خداوند متعال در سوره مطفّفين: آيات (22 تا28)می فرماید:
«إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ ؛ عَلَى الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ؛ تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ؛يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ ؛ خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ؛وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ؛ عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ».محققا ابرار غرق در نعمتند،بر اريكهها تكيه زده تماشا مى كنند،در سيمايشان طراوت تنعم مشاهده مى شود،از شراب بى غش و صافى به ايشان مى نوشانند، شرابى كه مهر و مومش مشك است و شايسته است كه مردم نسبت به چنين زندگى مسابقه بگذارند،شرابى كه ممزوج با چشمه تسنيم است، همان چشمهاى كه مقرّبان از آن مى نوشند».
و قبل از این آیات بیان می فرماید پروندۀاین انسانهای نیکو کاردر نزد مقربین است:
«كَلاَّ إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ، وَ ما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ، كِتابٌ مَرْقُومٌ ، يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ»چنان نيست كه آنها (در باره معاد) خيال مى كنند، بلكه نامه اعمال نيكان در” عليين” است، و تو چه مى داني عليين چيست؟!، نامهاى است رقم زده شده و سرنوشتى است قطعى،كه مقربان شاهد آنند.
«مقرّبون» گروهى از خاصان و برگزيدگان مؤمنانند كه مقامى بس والا دارند، و شاهد و ناظر نامه اعمال ابرار و نيكان ديگرند.
البته همه مقربان از ابرارند ولى همه ابرار در سلك مقربان نيستند.
از اين آيات استفاده مى شود كه” تسنيم” برترين شراب طهور بهشتى است كه مقربان آن را به طور خالص مى نوشند، ولى براى ابرار مقدارى از آن را با رحيق مختوم كه نوع ديگرى از شراب طهور بهشتى است مى آميزند!
ولایت امام علی علیه السلام حقیقت چشمۀ تسنیم
ابن مسعود روایت می کند:رسول خدا «صلى الله عليه و آله» فرموده است: چون روز قيامت فرا رسد، علىّ در فردوس مى نشيند، و فردوس كوهى است كه بر تمام بهشت برترى و تفوّق دارد، و بالاتر از آن عرش پروردگار جهانيان است، و از دامنه اين كوه نهرهاى بهشت جارى است و در ميان بهشتها پخش مى شود و علىّ علیه السلام بر منبری از نور نشسته، و چشمه تسنيم در مقابل او جارى است هيچكس از صراط عبور نمىكند مگر آنكه با او سندى نسبت به ولايت علىّ و ولايت اهل بيتش بوده باشد. على دوستان خود را به بهشت و دشمنان خود را به جهنّم داخل مىكند.
روى الخوارزمي والحمويني باسنادهما عن الحسن البصري عن عبداللَّه قال: «قال رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم: إذا كان يوم القيامة يقعد علي بن أبي طالب على الفردوس، وهو جبل قد علا على الجنة وفوقه عرش رب العالمين ومن سفحه يتفجّر أنهار الجنة وتتفرق في الجنان وهو جالس على كرسي من نور يجري بين يديه التسنيم. لا يجوز أحد الصراط إلّا ومعه براءة بولايته وولاية أهل بيته. يشرف على الجنة فيدخل محبيه الجنة ومبغضيه النار».[1]
در واقع آنكه بر اعراف قرار دارد و تسنيم از زير پاى او جارى است مقام ولايت كبراى حضرت مولى الموالى أ
مير المؤمنين علی عليه السلام است، كه تمام بهشتیان از چشمۀجارى شده از زير پاى آنحضرت مي آشامند.و ابراربا آشامیدن رحیق مختوم عطر ولایت آن حضرت را ادراک می کنند.
لذا تمام نهرهای بهشتی چه تَسنيم، و كافور، و چه زنجبيل، و چه خَمر صافى، و چه نهر شير، يا آب خالص معطر، يا نهر عسل، همه از مقام ولايت كه علم مطلق است سرچشمه گرفته، و بهشتیان را هر يك به حسب ظروف و استعداداتشان سيراب مىكند.
پی نوشت:
[1] . المناقب، الفصل السادس ص 31، وفرائد السمطين ج 1 ص 292؛ ينابيع المودة لذوي القربی،القندوزی ،ج1ص290؛ أمالى المفيد: 353 حديث 5. أمالي الشيخ الطوسى 1 / 124 حديث 193؛ غاية المرام: 261 باب 53 حديث 1 و 2. أمالي الصدوق: 42 حديث1.
http://www.mazaheb.com
