ويژگيهاى سوره حمد و حسين عليه السلام
حسين عليه السلام داراى ويژگيهاى نخستين سوره قرآن و ويژگيهاى بسم اللّه آغاز سوره هاست براى نمونه:
نخستين سوره قرآن، سرآغاز كتاب خداست و حسين عليه السلام نيز سرآغاز صحيفه شهادت.
سوره حمد اساس و ريشه كتاب آسمانى است و حسين عليه السلام نيز پدرامامان نور.
سوره حمد گنجينه اطاعت خداست و حسين عليه السلام گنجينه شفاعت و وسيله نجات.
سوره حمد براى هدايت انسانها كافى است و حسين عليه السلام نيز براى آمرزش آنان.
سوره حمد شفابخش و شفادهنده است و تربت مقدّس حسين عليه السلام و خون او نيز شفابخش، همانند شفاى دختر يهودى به بركت آن.
همينگونه قطرات اشكى كه بر شهادت او جارى گردد، آتشهاى ظاهرى و باطنى را خاموش مى سازد، چرا كه قطره اى از آن اگر به دوزخ فرو چكد آتش آن را خاموش مى سازد.
سوره حمد تضمينگر نجات و سعادت انسانهاست و مهر به حسين عليه السلام نيز همينگونه است.
سوره حمد معادل قرآن است و حسين عليه السلام نيز همينگونه است كه پيامبر او را همراه كتاب خدا به امانت سپرد.
سوره حمد معادل قرآن است و دو بار فرود آمده است و حسين عليه السلام نيز اين ويژگى را دارد كه دو بار از آسمان نازل و دو بار بالا برده شده است، يك بار روح بلندش به هنگام ولادت فرود آمد و در هنگام شهادت نيز همانند ديگر امامان، امّا پيكرمطهّر او به عالم بالا اوج داده، آنگاه فرود آورده شد.
در روايت آمده است كه: چون حسين عليه السلام به شهادت رسيد و سر مقدّسش را سپاه پليد يزيد بر فراز نيزه ها برد، فرشتگان پيكرش را به آسمانها بردند و در همان شرايط در آسمان پنجمين او را در حالى كه به خون پاكش گلگون بود با چهره آغشته به خون پدرش على عليه السلام در كنار هم قرار داده و بر قاتلان آنان لعن و نفرين كردند. پس او را در شهادتگاهش فرود آوردند كه رمز اين كار براى ما ناشناخته است.
در عظمت سوره حمد است كه اگر كسى آنگونه كه مى بايد آن را تلاوت كند و به ظاهر و باطن آن ايمان داشته باشد، خداوند به هر حرفى از آن پاداشى برتر از دنيا و آنچه در آن است، بدو ارزانى مى دارد. و در عظمت حسين عليه السلام نيز آمده است كه& lt;/SPAN> هر كسى آن حضرت را عارفانه ياد كند و بر او هدفدار و خالصانه سوگوارى نمايد، خداوند به هر قطره اشك او، پاداشى برتر از دنيا و آنچه در آن است به او ارزانى مى دارد و نيز همينگونه است هر كسى عارفانه و عاشقانه به زيارت او و احياى اهداف بلند او همّت گمارد.
واژه گرانقدر (بسم اللّه) آغاز و عنوان سوره هاست و حسين عليه السلام نيز عنوان شهادت و سالار شهيدان راه حقّ است.
اين واژه مقدّس يكصد و چهارده بار در قرآن به اراده خدا به كار رفته است و حسين عليه السلام نيز با الطاف خاصّ او
به همين شمار، وسيله نجات وبخشايش و آمرزش دارد.
اين واژه پرشكوه به عنوان تكليف به هنگام ذبح و نحر حيوانات به زبان آورده مى شود و حسين عليه السلام نيز بدان دليل كه در سخت ترين شرايط و شيوه، در راه حقّ و عدالت قربانى شد به هنگام ذبح و نحر قربانى، خاطره اش تجديد مى گردد.
برداشت ديگرى از آيات
در قرآن، آياتى است كه نامها و نشانه ها و ويژگيهاى خاصّى دارد همانند آيات نور، تطهير، آية الكرسى، آيات شفا و شفابخش، آيات سجده؛ و آياتى كه براى امور ويژه اى است و حسين عليه السلام نيز اينگونه است و داراى مقام والايى است كه علم و عظمتش، به خاطر الطاف خاصّ خدا بر او، آسمانها و زمين را در برگرفته است و نيز دوآيه و نشانه نورانى دارد كه يك آيه نور در مورد سرمقدّس اوست و يك آيه نور در مورد پيكر مطهّرش.
