جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

حکمت24_از مهلت الهی بترس

حکمت24_از مهلت الهی بترس

فهرست مطالب

3.5/5 - (6 امتیاز)

حکمت24_از مهلت الهی بترس

 

و قال(ع): يَا ابْنَ آدَمَ إِذَا رَأَيْتَ رَبَّكَ سُبْحَانَهُ يُتَابِعُ عَلَيْكَ نِعَمَهُ وَ أَنْتَ تَعْصِيهِ فَاحْذَرْهُ

 

 

واژگان مهم:

يُتَابِعُ: پی در پی می‎آورد

نِعَمَهُ: نعمت‌هایش

تَعْصِيهِ: نافرمانی می‎کنی او را

فَاحْذَرْهُ: پس پرهیز کن از او

 

 

ترجمه:

ای پسرآدم! هرگاه دیدی پروردگار منزهت، نعمت‌هایش را پی در پی به تو عطا می‎کند، در حالی که تو او را معصت می‎کنی، پس در این هنگام از [عذاب] او بر حذر باش.

 

 

چکیده مفاهیم:

این سخن امام(ع) با اشاره به سنت استدراج الهی، در بیان پرهیز از گناه، به هنگام وفور نعمت هاست. وفور نعمت، دو حالت دارد؛ یا خداوند این نعمت‎ها را از روی رحمت به بنده خود می‎دهد و او باید قدردان نعمت ‎های خدای کریم و منعم خویش باشد

تا دچار تغییر و زوال نعمت‎ها نشود، یا آنکه از روی قهر است و آن را به بندگان گنهکار و ناسپاس که قابل هدایت و اصلاح نیستند می‎دهد، خداوند ایشان را غرق نعمت ساخته تا با وفور نعمت‎ها و کفران آن‎ها، بیشتر مستحق عذاب الهی باشند.

 

 

نکتــــــه‌ها:

1- «املا در لغت به معنی مهلت و تأخیر مدت است؛ «استدراج» در لغت یعنی به تدریج و کم کم نزدیک گردانیدن کسی به سوی چیزی است.

سنت املا و استدراج در اصطلاح به معنی مهلت دادن خدا به فرد گناهکار است و حتی نعمتش را از وی نمی‌گیرد؛ بلکه زیادتر می‎کند تا فرد عاصی بر طغیان و سرکشی و گناهش بیفزاید و کم کم به سوی هلاکت و بلکه عذاب بزرگ‌تری دچار شود.

بدین جهت، امام انسان را در چنین حالتی که اثر گناهانش را نمی بیند و حتی نعمت‌های پیاپی به او می‌رسند، از مغرور شدن و فریب خوردن از حال خود و سرکشی بیشتر بر حذر می‎دارد.

2- آدمی انتظار دارد کیفر گناهش را سریع‎تر ببیند و نعمت‎ها از او گرفته شوند؛ اما هنگامی که پس از ارتکاب معاصی عقوبت الهی را نمی‎بیند، جری، سرکش و مغرور می‎شود و حتی به مرز کفر می‎رسد. از این رو، خداوند درباره اهل نفاق می‎فرماید:

«آیا ندیدی کسانی را که از نجوا [و سخن درگوشی] نهی شدند؛ سپس به کاری که از آن نهی شده بودند، باز می‎گردند… و در دل می‎گویند: چرا خداوند به خاطر گفته هایمان عذاب نمی‎کند؟». خداوند در ادامه به آن ها وعده عذاب می‎دهد.

چنین فردی یا از عقوبت اعمالش غافل می‎باشد، یا بر صحت رفتار یا حال خود، خوش‎بین است،

اما توجه ندارد که شدیدترین عقوبت بر گناهان شخص متجری، سنت استدراج و مهلت پروردگار بر ادامه معاصی است. کیفر، مخصوص کسانی است که امیدی به اصلاح آ نها در دنیا باشد، اما آنان که قابلیتی برای اصلاح و هدایت ندارند، در این دنیا به صورت ظاهر آزادند.

خداوند در مورد این افراد به پیامبرش می‎فرماید: «آنها را رها کن! بگذار بخورند و بهره ببرند و آرزو آنها را به بازیچه بگیرد؛ پس به زودی خواهند فهمید.»

