موسى را تشخيص دادند، فرعون را رها كردند و به موسى پيوستند، به همين سبب، در ميان لشكر موسى عليه السّلام به «رافضى» خوانده مىشدند. اينها در بين لشكر موسى عليه السّلام بيش از ديگران عبادت مىكردند و نسبت به موسى و هارون و فرزندانشانعليهم السّلام محبت بيشترى داشتند و خداوند به موسى عليه السّلام وحى فرمود: اين نام را در تورات براى آنها ثبت كن، زيرا من آنان را به اين اسم ناميدهام و اين نام را بدانها بخشيدهام.
& lt;SPAN style=”LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: ‘Tahoma’,’sans-serif’; FONT-SIZE: 9pt” lang=AR-SA>موسى عليه السّلام نيز اين نام را براى آنها ثبت فرمود و پس از آن، خداوند، اين نام را براى شما ذخيره كرد و به شما عطا فرمود.
اى ابا محمّد، اينان خوبى را رها كردند و شما به كمك خوبى، بدى را رها كرديد. مردم به دستهها و گروههاى مختلفى تقسيم شدند و شما در گروه خاندان پيامبرتان محمدصلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در آمديد و به راهى رفتيد كه خداوند به آن امر فرموده است. شما همان راهى را كه خدا برايتان برگزيده بود، انتخاب كرديد و كسى را كه خدا اراده كرده بود، اختيار نموديد. پس مژده باد بر شما و باز هم مژده باد بر شما. به خدا سوگند، شماييد كه مورد رحمت حقّ قرار گرفتهايد، كردار نيك نيكوكارانتان پذيرفته مىشود و از كردار زشت بدكارانتان چشمپوشى مىشود. هر كس روز قيامت بدون آن عقيدهاى كه شما داريد به پيشگاه پروردگار درآيد، خداوند نه كردار نيكش را مىپذيرد و نه از كردار بدش درمىگذرد. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم بيشتر بگوييد. امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، خداوند فرشتگانى دارد كه گناهان را از دوش شيعيان ما مى
ريزند، همان گونه كه باد خزان، برگهاى درختان را در فصل پاييز مىريزد و اين است معنى كلام خداوند عزّ و جلّ: «و فرشتگان پروردگارشان را سپاس و ستايش مىكنند و براى مؤمنان طلب آمرزش مىكنند» به خدا سوگند آمرزش خواهى آنان، تنها براى شما است، نه براى ساير مردم. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟
ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بگوييد، امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد، به خدا سوگند، خداوند عزّ و جلّ در اين آيه [آيهاى كه بعدا تلاوت مىفرمايد]، هيچ يك از اوصياى پيامبران و پيروانشان را جدا نكرده، جز امير مؤمنان على عليه السّلام و شيعيانش را، آنجا كه در قرآن كريم، كه سخنش حقّ است، مىفرمايد: « [روز قيامت] روزى [است] كه هيچ دوستى براى دوست خود كارى انجام نمىدهد و آنها يارى نمىشوند، مگر كسانى كه با قلبى پاك و سالم [از پليديها] به نزد خداوند بيايند» و مقصود خداى بزرگ از اين آيه، على عليه السّلام و شيعيان او هستند.
اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم:
فدايت شوم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداى تعالى شما را در قرآن ياد كرده است، آنجا كه مىفرمايد:
«اى بندگان من كه در مورد نفس خويش زياده روى كردهايد، از رحمت الهى نااميد نشويد، زيرا خداوند همه گناهان شما را مىآمرزد، به راستى او آمرزنده و مهربان است» (زمر- 53)
به خدا سوگند در اين آيه جز شما، قصد كس ديگرى را نداشته است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد. حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده:
«[اى شيطان]» به راستى تو بر بندگان [خاص] من تسلطى ندارى» (حجر- 42)
به خدا سوگند، در اين آيه جز امامان عليهم السّلام و شيعيانشان را قصد نداشته است. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟
ابو بصير گفت: عرض كردم: فداى شما گردم، مطالب بيشترى بفرماييد.
حضرت فرمود:
اى ابا محمّد، همانا خداوند شما را در قرآن ياد كرده و فرموده: «آنان همدم كسانى هستند كه خدا نعمتشان داده، از پيامبران، راستگويان، شهيدان و نيكوكاران و چه نيكو رفيقانى هستند» (نساء- 69) در اين آيه، مقصود از پيامبران، رسول خدا خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است و راستگويان و شهيدان ما هستيم و صالحين شماييد. پس به شايستگى و صلاح معروف شويد، همان گونه كه خداوند شما را چنين ناميده است. اى ابا محمّد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.
حضرت فرمود: اى ابا محمّد، همانا خدا شما را ياد كرده در آنجا كه از زبان دشمن شما در دوزخ چنين حكايت مىكند:
«و گويند چرا ما [در اينجا] مردانى را كه از اشرار مىشمرديم و تمسخرشان مىكرديم نمىبينيم يا شايد ديدگان ما [از ديدنشان] خيره گشته است» (ص- 62)
به خدا سوگند، مقصود و منظور از اين آيه، كسى جز شما نيست، زيرا شما در نزد مردم اين جهان، اشرار محسوب شدهايد. به خدا سوگند، هنگامى كه در بهشت در ناز و نعمت خواهيد بود، آنان در دوزخ شما را مىجويند، اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم فدايت شوم، بيشتر بفرماييد.
&l t;P style=”TEXT-ALIGN: justify; LINE-HEIGHT: 200%; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl; BACKGROUND: white” dir=rtl align=justify>امام عليه السّلام فرمود: اى ابا محمد، [همين اندازه بدان كه] هيچ آیه ای نيست كه به بهشت رهبرى كند و بهشتيان را به نيكى ياد كند، جز اينكه در باره ما و شيعيان ما نازل شده و هيچ آيهاى نيست كه اهل آن را به بدى ياد كند و به سوى دوزخ براند مگر اينكه در باره دشمن ما و مخالف ما نازل شده است. اى ابا محمد، آيا تو را خوشحال كردم؟ ابو بصير گفت: عرض كردم: فدايت شوم، بيشتر بفرماييد. حضرت فرمود: كسى بر آيين ابراهيم، جز ما و شيعيان ما نيست و ساير مردم از آن بركنارند. اى ابا محمّد، آيا خوشحالت كردم؟ [و در روايت ديگرى نقل شده كه ابو بصير گفت: مرا بس است.] .[1]
پی نوشت:
[1].فضائل الشيعة-ترجمه توحيدى، ص: 61
www.aboutorab.com
