دشمن سازی حضرت امیرالمومنین
شهید مطهری در کتاب جاذبه و دافعه امام علی علیه السلام:
بحث خود را اختصاص میدهیم به دوران خلافت چهار ساله و اند ماهه او. علی همه وقت شخصیت دو نیروئی بوده است. علی همیشه هم جاذبه داشته است و هم دافعه. مخصوصا در دوره اسلام از اول گروهی را میبینیم که به گرد علی بیشتر میچرخند و گروهی دیگر را میبینیم که با او چندان میانه خوبی ندارند و احیانا از وجود او رنج میبرند. ولی دوران خلافت علی و همچنین دورههای بعد از وفاتش، یعنی دوران ظهور تاریخی علی، دوره تجلی بیشتر جاذبه و دافعه او است. به همان نسبت که قبل از خلافت تماسش با اجتماع کمتر بود تجلی جاذبه و دافعهاش کمتر بود.
علی مردی دشمن ساز و ناراضی ساز بود. این یکی دیگر از افتخارات بزرگ او است. هر آدم مسلکی و هدفدار و مبارز و مخصوصا انقلابی که در پیعملی ساختن هدفهای مقدس خویش است و مصداق قول خدا است که:
«یجاهدون فی سبیل الله و لا یخافون لومة لائم»(۱).
”در راه خدا می
کوشند و از سرزنش سرزنشگری بیم نمیکنند”.
دشمن ساز و ناراضی درست کن است. لهذا دشمنانش مخصوصا در زمان خودش اگر از دوستانش بیشتر نبودهاند کمتر هم نبوده و نیستند.
اگر شخصیت علی، امروز تحریف نشود و همچنانکه بوده ارائه داده شود، بسیاری از مدعیان دوستیش در ردیف دشمنانش قرار خواهند گرفت. پیغمبر علی را به فرماندهی لشکری به یمن فرستاد. در برگشتن برای ملاقات پیغمبر عزم مکه کرد. در نزدیکیهای مکه یکی از لشکریان را به جای خویش گذاشت و خود برای گزارش سفر زودتر به سوی رسول الله شتافت. آن شخص حلههائی را که علی همراه آورده بود در بین لشکریان تقسیم کرد تا با لباسهای نو وارد مکه شوند. علی که برگشت به این عمل اعتراض کرد و آنرا بیانضباطی دانست، زیرا نمیبایست قبل از اینکه پیغمبر اکرم (ص) کسب تکلیف شود تصمیمی درباره حملهها گرفته شود و در حقیقت از نظر علی (ع) این کار نوعی تصرف در بیت المال بود بدون اطلاع و اجازه پیشوای مسلمین. از اینرو علی (ع) دستور داد حلهها را از تن خود بکنند و آنها را در جایگاه مخصوص قرار داد که تحویل پیغمبراکرم (ص) داده شود و آن حضرت خودشان درباره آنها تصمیم بگیرد. لشکریان علی (ع) از این عمل ناراحت شدند. همینکه به حضور پیغمبر اکرم)ص) رسیدند و رسول اکرم (ص) احوال آنها را جویا شد از خشونت علی (ع) در مورد حلهها شکایت کردند. پیغمبر اکرم (ص) آنان را مخاطب ساخت و گفت:
«یا ایها الناس لا تشکوا علیا فو الله انه لاخشن فی ذات الله من ان یشکی» (۲).
”مردم! از علی شکوه نکنید که به خدا سوگند او در راه خدا شدیدتر از اینست که کسی درباره وی شکایت کند”.
علی در راه خدا از کسی ملاحظه نداشت بلکه اگر به کسی عنایت میورزید و از کسی ملاحظه میکرد به خاطر خدا بود. قهرا این حالت دشمن ساز است و روحهای پرطمع و پر آرزو را رنجیده میکند و به درد میآورد. در میان اصحاب پیغمبر هیچکس مانند علی دوستانی فداکار نداشت، همچنانکه هیچکس مانند او دشمنانی اینچنین جسور و خطرناک نداشت. مردی بود که حتی بعد از مرگ، جنازهاش مورد هجوم دشمنان واقع گشت. او خود از این جریان آگاه بود و آن را پیش بینی میکرد و لذا وصیت کرد که قبرش مخفی باشد و جز فرزندانش دیگران ندانند، تا آنکه حدود یک قرن گذشت و دولت امویان منقرض گشت، خوارج نیز منقرض شدند و یا سخت ناتوان گشتند، کینهها و کینهتوزیها کم شد و
به دست امام صادق تربت مقدسش اعلان گشت.
پی نوشتها:
۱ – سوره مائده، آیه. ۵۴
۲ – سیره ابن هشام، ج ۴، ص. ۲۵۰
منبع: برگرفته از کتاب جاذبه و دافعه امام علی ع، شهید مطهری
صفحه اصلی – موسسه قرآن و نهج البلاغه
کانال جامع دو نور در ایتا:
https://eitaa.com/twonoor
کانال جامع دو نور در تلگرام:
https://t.me/twonoor