نشانه و آيه نخست در راه شام براى بسيارى از مردم آشكار شد، ازجمله: هنگامى كه سر مقدّسش از كنار خانه زيد بن ارقم، عبور داده شد، به ناگاه صاحب خانه درخشش نورى را نگريست كه از پنجره به درون خانه درخشيدن گرفت، شگفت زده به دنبال منشاء نور دويد كه ديد از خورشيد وجود حسين عليه السلام و سر مقدّسى است كه بر فراز نيزه است و خود شنيد كه سوره كهف.
آيه و نشانه دوّم را كشاورزى از قبيله بنى اسد، كه شبانگاه عبورش به شهادتگاه حسين عليه السلام افتاد و انب
وه پيكرهاى به خون خفته ياران حسين عليه السلام را در پهن دشت كربلا نظاره كرد، دريافت.
او مى گويد: در ميان شهيدان به خون خفته، پيكرى را ديدم كه در ظلمت و سياهى شب، همانند خورشيد درخشان نورافشانى مى كند و از فروغ نورش دشت غمبار كربلا روشن است و شيرى را ديدم كه در كنار آن پيكر مطهّر، سوگوار ن
شسته است.
و نيز در آن حضرت آيات شفابخش است، در محبّت او شفاى بيماريهاى معنوى و روحى است و در تربت مقدّسش شفاى بيماريهاى جسمى.
در پيكر آن حضرت آيات چهارگانه اى است كه زيبنده است شيفتگان او به هنگام تفكّر و تصوّر آنها، چهره بر خاك نهند؛ همانگونه كه به هنگام تلاوت آيات سجده و شنيدن آنها بايد سجده كرد.
از اين نشانه هاى</B& gt; چهارگانه:
يكى اثر تيرى است كه از پيشِ رو بر قلب مطهرش نشست و از پشت سرش خارج شد.
ديگر اثر نيزه عنصر پليدى به نام صالح بن وهب بود كه بر پهلوى او فرود آمد.
سومين نشانه اثر شمشيرى بود كه بر فرق مباركش وارد آمد و عمامه و
كلاه و سر را شكافت.…
و ديگر اثر شمشير بر گلوى بريده او بود كه سر مقدّس او را از پيكرش جدا كرد.
اينها آيات چهارگانه بر پيكر حسين عليه السلام است كه شيفتگانش از تصوّر يا شنيدن آنها اركان وجودشان به لرزه در مى آيد و توانشان تمام و كمرشان خم مى شود بر زمين مى افتند و بر خاك مى غلطند و خاك بر سر مى پاشند.
امّا آيات مخصوصى براى خواصّ مخصوص، بايد گفت كه حسين عليه السلام نشانه ها و اسباب و وسايل مخصوصى براى خواسته هاى دنيوى و اخروى دارد كه خود بحث ديگرى است.
يك برداشت و مقايسه ظريف
برداشت ظريف و تازه اى است در مورد نام و عنوان سوره هاى قرآن از نخستين سوره تا آخرين آنها و بيان آنچه در آنها به صورت اشاره يا مناسب و محتوا به نوعى در ارتباط با شخصيّت والاى حسين عليه السلام است.
براى نمونه:
سوره فاتحه:
در مورد اين سوره، كه آغاز كتاب آسمانى است و حسين عليه السلام كه آغاز صحيفه شهادت است… سخن رفت.
سوره بقره:
در اين سوره، به نوعى اشاره به سوگ حسين عليه السلام است كه فرشتگان مى گويند:
اءَتَجْعَلُ فيها مَنْ يُفْسِدُ فيها
آيا كسى را پديد مى آورى كه در زمين تبهكارى مى كند و خونها مى ريزد؟
در روايت است كه فرشتگان با نظاره بر شهادتگاه حسين و يارانش، در كربلا و دلايلى كه بيانگر اين مطلب بود، بدان آگاهى يافتند.
سوره آل عمران:
از سوره آل<SPAN style="LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; FONT-SIZE: 9pt" dir=ltr lang=AR-SA&g t; عمران آن حضرت هنگامى كه فرزند گرانقدرش على به سوى جهاد حركت مى كرد، اينگونه تلاوت فرمود:
اِنَّ اللّهَ اصْطَفى ادَمَ عَليمٌ
خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برگزيد، نسلى هستند برخى از برخى ديگر و خداوند شنوا و داناست.
