چطور یک نمایشنامه ده دقیقه ای بنویسیم؟

دوازده روش برای نمایش نامه نویس مشتاق

یک شخصیت در بعضی راهها تعادل خود را ازدست می دهد. شخصیت های واقعی در بعضی جاها مفرط هستند و در جای دیگر ناقص.
1 – بدون شرح ! فقط به داستان تان بروید. ارائه پازل برای مخاطبان برای نشان دادن و اجازه دادن است که آن ها توی بازی با شما باشند. به یاد داشته باشید، ما شیفته ناشناخته ها هستیم.
2- همه جزییات باید وابسته به جریان نمایش باشند. شما ده دقیقه وقت دارید. برای چیزهای فرعی وقتی وجود ندارد. هیچ چیز تصادفی نیست ( اگرچه در ابتدا ممکن است این جور به نظر برسد ) اگر شما یک نمایش نامه در مورد سگ می نویسید، پرده بالا می رود، و روی صحنه یک استخوان وجود دارد.
3- آگاه باش که نمایش تان در مورد چه چیز هست و آن را به استعاره بنویس. این می تواند بیشتر از هر چیز دیگری به نمایش شما حس وحدت بدهد.
4- شخصیت برای فهمیدن این که اوچه می خواهد حرف می زند. همه شخصیت ها رویاهایی دارند. این رویاها او را منحصر به فرد می کند. آن ها چطور برآورده شده اند؟ چطور برآورده نشده اند؟ چطور توی وجودشان شکل می گیرد؟
5- یک شخصیت در بعضی راهها تعادل خود را ازدست می دهد. شخصیت های واقعی در بعضی جاها مفرط هستند و در جای دیگر ناقص. اگر هیچ اختلافی در شخصیت ها
ی شما وقتی که حرف می زنند و وقتی که عمل می کنند وجود ندارد، شما احتمالن تئاتر نمی نویسید.
6 – وقتی می توانید چیزی را نشان بدهید وقتتان را با حرف زدن تلف نکنید. تصاویر از کلمات قوی ترند.
7- هر نمایش بزرگ نقطه بدون بازگشت است. قهرمان از خط عبور می کند. راه برگشتی وجود ندارد
8 – شخصیت هایتان را بیش از حد آزاد نگذارید.اگر این کار را کردید هر عملی که در آن وضعیت انجام دهند فاقد معنا می باشد. ممکن است چیزی را جدی نگیرند.
9- هر قهرمان باید سفری داشته باشد. او باید در انتها به طور اساسی با جایی که در ابتدا بوده متفاوت باشد. چیزهای بزرگ اتفاق می افتند – نه زندگی روزمره با ریختن قهوه و سیگار روشن کردن های بی پایان. زندگی تغییر کردن رویدادهاست. اگر قهرمان شما در انتها در همان جایگاهی بود که شروع کرده، باید به قعر برود و دوباره برای گرفتن جایگاهش برگردد.
10- چیزهایی که در نمایش نامه تان جهانی ست را پیدا کنید. پنجره هایی وجود دارند که به ما اجازه می دهد وارد دنیای شما شویم. لعنت بر برشت. ما ارتباط می خواهیم.
11- یادتان باشد که نقطه اوج جایی است که کار پذیرفته یا رد می شود. کار خوب کاری است که مخاطب شخصن با آن درگیر می شود و از درون این مکاشفه به نتایجی می رسد.
12- همه جزییات در پایان با هم می آیند. (نگاه کنید به قانون دوم) به هر نحو، ما برای چارچوب کلی نمایش برمی گردیم. همیشه سعی کن چارچوب کلی را در اختیار مخاطب قرار بدهید.

منبع:برگرفته از وب‌سایت «اجراهای 10 دقیقه‌ای» / مترجم: مسعود کبگانیان

http://noorportal.net