بسم الله الرحمن الرحیم
۱٫ حرکتِ کشتىِ نجاتِ آدمیان احتیاجى به دریا ندارد این کشتى از قطره اشک مقدّسى مى گذرد که براى حسین(علیه السلام) ریخته مى شود.
۲٫ شهادت امام حسین(علیه السلام) با عظمت ترین شهادتى است که در تاریخ بشر بروز کرده، زیرا او با شناخت همه ابعاد و امتیازات زندگى و توانایى بر برخوردارى از آنها دست از زندگى شسته است.
۳٫ على (علیه السلام) انسان را محصولِ بازىِ طبیعتِ ناخودآگاه نمى داند، بلکه انسان را یک محصول جدّى از یک کارگاه جدّى مى داند که با مشیّت بسیار والاى هستى آفرین، شروع به کار کرده است.
۴٫ دنیا بدون محبّت، زندانى تاریک است.
۵٫ دین بدون برخوردارى از رویکردى علمى، فاقد ارزش مى نماید و علمِ بدون دین، ساخته اى میان تهى است.
۶٫ معناى توبه عبارت است از: بازگشت به خویشتن براى نوسازیِ خود.
۷٫ از نظر روانى، لقمه هاى نامشروع باعث تاریکىِ درون شده و لقمه هاى مشروع، کارگاه روح را فروزان مى سازد.
۸٫ یک خنده بى موقع، و یک ضربه روانى براى انتقام جویى بى مورد، حقوقِ بى نهایتِ جانهاى آدمیان را پایمال مى سازد.
۹٫ اخلاق یعنى شکوفایى حقیقت در درون آدمى.
۱۰٫ جامعه براى خود داراى شخصیّتى است که اندیشمندان به منزله عقل و اخلاقیّون به منزله وجدان آن مى باشند.
۱۱٫ اخلاص در اندیشه و گفتار و عمل
، عاملِ لایروبى چشمه سارهاى درونى است.
۱۲٫ تنها نیایش است که مى تواند غربتِِ مرگبارِ ما را به انس با جهان هستى مبدّل نماید.
۱۳٫ بخندیم، اما سرمایه خنده ما گریه دیگران نباشد.
۱۴٫ بیایید اوراقِ کتابِ هستىِ خود را از عکس و امضاى دیگران پر نکنیم.
۱۵٫ گاهى براى نابود ساختن تلخى هاى صفات زشت، شیرین ترین داروها تلخ ترین اندرزهاست.
۱۶٫ کردارِ عینى و عملىِ مربّیان بشرى در تعلیم و تربیت، اساسى تر و مؤثرتر از گفتار آنان است.
۱۷٫ حیات بدون فعّالیّت هاى هدف گیرى شده، ماهیّت خود را از دست مى دهد.
۱۸٫ اساسى ترین مختصّ زندگى عرفانى، کار و تلاش پیگیر در دنیاست؛ دنیایى که میدانى براى مسابقه در خیرات است.
۱۹٫ همواره با ناتوانى مبارزه کنید، زیرا ناتوانى زنجیرى است که شما را از تحرّک باز مى دارد.
۲۰٫ عمل صحیح و هدفدار، عامل افزایش معرفت است.
۲۱٫ براى به ثمر رساندن شخصیّت آدمى، هیچ راهى جز کوشش و تکاپو وجود ندارد.
۲۲٫ کار عبارت است از: باز شدن بُعد حرکت آدمى و گسترش آن در سطوح کارگاه هستى که مشغولِ نواختنِ آهنگِ کلّىِ عالمِ وجود است.
۲۳٫ بهترین و ارزنده ترین حیات آن است که کار و کوشش در آن موجب به ثمر رسیدن شخصیّت انسانى شود.
۲۴٫ جامعه اى که در بلاى مرگ زاى فقر، روزگار مى گذرانَد، متشکّل از انسان ها نیست، بلکه از تابوت هاى متحرّک شکل گرفته است.
۲۵٫ در هیچ دوره اى از تاریخ بشرى، نمى توانید منظره اى زیباتر از چشمان یک انسان پیدا کنید که فروغِ احساس وظیفه، شعله ورش مىسازد و نورِ الهىِ وظیفه، پرتو ابدى بر او مى بخشد.</P& gt;
۲۶٫ قوانینِ جارىِ اجتماعى، اصلى را برتر از عدالت خواهىِ فردى و اجتماعى نمى شمارد.
۲۷٫ عشق به عدالت در کسانى به وجود مى آید که عشق به حیات واقعى در آنان شکوفا گردد.
۲۸٫ تماشاى مختل شدن هندسه الهى، که جان هاى آدمیان عالى ترین جلوه آن مى باشد، مبارزه با عدالت الهى است.
۲۹٫ براى برخوردارى از یک جامعه سالم، خاستگاهى جز عدالت جویى وجود ندارد.
۳۰٫ در هر انسانى که عشق به عدالت برافروخته شود، میان او و عشق به خدا، گامى بیش نمانده است.
۳۱٫ جاى بسى تأسف است که بعضى از جوامع با داشتن مبانى فکرى فراگیر و عقلانى، به جهت بى توجهى به مسأله نظم، بر هیچ مبناى صحیحى زندگى نمى کنند.
۳۲٫ بى ایمانى به نظم یا مسامحه در اجراى آن، یکى از نیرومندترین عوامل تضعیف شخصیّت و هویّت مردم جامعه است.</P> ;
۳۳٫ کسى که انتظار دارد مى توان زندگى را بدون نظم سپرى کرد، در حقیقت منکرِ قانونِ حاکم بر هستى بوده، و هیچ چیز را شرط هیچ چیز نمى داند!
۳۴٫ تا وقتى قانون و وظیفه اى فرض نشود، گمراهى و رستگارى قابل تصور نخواهد بود.
۳۵٫ خیانت به تعهّد، خیانت به شخصیّت است و ایفاى آن احترام به شخصیّت.
۳۶٫ اگر ایفاى تعهّدها ضرورى تلقّى نشوند، زندگى اجتماعى قطعاً مختل خواهد گشت.
۳۷٫ انسان منهاى تعهّد یعنى هیچ و پوچ.
۳۸٫ فرار از تعهّدها، در حقیقت فرار از خویشتن است.
۳۹٫ ذاکر دایمى کسى است که آشنایى نزدیکى با هستى آفرین پیدا کرده است.
۴۰٫ هیچ عملى بدون عکس العمل در صحنه هستى به وجود نمى آید خواه خوب و خواه زشت.
http://shiaha.com