سوره نساء:
و در اين سوره، آنجا كه مى فرمايد:
وَما لَكُمْ لاتُقاتِلُونَ فى سَبيلِ اللّهِ
چرا در راه خدا جهاد نمى كنيد؟.… و آنجايى كه مى فرمايد:
اِلاّ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَالرِّجالِ وَالنِّساءِ
مگر آن گروه از مردان و زنان و كودكانى كه به راستى ناتوان بودند…
كه بارزترين مصداق اينها آنانى بودند كه همراه حسين عليه السلام بودند، شما را چه شده است كه در راه نجات آنان از محاصره ستم ستمكاران به جهاد برنخاستيد…؟
سوره مائده:
در اشاره به مائده آن حضرت كه از آب كوثر براى او و ياران تشنه اش فرود آمد اشاره دارد، در حالى كه يارانش نگفتند<SPAN dir=ltr&g t;:
… اَ نْزِلْ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ
بار خدايا! از آسمان بر ما مائده اى فرو فرست كه براى ما عيد باشد.
بلكه به هر نوع تشنگى و گرسنگى و زخم و شهادت در راه حقّ، خشنود شدند و اينها برايشان گواراتر از هر غذا و نوشيدنى بود.
سوره اعراف:
امّا در اين سوره، آن حضرت بنا به برخى تفاسير و معانى، خود از اعراف است:
… وَعَلَى الاْعْرافِ رِجالٌ
از مردانى كه بر اعراف هستند همه به سيمايشان شناخته مى شوند& lt;SPAN dir=ltr>.
و زيارت آن حضرت اثر خاصّى بر سيماى زائرانش در روز رستاخيز پديد مى آورد كه بدان شناخته مى شوند.
سوره انفال:
در اين سوره، حقيقت اين است كه انفال، حقّ او و حقّ امامان نهگانه از نسل اوست، امّا از آن گرامى و فرزندانش منع و غصب شد.
از او نه تنها اين حقّ اختصاصى غصب گرديد بلكه حقّ انسانى او و فراتر از آن، حقوقى كه همه جانداران در آن مشترك هستند و حقّ بهره ورى دارند و حيوانات و كافران نيز از آن بهره مند مى گردند، اين حقّ نيز از آن حضرت سلب شد و ظالمانه آب را بر او و يارانش بستند.
سوره برائت:
همه آيات جهاد و پيكار در راه خدا، بر جهاد آن حضرت و ياران فداكارش منطبق است از آن جمله آيه معامله با خدا… كه مى فرمايد:
اِنَّ اللّهَ اشْتَرى مِنَ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ حَقّاً فِى التَّوْراةِ وَالاْنْجيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ اَوْفى بِعَهْدِهِ مِنَاللّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُالَّذى بايَعْتُمْ بِهِ وَذلِكَ هُوَالْفَوْزُ الْعَظيمُ
خداوند جان و مال مردم با ايمان را به بهاى بهشت خريدارى كرد، آنان در راه خدا پيكار مى كنند دشمنان حقّ و عدالت را مى كشند و كشته مى شوند و اين وعده قطعى است بر خدا و عهدى است كه در سه كتاب آسمانى تورات و انجيل و قرآن ياد فرموده و از خدا باوفاتر به عهد خود كيست ؟
اى مردم با ايمان ! شما در اين سودا، به خود بشارت دهيد كه اين معامله با خدا كاميابى شكوهمندى است.
بندگان خدا در بازار اين سودا هر كدام به گونه اى عمل كردند، امّا حسين عليه السلام سوداى خاصّ و معامله ويژه اى داشت و قيمت آن را به سبك ويژه اى پرداخت، همانگونه كه انتقال متاع و كيل و وزن و نگاهدارى و بخشش از آن، اگر نيك بينديشيم به سبك خاصّى بود.
سوره يونس:
اين سوره، سرگذشت انسان ساز آن پيامبر بزرگ خداست.
از صورت و سيرت و صفات او و اشاره به هنگامه اى است كه با پيكر برهنه و بيمار در آن دشت، پرتاب گرديد.
و نيز همه اينها به گونه اى منطبق با حسين عليه السلام است<SPAN style="LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; FONT-SIZE: 9pt" dir=ltr lang=AR-SA&g t; كه گفته شده است.
