منوی اصلی

جستجو
این کادر جستجو را ببندید.
موسسه قرآن و نهج البلاغه
home-icone
Institute of Quran & Nahjul Balaghah

مردی که مهمات خدا بود!

فهرست مطالب

تازه به جبهه آمده بود و عقیده داشت هیچ چیزی جز شوق شهادت او را نمی توانست به جبهه بکشد.
استعداد خاصی در تیراندازی و گرفتن گرا داشت. معمولاً از گروه جدا می شد و به نقاط ویژه ای برای گرفتن و مخابره گرای دشمن می رفت. هر کس از کار او تعریف می کرد، می گفت: «من بی لیاقت گرای دشمنو می گیرم، اما شما گرای شهادت رو.»
یک روز پشت خاکریز، زیر رگبار پی در پی دشمن، به یکی از بچه ها در حالی که از ترس، چهره اش خیس عرق بود، گفته بود: «عن قریب که همه مون شهید بشیم.» و او جواب داده بود: «شهادت بسته به امر حق و لیاقت بنده است، نه آتش و رگبار دشمن. اگر رفتی پشت تریبون زندگی و شهادت دادی که من بنده خدا هستم، آن وقت پشت خاکریز هم که نباشی، شهد شهادت را می تونی تجربه کنی. در ثانی، بعضی ها تانک خدا هستن، مهمات خدا و نماینده خدا هستن. خدا نمی خواد به این زودی از کار بیفتن و عزل بشن.»
روزهای سخت جنگ می گذشت. رفقایش یکی یکی شهید شده بودند. پنج سال جبهه را تجربه کرده بود، اما هنوز وقت اجابت دعایش نرسیده بود: «شهادت!»
گمانش افتاده بود لیاقت ندارد. می گفت: «یا اسمع السامعین! صدای منو می شنوی و جواب نمی دی! منو زیر تیغ بی اعتنایی ات نمیران. اگر پس فردا جنگ تموم شد، من…»
جنگ در 27 مرداد 1367 با آتش بس متوقف شد و بدن او با همه آن جانفشانی ها، حتی کوچک ترین زخمی برنداشت. او به صح
نه زندگی معمولی اش بازگشت و توی شهر، یک بنگاه مسکن دست و پا کرد و مشغول معامله خانه شد. بعضی وقت ها با خودش فکر می کرد: «کاش خانه های ما با همه آرامش و راحتی شان ذره ای بوی سنگر می داد. این مردم گاهی وقت ها برای خرید خونه چه کارها که نمی کنند. نمی دونن که تو دنیا مسافرن.»
اما کم کم سیل روزمرگی و بوی مادیات او را هم از هوای جبهه ها جدا کرد. دیگر دشمن نبود، جنگ نبود، خمپاره نبود که شهادت را به یاد او بیاورد. نمازهایی که با شور و شعف می خواند، حالا بعضی وقت ها قضا می شد. به شدت فکر مادیات بود.
چند سالی می شد که قرآن و دعای کمیل و زیارت عاشورا، او را یاد آن شوق شهادت نینداخته بود؛ تا اینکه یک زوج جوان به بنگاهش آمدند… سند خانه ای را که از او خریده بودند با عصبانیت به او دادند و مرد جوان گفت: «این سند جعلی یه. با شناختی که بنده از شما دارم مطمئنم خودتون هم از این موضوع بی خبر بودین. اگه ما آمدیم اینجا به خاطر معرفی پدرم بود. همین چند روز پیش تو سفر کربلا شهید شد. اسم شما توی وصیت نامه اش هم هست. نوشته سلامشو بهت برسونیم.»
او که صورتش خیس عرق شده بود، وصیت نامه را گرفت و نگاه کرد: «پسرم! قباله و سند وجود ما دست خداست. اگه با مهر گناه جعلش کردی، تعجب نکن که یه تیکه جهنمو بهت بدهند. پسرم! کسی لیاقت شهید شدن داره که پشت تریبون زندگی رودرروی خدا بتونه با عملش شهادت بده که من بنده توأم، نه فقط پشت تریبون جنگ… پسرم! شهادت را در عرصه بزرگ زندگی در پیشگاه خدا پیدا کن، نه در عرصه جنگ و دامن دشمن… سلام مرا به همسنگرم (…) برسونید و بگید بارها برای رسیدنش به آرزوی بزرگش دعایش کردم.»
حرف های خودش بود. حرف هایی که مثل الهامات غیبی در راز و نیازهای جبهه آموخته بود. عرق شرمندگی از صورتش می چکید. گفت: «راستی راستی که نباید گرد و غبار فراموشی را فراموش کرد. خمپاره نسیان، از سلاح های شیطونه.» و آنگاه به خاطر می آورد که در ایام جنگ چطور با زیارت عاشورا، دعای توسل و کمیل و نماز شب، به چاشنی وجودش ضربه می زد تا بی کار نماند و وجودش را وقف خدا نگاه دارد. از آن جوان معذرت خواهی کرد و کارش را درست کرد و حلالیت طلبید. سر ظهر بود. صدای اذان به گوش می رسید. این بار فراموش کرد در بنگاه معاملاتی اش را قفل کند.
چند روزی بود که با کاروان راهی کربلا شده بود و همسایه ها می دیدند که حجل
ه ای بر در مغازه او نصب شده است…


محمدجواد قدسی، روزنامه کیهان


www.bashgah.net

به این مطلب امتیاز دهید:

فرصت ویژه برای علاقه مندان به نویسندگی

شما می توانید مقالات خود را با نام خود در وب سایت موسسه منتشر نمائید. برای شروع کلیک نمائید.

نویسنده مقاله باشید