مانند باران بود و بر دل ها ترنم داشت
مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت
در سفره اش نان جوین خشک بود اما
در کیسه خیرات نان گرم گندم داشت
از برکت دستان او شهری نمک میخورد
شهری که درآزردن قلبش تفاهم داشت
هم دوست هم دشمن نمک بر زخم او پاشید
او باز هم شوق هدایت، درد مردم داشت
یا نیمه شب همسایه هایش را دعا میکرد
یا از غمی دیرینه با چاهش تکلم داشت
مرداب ها هرچند قدرش را نفهمیدند
او باز باران ماند و بر دل ها ترنم داشت
حسین عباسپور< ;SPAN style=”LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: ‘Tahoma’,’sans-serif’; FONT-SIZE: 9pt; mso-fareast-font-family: ‘Times New Roman’; mso-bidi-language: FA” lang=FA>، تبیان