دريغا ! بر آن برهنه اى كه همانند يونس، بر ريگهاى تفتيده كربلا افتاده بود و سايه انداز گياهى و بوته او در آنجا، بالهاى پرندگان يا نيزه ها و شمشيرهاى بيداد اموى بود….
سوره هود:
حسين عليه السلام از اين سوره مباركه، آيات خاصّى ر
ا به هنگامى كه روياروى سپاه ضلالت در ميدان پيكار ايستاده بود تلاوت كرد و بر آنان سخنانى روشنگرانه و پرشور بيان فرمود و اتمام حجّت كرد.
در يكى از بيانات حكيمانه و هشداردهنده اش فرمود:
قالَ اِنّى اُشْهِدُاللّهَ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللّهِ رَبّى وَرَبِّكُمْ ما مِنْ دابَّةٍ اِلاّ هُوَ اخِذٌ بِناصِيَتِها اِنَّ رَبّى عَلى صِراطٍمُسْتَقيمٍ.
خداى را گواه مى گيرم و شما نيز گواه باشيد كه من از آنچه جز خداى يكتا، به شرك مى پرستيد بيزارم. همگى به مكر و حيله گرى بر ضدّ من برخيزيد و مرا مهلت ندهيد. من براى خداى يكتا كه پروردگار من و پروردگار شماست توكّل كردم، هيچ جنبنده اى نيست مگرآنكه زمام اختيارش را او گرفته است. به راستى كه پروردگار من بر راه راست است.
سوره يوسف:
در روايات اهل سنّت آمده است كه: اين سوره، ضمن پيامها و درسهاى انسانسازش، در بردارنده نوعى تسليت و آرامش خاطر براى پيامبر به خاطر رخدادهايى بود كه از فرزندش حسين عليه السلام مى دانست. و نيز مشابهتها و مطابقتهاى ديگرى در زندگى تاريخ ساز اين دو پيشواى بزرگ انسانيّت است كه با دقّت مى توان دريافت.
سوره رعد:
در اين سوره، خداى جهان آفرين از ستايش و عبادت ويژه موجودات<SPAN style="LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; FONT-SIZE: 9pt" dir=ltr lang=AR-SA> ; از جمله رعد، سخن دارد و مى فرمايد:
وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِه
رعد به ستايش او و فرشتگان، از بيم او تسبيح مى گويند…
و در روايت آمده است كه: هيچ ابرى حركت و رعد و برق نمى كند جز اينكه بر حق ستيزان از جمله يزيد لعن و نفرين
مى كند.
سوره ابراهيم:
در اين سوره مباركه، سرگذشت درس آموز ابراهيم، از جمله سكونت دادن خانواده اش در بيابانى بدون آب و علف، به خاطر اجراى فرمان خداست و اين درست منطبق با شاهكار بزرگ حسين عليه السلام است كه براى نجات اسلام از فريب و فتنه و ارتجاع اموى از خانه و حرم خدا و پيامبر هجرت كرد و خود و خاندانش در كربلا مسكن گزيدند و نيز تشابه عجيبى ميان گفتگوى ابراهيم با خاندانش به هنگام ترك آنان و شتافتن به سوى انجام فرمان خدا با گفتگوى حسين عليه السلام با خاندانش به هنگام ترك آنان و شتافتن به كوى شهادت است.
سوره اسراء</SPAN> ;:
حسين عليه السلام از شهادتگاه خويش معراج خاصّى داشت به گونه اى كه آنجا را فرودگاه و معراج فرشتگان ساخت. و نيز جايگاه سير و ديدار ويژه اى براى نياى بزرگش گرديد، كه فرمود: در سفر آسمانى معراج، هنگامى كه در موقعيّت كربلا قرار گرفتم شهادتگاه فرزندم حسين و ياران او را ديدم.
سوره كهف:
اين سوره، يادآور سر مطهّر آن گرامى است كه بر فراز نيزه بيداداموى تلاوت قرآن مى كرد. زيد بن ارقم، در كوفه از سر مقدّس آن گرامى شنيد كه اينگونه تلاوت قرآن مى كند:
اَمْ حَسِبْتَ اَنَّ اَصْحابَ الْكَهْفِ
آيا پنداشته اى كه اصحاب كهف و رقيم از نشانه هاى شگفت انگيز ما بوده اند؟
همينطور ديگران در شام شنيدند كه اين آيات را تلاوت مى كرد:
اِنَّهُمْ فِتْيَةٌ امَنُوا بِرَبِّهِمْ
آنان جوانمردانى بودند كه به پروردگارشان ايمان آورده بودند و ما نيز بر هدايت آنان افزوديم.
