چهارشنبه‌سوری یکی از جشن‌های ایرانی است که در شب آخرین چهارشنبهٔ سال (سه‌شنبه
شب) برگزار می‌شود.
در
شاهنامهٔ فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که
نشان‌دهندهٔ کهن بودن این جشن است. مراسم سنّتی مربوط به این جشن ملّی، از دیرباز
در فرهنگ سنّتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده‌است.[۱]
واژهٔ «چهارشنبه‌سوری» از دو واژهٔ چهارشنبه — نام یکی ازروزهای هفته — و سوری که در زبان کُردی و پشتو و چند زبان دیگر ایرانی به معنی«سرخ» است ساخته شده، که اشاره به سرخی آتش دارد[نیازمند منبع]. آتش بزرگی که تا
صبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می‌شود[۲] که این آتش معمولاً در بعد از ظهر زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از
روی آن می‌پرند آغاز می‌شود و در زمان پریدن می‌خوانند: «زردی من از تو، سرخی تو
از من». این جمله نشانگر مراسمی برای تطهیر و پاک‌سازی مذهبی است که واژه «سوری»
به معنی «سرخ» به آن اشاره دارد.[۳] به بیان دیگر مردم خواهان آن هستند که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی،
بیماری و مشکلاتشان را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به آنها بدهد. چهارشنبه‌سوری
جشنی نیست که وابسته به دین یا قومیّت افراد باشد و در میان بیشتر ایرانیان رواج دارد.
در
سال‌های اخیر، رسانه‌های ایران توجّه زیادی به خطرات احتمالی ناشی از استفاده از
مواد آتشزا و انفجاری نشان می‌دهند.[۴]
: ویکی پدیا