 

 

پیـــــــام‌ها:

امام علی(ع) در مقام هشدار فرمود: ای فرزند آدم، وقتی باران نعمت‎های خدای سبحان بر شما فرو می‎بارد و شما بی‌باکانه به عصیانگری خود ادامه می‎دهید، از عذاب او بر حذر باشید.

در واقع این سخن حضرت، نوعی اتمام حجت و بر حذر داشتن از نتیجه غفلت و گناه است تا آدمی غافل نشود و از گذرگاه آرام زندگی، در آتش کفر و عصیان گرفتار نیاید و توجه داشته باشد که صاحب‌خانه در همه حال مراقب اوست

که«اِنَّ ربَّک لَبِالمِرصاد؛ بی‎تردید، پروردگارتو در کمینگاه [ستمگران] است.»

 

 

لطـــــــــــــــائف:

در روزگاران پیشین، قبل از اسلام، در سرزمین یمن روستایی به نام «صروان» یا «ضروان» بود که باغی پرثمر با میوه‌های گوناگون داشت.صاحب این باغ مردی سخاوتمند و خداشناس بود و هر ساله مقداری از محصول باغ را به اندازه نیاز خود و خانواده ‎اش بر می‎داشت و

بقیه را به نیازمندان می‎داد. از این رو، آن باغ سال به سال پر رونق‎تر و بهتر می‎شد. مستمندان عادت کرده بودند که در فصل برداشتِ محصول، به آن باغ می‎رفتند و صاحب باغ با کمال خوش‎رویی از محصولات باغ به آن‎ها می‎داد و خوشحالشان می‎نمود و

سفارش آن‎ها را به فرزندان خود نیز می‎کرد. او در سال‎های آخرِ عمرش آن‎ها را به حضور طلبید و وصیت نمود تا نیازمندان را از میوه‎های باغ محروم نسازند.

صاحب باغ از دنیا رفت و فرزندان، که سرمست به زرق و برق دنیا بودند، نصیحت‌های پدر را فراموش کردند و حتی باهم سوگند خوردند که محصولات باغ را به فقرا ندهند. این کار ناشایسته خود را چنین توجیه کردند که ما عیال وار هستیم و محصول باغ و کشتزار باید

برای تامین زندگی خودمان باشد. مدتی گذشت تا فصل برداشت محصول فرا رسید. قرارگذاشتند تا هر روز صبح زود دور از دیدگان فقرا، میوه ها را بچینند و جمع کنند. نیازمندان طبق معمول هرساله به باغ سر می‎زدند،

ولی با دست خالی بر می‎گشتند. این وضع چندان ادامه نیافت. در نیمه‎های شب غضب خداوند برآن‎ها وارد شد، صاعقه‌ای مرگبار به باغ اصابت کرد و تمام درختان را سوزاند و جز مشتی زغال و خاکستر چیزی باقی نماند.

صبح زود که صاحبان باغ از همه جا بی خبر بودند، یکدیگر را صدا زدند تا به سوی باغ بروند. در مسیر، آهسته به همدیگر می‎گفتند:

مراقب باشید که امروز حتی یک فقیر هم به طرف باغ نیاید؛ اما وقتی به باغ رسیدند، از دیدن باغ سوخته‎شان به قدری مات و متحیر شدند که به هم گفتند: ما راه را گم کرده‎ایم. آن‎ها زمانی به خود آمدند و واقعه را فهمیدند،

که از کار خود پشیمان شده، به تسبیح خدا پرداختند و فریاد زدند: ای وای بر ما که ظغیانگر بودیم!

 

****
چو اندر گناهی، خدا را حذر به عاصی دهد نعمت بیشتر

 

 

خودآزمایی:

1. سنت املا و استدراج را اصطلاحا توضیح دهید؟

2. زیاد شدن نعمت های انسان دو حالت دارد، آنها را بیان کنید؟

 

 

صفحه اصلی – موسسه قرآن و نهج البلاغه
کانال جامع دو نور در ایتا:
https://eitaa.com/twonoor
کانال جامع دو نور در تلگرام:
https://t.me/twonoor

 

 

حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس.  حکمت24_از مهلت الهی بترس. حکمت24_از مهلت الهی بترس.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به این مطلب امتیاز دهید:
3.5/5 - (6 امتیاز)

فرصت ویژه برای علاقه مندان به نویسندگی

شما می توانید مقالات خود را با نام خود در وب سایت موسسه منتشر نمائید. برای شروع کلیک نمائید.

نویسنده مقاله باشید