دقّت در اين نكته كه آن گرامى بر فراز نيزه هاى بيداد اموى، سوره كهف را تلاوت مى كرد، خود داراى حكمت است و تفكّرانگيز. همينگونه تلاوت آيه نخست در كوفه و آيه ديگر در شام، بسيار حكيمانه و قابل تعمّق است.
سوره مريم:
در روايت زكريّاى پيامبر آمده است كه:
كهيعص
اشاره به كربلا و شهادت خاندان پيامبر و بيداد رژيم سياهكار اموى در مورد آنان است كه در بخش گذشته، ترسيم شد.
و از امام < ;/SPAN>سجّاد عليه السلام است كه در تفسير اين آيه شريفه كه مى فرمايد:
فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِه
پس مريم بدو باردار شد و او را به مكانى دورافتاده برد. فرمود:
مريم از دمشق خارج و به كربلا آمد و عيسى پيامبر را در آنجا به دنيا آورد و همان شب بازگشت.
سوره طه:
در اين سوره، نيز تناسبها و شباهتهايى ميان قهرمان اين سوره موسى و حسين عليه السلام است. در اين مورد:
اِذْ رَا ناراً فَقالَ لاَِهْلِهِ
موسى هنگامى كه آتشى ديد و به خانواده خود گفت: درنگ كنيد كه من از دور آتشى مى بينم شايد براى شما قبسى بياورم.…
و حسين عليه السلام نيز در مدينه از سوى شهادتگاه خويش نورى را نگريست و به خاندان خويش گفت: به همراه من به سوى كوى دوست حركت كنيد. و هنگامى كه در اين مورد از او سؤ ال شد، فرمود: اين فرمان خداست كه مى خواهد آنان را اسيرانى آزادى بخش بنگرد.
و نيز در سوره هاى ديگر قرآن نيز، تناسب و تشابه ويژه در مورد اوست به همين جهت است كه به هنگام هجرت از مدينه، برخى آيات سوره مباركه قصص را قرائت مى كرد. و برخى ياران دلير و فداكارش، آياتى از سوره مؤ من را در ميدان نبرد تلاوت مى كردند كه خواهد آمد و اينها نمونه هايى از شاهكار حسين عليه السلام بود كه با آيات قرآن، مطابقت و تناسب داشت.
برداشتهايى در اين مورد از برخى سوره ها
1- سوره هايى در قرآن كريم است كه با حروف مقطّعه آغاز مى گردد، در همه اين حروف، نقش و اثرگذارى خاصّ و اشاره ها و زمزمه هاى ويژه اى به نامهاى خدا و اسرارى است كه جز پيامبر محبوب الهى، كسى توان دريافت آنها را ندارد.
در پيكر مطهّر حسين عليه السلام نيز از اثر شمشيرهاى بيداد، حروف مقطّعه </SPAN& gt;پديد آمد كه برخى دو حرفى، برخى سه حرفى، برخى يك حرفى، برخى چهار حرفى و برخى پنج حرفى بود و هر كدام شكل خاصّى داشت.
در عالم عرفان و رضا و تسليم در برابر خدا، رمز و سرّ خاصّى، كه براين رموز و اسرار تنها كسى راه يافت كه به اسرار و رموز حروف مقطّعه قرآن راه يافت، به همين جهت بود كه همه پيكر مقدّس حسين عليه السلام را بوسه باران مى ساخت، و گاه به اميرمؤ منان عليه السلام مى فرمود او را نگاهدارد تا جايگاه فرود شمشيرها و حروف مقطّعه را بوسه باران سازد و در همان شرايط سيلاب اشك امانش نمى داد.
2- سوره هايى كه با تسبيح خدا آغاز مى گردد، در آنها مناسبت خاصّ ميان آيات سوره و آغاز آن، از صفات الهى است كه خداوند از اين صفات به حسين عليه السلام ارزانى
داشته است كه در بخش گذشته، ترسيم شد.
3- در سوره مدّثّر كه با خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله آغاز مى گردد اشاراتى به آن حضرت است، چرا كه مدّثّر پيامبر است و پيامبر از حسين است وحسين از پيامبر خدا.
