یک صفحه از یادداشتهای روزانه پدر

مرد جوان
نشسته بود پشت میز دفتر یادداشت رنگ و رو رفته ای جلو ی رویش بود و زل زده بود به صفحه ای و این کلمات از جلو چشمانش رژه می رفتند.

با صدای سرفه های پی درپی و خشن همسرم از خواب بیدار می شوم. کمی روی لبه ی تخت می نشینم و با دوتا دست سرم را نگه می دارم و فکر می کم تا اینکه یادم بیاد کجا هستم و کم کم همینطور که چشمانم به دیدن محیط نیمه تاریک اتاق خواب عادت می کنه دنبال همسرم می گردم و وقتی که او را روی تخت پیدا نمی کنم برمی خیزم که از اتاق خارج بشوم. پایین تخت پایم گیر میکند به یک جسم نسبتا نرم و وقتی ناله اش همراه با دو سه تا سزا و ناسزا بلند می شود می فهمم که باز هم حالش بدشده و پایین تخت دراز کشیده است روی زمین.

مهتابی کوچک بالای تختخواب را روشن می کنم همین که نور پهن اتاق می شود فریاد همسرم بلند می شود: خاموش کن آن لامپ وامانده را نمی بینی حالم بده و بعد از گفتن این جمله چند تا سرفه ی شدید میکند و به صورت سینه خیز اما به سرعت خودش را می کشاند به طرف
در حمام که درست مقابل در اتاق خواب قرار دارد و شروع میکنه به عق زدن با صدای عق عق و ناله اش می دوم طرفش و قبل از اینکه شروع کنم شانه اش را ماساژ بدهم محتویات معده اش را بالا می آورد و کف حمام از مایع سفت و لزجی پوشیده می شود با بوی ترشیدگی و رنگ گل بهی همراه با دانه های کوچک و بزرگ سفید و قرمز! حال من را هم به هم می زند و اجبارا با یک دست بینی ام را می گیرم و با دست دیگر شروع به ماساژ دادن شانه هاش می کنم.

کم کم حالش بهتر می شود اما همانجا روی زمین ولو میشود و شروع میکند بلند بلند گریه کردن گریه ای شدیدا عصبی که مثل سوهان، روحم را می خراشد. آنقدر که دلم می خواهد بنشینم کنارش و من هم زار زار گریه کنم. به طرف یخچال می روم یک لیوان آب برمی دارم و یک قاشق عسل توی آن حل می کنم نصف یک لیمو ترش کوچک را داخلش فشار می دهم و همینطور که نصف دیگر را روی لبهای خودم فشار می دهم طعم ترش و عطر لیموی تازه حالم را بهتر می کند! لیوان شربت عسل را می دهم به دستش، می گیرد و یک جرعه می خورد و به سرفه می افتد…

تقریبا هر شب و روز و گاهی شبی دو سه بار از این اتفاقات می افتد و هر بار ماجرا همینطور شروع و خاتمه پیدا می کنه البته گاهی حملات شدیدتر هستند و باعث بیهوشی همسرم می شود. مثل همین پریروز که با هم سوار تاکسی بودیم و می رفتیم خانه ی برادرم! کنار هم نشسته بودیم که بازویم را کمی فشار دا
د و تا به طرفش برگردم از حال رفت و افتاد روی شانه ام و تقریبا همه ی مسافرها متوجه شدند که اتفاقی افتاده! از راننده خواهش کردم ما را به اورژانس برساند و وقتی مامورین اورژانس داشتند از داخل تاکسی به روی تخت منتقلش می کردند چشمهایش کاملا برگشته و سفیدی چشمهاش به طرز وحشتناکی آشکار شده بود و مایع لزج شفافی از کنار لبش بیرون می آمد. ماسک اکسیژن روی صورتش گذاشتند و هنوز سرم به دستش وصل نشده بود که به هوش آمد در حالی که اصلا نمی دانست چه اتفاقی افتاد است!

ماجرا از آنجا شروع شد که هشت سال قبل به دنبال یک دوره بیماری و درمان و آزمایشهای مختلف پزشکان یک عمل جراحی ناموفق روی تومور گردن همسرم انجام دادند و بعد از کلی اسکن و آزمایش به ما گفتند امکان درمان این بیماری به دلیل محل تومور که روی شریان اصلی مغز و به قول خودشان روی کاروتید قرار گرفته وجود ندارد!!

اخیرا پیش بینی پزشکان متخصص و فوق تخصص این بود که همسرم حد اکثر 8 ماه تا یک سال دیگر زنده می ماند و بیماری او را از پای در می آورد! و من شب و روز به این فکر می کنم که چطور باید این مطلب را به همسر و پسرم اطلاع بدهم و خدای ناکرده اگر همسرم از دنیا رفت چه کارهای باید انجام بدهم و کم کم خودم را برای مرگ همسرم آماده می کنم؟!!

گاهی پیش می آید که آنقدر خسته از این مسئله هستم که با این فکر که همسرم در حال مرگ است ته دلم احساس شادی می کنم و حتی گاهی به مخارج کفن و دفن و …..فکر می کنم و گاهی نیز به اینکه بعد از فوتش زن بگیرم یا نه و بعد بخاطر این همه سنگدلی به خودم لعنت می فرستم! اما این افکار مالیخولیایی رهایم نمی کند.

دیشب موقع رفتن به رختخواب احساس درد خفیفی در شانه ی چپم داشتم و وقتی خوابیدم بر خلاف انتظارم خبری از حمله ی هیستریک و بیماری همسرم نشد.

پسر خودکار را از روی میز برداشت و به خطی کمی درشت تر از خط اصلی نوشت:

پدرم همان شب در سن 49 سالگی در اثر سکته ی قلبی از دنیا رفت و الان که 15سال از فوت پدر می گذرد مادرم هنوز زنده است و با همان مشکلات جسمی دست و پنجه نرم می کند.

ناصر باران دوست

www.1doost.com