دام های تربیتی والدین

دام های تربیتی والدین

آیا اغلب از
رفتار فرزند خود خشمگین، شرمنده یا خجل می­شوید؟ آیا متوجه شده­اید که فرزندتان
اغلب شما را عصبانی می­کند یا این که برای جلب همکاری او ناچاد هستید به تهدید و& #x0D;
داد و فریاد مترسل شوید؟ آیا گاهی اوقات درباره نحوه مهار رفتار کودکتان با همسر
خود جر و بحث و مجادله می­کنید؟ اگر پاسخ شما به برخی از این سوالات مثبت است،
شاید شما نیز گرفتار این دام­ها شده­اید.

دام­هایی که در
رابطه با تربیت فرزندان وجود دارد، به میزان فشارهای روحی والدین می­افزاید و کار
تربیت و بزرگ کردن کودکان را دشوارتر می­سازد. در واقع تربیت کودک به طور صحیح
راهی برای اجتناب از گیر افتادن در این دام­هاست.

لازمه این کار
آموختن نحوه اثر گذاشتن بر رفتار کودک و راهنمایی کردن او بدون متوسل شدن به داد و
فریاد، یادگیری نحوه تشویق کودک هنگامی که رفتار مناسبی از خود نشان می­دهد، و نیز
همکاری کردن با همسر در امر تعلیم و تربیت کودک همچون دو عضو یک تیم است. این­ها
رایج­ترین دام­هایی است که پدر و مادر درگیر آن می­شوند.

افتادن در دام
انتقاد و خرده گیری شامل درگیری فراوان و معمولا غیر ضروری جنگ قدرت با کودک
است که به طور معمول شامل برخورد پدر یا مادر با بدرفتاری­های کودک است، از قبیل
دعوا یا بحث کردن با روشی انتقادی ( علی، دست از سر برادرت بردار)؛ با روشی تهدید
آمیز ( اگر یک بار دیگر این کار را تکرار کنی، من میدانم با تو)؛ با فریاد ( علی،
گفتم دست از سرش بردار!)؛ یا تنبیه بدنی. در این روش انضباطی، که خشم پدر و مادر
به سرعت افزایش می­یابد، اغلب نتیجه عکس است و ممکن است به تنفر و دشمنی بیشتر بین
کودک و والدین بینجامد. اگر میان شما و کودکتان چنین درگیری­هایی وجود دارد، زمان
ان رسیده تا روشی جدید برای برخورد با این وضعیت اتخاذ کنید.

افتادن در دام
تنهایشان بگذارید معمولا با دام انتقاد و خرده­گیری همراه است و شامل بی­توجهی
پدر و مادر نسبت به کودک است هنگامی که رفتار پسندیده­ای از خود نشان می­دهد یا
هنگامی که در کنار سایر کودکان دوستانه بازی می­کند. اگر رفتار شایسته کودک مورد
بی­توجهی و بی­مهری قرار گیرد، در آینده چنین رفتاری کمتر از او سر می­زند. یک اصل
مهم در تربیت کودک تشویق و توجه به رفتارهایی است که دوست دارید در آینده بیشتر
شاهد آن باشید.

افتادن در دام
فقط به خاطر بچه­ها در مورد پدر و مادرانی صدق می­کند که ازدواج ناموفقی دارند
و با وجود دعوا و جر و بحث­های فراوانی که با یکدیگر دارند، به جای این که روش­هایی
را برای بر طرف کردن اختلافات زناشویی خود بیاموزند، « فقط به خاطر بچه­ها» با
یکدیگر زندگی می­کنند. فرض بر این است که کودک هم به پدر و هم به مادری باثبات
نیاز دارد. ولی تحقیقات این وضعیت مطلوب را زیر سوال برده و نشان داده است که
کودکان در خانواده­هایی که میان پدر و مادر برخورد و فشار روانی بسیار وجود دارد،
بیشتر دچار مشکلات رفتاری و عاطفی هستند تا آنان که تنها با پدر با فقط با مادری
با ثبات زندگی می­کنند. بنابراین مشکلات جدی زناشویی را نباید نادیده گرفت. جدال و
اختلاف نظر بر سر روش­های تربیت فرزند میان پدر و مادر منجر به ناسازگاری و تضاد
می­شود که به نوبه خود مشکلات رفتاری را وخیم­تر می­سازد.

افتادن در دام
بی­نقص بودن پدر و مادر نتیجه علاقه ما به کامل بودن است، و نه به صلاحیت
داشتن و با کفایت بودن. از آن جایی که چدر و مادر کامل وجود ندارد، پروردن چنین
سودایی در سر، منجر به ناامیدی، تنفر و احساس گناه و ناتوانی می­شود.

افتادن در دام
فداشدن به این معناست که والدین خود را چنان درگیر تربیت کودک می­کنند که
نیازهای عاطفی خود برای داشتن روابط زناشویی مناسب، مصاحبت و دوستی، تفریح، امور
شخصی و شادی و لذت را نادیده می­گیرند، تا آن­جا که باعث خدشه­دار شدن روابط
رناشویی شده، سرانجام به احساس  نارضایتی و تنفر تبدیل می­شود. تربیت موفق
هنگامی به دست می­آید که بزرگسالان زندگی متعادلی داشته باشند. باید دانست که
گذشتن از همه چیز و فداکردن خود به تربیت عالی نمی­انجامد.  

  منبع : moshavere.org