سوره مزمّل:
اين سوره، خطاب به پيامبر است و حسين و پيامبر عليهما السلام از يكديگرند و حسين عليه السلام است كه به هنگام حاكميّت سياه و گمراه اموى به خون مقدّسش غلطيد و حاكميّت بيداد شب تار را برطرف و نور حقّ را آشكار ساخت و ياران به خون غلطيده اش بسان ياران پيامبر بودند كه در روز اُحد، در مورد آنان فرمود:
آنان را به لباسهاى گلگونشان بپيچيد كه من گواه بر اينان هستم.
امّا براى ياران دلير و پراخلاص حسين عليه السلام لباسى هم نگذاشتند و آنان را به خون سرخ و جوشان پيچاندند.
4- آن سوره هاى قرآن، كه با سوگند آغاز مى گردد، داراى محتوا و باطن و رموزى است كه منطبق بر آن حضرت و بر شرايط و شهادت و چهره و روح بزرگ و پيكر مطهّر و قلب پرتوان اوست، همين گونه بر ياران فداكار و شرايط سخت آنان. براى نمونه به برخى اشاره مى رود:
سوره صافّات:
وَالصّافّاتِ صَفّاً
سوگند به آنانكه براى انجام فرمان خدا صف بسته اند!
سوگند به آنانكه مى رانند!
سوگند به آنانكه ذكر خدا را مى خوانند!
اين آيات منطبق بر حسين عليه السلام و ياران پاكباخته اوست، بر صفهايشان براى پيكار با كفر و نفاق، بر صفهايشان براى حمايت از حقّ، برصفهايشان براى نماز و صفهاى پيكرهاى به خاك و خون آغشته و صف سرهاى بريده و صفهايشان در دفن، چرا كه در يك قبر دسته جمعى دفن شدند.
سوره فجر:
وَالْفَجْرِ # وَلَيالٍ عَشْرٍ
سوگند به سپيده صبح&l t;/SPAN> !
و سوگند به شبهاى دهگانه !
و سوگند به جفت و طاق !
و سوگند به شب، چون روى به رفتن نهد!
حسين عليه السلام به نور هدايتش سپيده صبح است و در مصائب جانگدازش شبهاى دهگانه.
او و برادر قهرمانش شفع هستند.
هنگامى كه پس از شهادت همه ياران وفرزندان تنهامى ماند وتر است.
وتر موتور و روح آرامش يافته اى كه در آخر اين سوره مورد خطاب خداست، روح بزرگ حسين است كه به سوى خدا باز مى گردد همانگونه كه در روايات آمده است.
سوره طور:
وَالطُّورِ # وَكِتابٍ مَسْطُورٍ الْمَسْجُورِ.
سوگند به كوه طور!
و سوگند به كتاب نگاشته شده</SPAN&g t; !
در صفحه اى گشاده !
و سوگند به بيت المعمور!
و سوگند به اين سقف برافراشته !
و سوگند به اين درياى خروشان !
طبق روايت، طور در آيه شريفه، شهادتگاه حسين عليه السلام است از نظر ظاهرى و از نظر معنوى، كتاب نگاشته شده پيكر شريف اوست.
بيت المعمور سر مقدّسش و درياى خروشان ميدان جهادش در روز عاشورا.
سوره نجم:
وَالنَّجْمِ اِذا هَوى
سوگند به آن ستاره آنگاه كه در افق نهان شد!
كه اشاره به چگونگى شهادت اوست.
سوره ضحى:
وَالضُّحى
سوگند به آغاز روز!
كه اشاره به نور چهره تابان يا نور ايمان كه به وسيله او نمايان گرديد.
سوره بروج:
وَالسَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ
سوگند به آسمان كه دارنده برجهاست !
كه اشاره به حسين عليه السلام است، چرا كه او آسمانى است كه داراى برجهاى نهگانه، بلكه برجهاى سيزدهگانه است.
سوره طارق:
وَالسَّماءِ وَالطّارِقِ
سوگند به آسمان و به آنچه در شب در آيد!
و تو چه دانى كه آنچه در شب در آيد چيست ؟
ستاره اى است درخشنده، كه پرتو درخشان و روشنگرش از آسمانها مى درخشد.
حسين عليه السلام ستاره درخشنده اى است كه نور وجودش تاريكيها و تيرگيهاى زمين و زمان را نيز مى شكافد و متلاشى و روشن مى كند.
