حکایات آموزنده از چهارده معصوم/2

صفوان يكى از ارادتمندان اهل بيت، آدم فهميده و پرهيزگارى بود. شتران بسيار داشت، به وسيله كرايه دادن آنها زندگانى خود را اداره مى كرد.
صفوان پس از آن كه با خليفه (هارون الرشيد) قرارداد بست كه حمل و نقل اسباب سفر حج وى را به عهده بگيرد، محضر امام موسى بن جعفر عليه السلام رسيد. امام فرمود:
صفوان! همه كارهاى تو خوب است به جز يك عمل.
صفوان گفت:
فدايت شوم! آن كدام عمل است؟
امام فرمود:
شترانت را به اين مرد (هارون) كرايه داده اى!
صفوان: يابن رسول الله براى كار حرامى كرايه نداده ام، هارون عازم حج است براى سفر حج كرايه داده ام. افزون بر اين، خودم همراه او نخواهم رفت، بعضى از غلامان خود را همراهش مى فرستم.
امام: آيا تو دوست دارى هارون لااقل اين قدر زنده بماند كه طلب تو را بدهد؟
صفوان: چرا يابن رسول الله قهرا چنين است.
امام: هر كس به هر عنوان دوست داشته باشد كه ستمگران باقى بمانند شريك ستمگران است و هر كس شريك ستمگران به شمار آيد، در آتش خواهد بود.
پس از اين گفتگو صفوان يكجا كاروان شترش را فروخت.
هنگامى كه هارون از فروختن شترها باخبر شد، صفوان را به حضور خود خواست و به او گفت:
شنيده ام شترها را يكجا فروخته اى؟
صفوان: بلى! همين طور است.
هارون: چرا؟
صفوان: پير شده و از كار افتاده ام و غلامان نيز از عهده اين كار به خوبى بر نمى آيند.
هارون: نه، من مى دانم چرا فروختى! حتما موسى بن جعفر از موضوع قراردادى كه براى حمل اسباب و اثاث بستى. آگاه شده و تو را از اين عمل نهى كرده است. او به تو دستور داده است، شترانت را بفروشى!
صفوان: مرا با موسى بن جعفر چه كار.
هارون با لحنى خشمگين گفت:
صفوان! دروغ مى گويى اگر دوستى هاى سابق نبود، همين حالا سرت را
از بدنت جدا مى كردم. بحارالانوار جلد 75، صفحه 376.