سوره شمس:
وَالشَّمْسِ وَضُحيها
سوگند به خورشيد و روشنى چاشتگاهش !
و سوگند به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد!
و سوگند به روز چون جهان را روشنى بخشد.
اين نيز اشاره به خورشيد چهره پرفروغ حسين عليه السلام است، چرا كه خورشيد واقعى اوست.
نور خورشيد آسمانها، با پديد آمدن يك قطعه ابر بر رويش پوشيده مى شود، در حالى كه چهره درخشان خورشيد امامت به خاك و خون آغشته بود با اين وصف از نورش ذرّه اى كاسته نشده بود. و پيكرش در شبهاى سه گانه اى كه بر روى خاك مانده بود، همانند خورشيد مى درخشيد.
سوره مرسلات:
وَالْمُرْسَلاتِ عُرْفاً
سوگند به فرشتگانى كه پى در پى فرستاده مى شوند!
كه فرشتگان فرستاده شده در رابطه با اوست.
سوره نازعات:
وَالنّازِعاتِ غَرْقاً
كه اشاره به ارواح پاك آن حضرت و ياران پاكباخته اش مى باشد.
سوره ذاريات:
وَالذّارِياتِ ذَرْواً
سوگند به بادهاى سخت وزنده !
سوگند به ابرهاى گرانبار!
كه طبق برخى از تفاسير اين دو آيه، بر جهاد ياران آن حضرت در كربلا منطبق است.
سوره تين:
وَالتّينِ وَالزَّيْتُونِ<SPAN style="LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; COLOR: #006600; FONT-SIZE: 9pt" dir=ltr& gt;
سوگند به انجير و زيتون !
روايت است كه زيتون حسين عليه السلام است.
سوره عاديات:
وَالْعادِياتِ ضَبْحاً
سوگند به اسبان دونده اى كه نفس نفس مى زنند!
كه اشاره به مركبهاى آنان به هنگام دويدن در ميدان جهاد است.
سوره قيامت:
همه آياتش هماهنگ با رستاخيز خاندان پيامبر است كه روز عاشورا برپا شد. آن روز حادثه عظيم غمبارتر بود.
روز رستاخيز، روز كوبنده اى است كه دلهاى، نيكان و
بدان را مى كوبد.
روزى است كه زمين به سخت ترين لرزشهايش لرزانده مى شود.
روزى است كه آن فرو پوشنده اى كه در آن گفته مى شود: آيا داستان آن فروپوشنده به تو رسيده است ؟
به راستى آيا داستان آن به شما آمده است كه همه اينها در رستاخيز
خاندان پيامبر در روز عاشورا به گونه اى تحقّق يافت.
سوره انشقاق:
اِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ
چون آسمان شكافته شود.
سوره</STRONG> ; انفطار:
اِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ
آنگاه كه آسمان بشكافد.
اشاره به هنگامى است كه شمشير بر فرق مباركش فرود آمد.
سوره تكوير:
اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ
آنگاه كه خورشيد بى فروغ گردد.
و آنگاه كه ستارگان فرو<SPAN dir=ltr& gt; ريزند.
كه منطبق بر روز عاشوراست كه هم خورشيد گرفت و هم خورشيد فروزان امامت.
سوره قدر:
اِنّا اَنْزَلْناهُ فى لَيْلَةِ الْقَدْرِ
<SPAN style="LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; FONT-SIZE: 9pt" lang=AR-SA& gt;ما در شب قدر نازل كرديم.…
كه براى حسين عليه السلام فضائل شب قدر ثابت است كه در اين مورد بحث خواهيم كرد.
سوره اخلاص و توحيد:
حسين عليه السلام در ميدان زندگى، توحيد و يكتاپرستى واقعى
را آشكار ساخت و نشان داد كه قلب مقدّسش از همه اغيار خالى و تنها كانون عشق و ايمان به خداى يكتاست.
سوره كافرون:
حسين عليه السلام مسلك و آئين كافران و نفاق پيشگان را به عمل و سخن انكار كرد و از آنان بيزارى جست و گفت:
دين شما براى شما و دي
ن من براى من.
سوره فلق و ناس:
و سرانجام مى رسيم به دو سوره آخر قرآن كه اين دو سوره، طبق روايات از آن او و برادر گرانقدر اوست كه در پرتو اين دو سوره قرآن به خدا پناه داده شده اند.
www.lailatolgadr.ir
