برادر دریا

محمدعلی بهمنی، روز 27 فروردین ماه 1321 در دزفول به دنیا آمد. کودکی و نوجوانی‏اش در تهران، کرج و بندرعباس گذشت و مدتی در چاپ‏خانه‏های تهران به کار مشغول شد. بهمنی در چاپ‏خانه با فریدون مشیری آشنا شد و به سبب این آشنایی، اولین شعر&lt ;SPAN dir=ltr> او در نه سالگی به چاپ رسید. این شاعر غزل سرای مشهور، از سال 1354 مدتی با رادیو همکاری کرد و سپس به شغل آزاد روی آورد. از اوایل دهه‏ی 50، بهمنی ساکن بندرعباس شد. پس از پیروزی انقلاب به تهران آمد و مجدداً در سال 1363 به بندرعباس بازگشت. شغل اصلی او مدیریت یک چاپ‏خانه‏ی بزرگ در بندرعباس و نیز مدیریت انتشارات «چی‏چی‏کا» در آن شهرستان است.

بهمنی علاوه بر حضور فعال در جشنواره‏های متعدد شعر، عضویت در شورای شعر وزارت فرهنگ< SPAN dir=ltr style="FONT-SIZE: 9pt; COLOR: black; LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'"> و ارشاد اسلامی را نیز در کارنامه‏ی خود دارد. در سال 1378، این شاعر محبوب و معاصر، موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل‏سرای معاصر ایران شد علاوه بر غزل‏های به یادمانی، ترانه‏های زیبایبهمنی نیز همواره مورد توجه علاقه‏مندان شعر و موسیقی معاصر بوده است.

ویژگی‏‏های شعری

اگر چه بهمنی قالب‏های دیگری مثل نیمایی، سپید و ترانه را نیز تجربه کرده و گاه آثار موفقی نیز در این قالب‏ها سرورده، اما قالب شاخص هنر او غزل است. صمیمت، سادگی و طنز، اجزای اصلی غزل‏های بهمنی هستند. کلمات در شعر او کاملاً صیقل خورده و خوش‏تراش‏اند. شعر بهمنی مثل خودش سرشار از صراحت و شفافیت است.

او بسیار روان شعر می‏گوید و مضمون‏پردازی و اندیشه‏ورزی هرگز لطمه‏ای به شعریت آثارش نمی‏زنند.

احاطه‏ی او بر زبان عامیانه و اصطلاحات کوچه و بازار و نیز شناخت اسطوره‏ها و متون کهن، لحظاتی ماندگار و به یادماندنی در شعر او به وجود آورده است& lt;/SPAN>. بهمنی اگر چه غزل عاشقانه فراوان سروده، اما هرگز در دام مضامین سطحی، رمانتیک و پر زرق و برق مرسوم این قالب نیفتاده است. رگه‏های غیرت و اصالت در غزل‏های بهمنی، او را به یکی از مطرح‏ترین شاعران معاصر ایران تبدیل کرده است. بسیاری از غزل سرایان معاصر، از پیروان مکتب غزل او به حساب می‏آیند.

آثار (از سال 1350 تاکنون)

باغ لال؛ در بی‏وزنی؛ عامیانه‏ها؛ گیسو، کلاه، کفتر؛ گاهی دلم برای خودم تنگ می‏شود؛ غزل؛ عشق است؛ شاعر شنیدنی است؛ گزیده‏ی اشعار؛ این خانه واژه‏های نسوزی دارد؛ کاسه‏ی آب دیوژن، امانم بده؛ < /SPAN>چتر برای چه؟ خیال که خیس نمی‏شود.

گزینه‏ای از اشعار

خواهرم دریا

دریا شده‏ست خواهر و من هم برادرش

شاعرتز از همیشه نشستم برابرش

خواهر سلام! با غزلی نیمه آمدم

تا با شما قشنگ شود نیم دیگرش

می‏خواهم اعتراف کنم هر غزل که ما

با هم سروده‏ایم جهان کرده از برش

خواهر زمان، زمان برادرکشی‏ست باز

شاید به
گوش‏ها نرسد بیت آخرش

با خود ببر مرا که نپوسد در این سکون

شعری که دوست داشتی از خود رهاترش

دریا سکوت کرده و من حرف می‏زنم

حس می‏کنم که راه نبردم به باورش &lt ;SPAN dir=ltr style=”FONT-SIZE: 9pt; COLOR: black; LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: ‘Tahoma’,’sans-serif’; mso-fareast-font-family: ‘Times New Roman'”>

دریا منم! هم او که به تعداد موج‏هات

با هر غروب خورده بر این صخره‏ها سرش < /SPAN>

هم او که دل زده‏ست به اعماق و کوسه‏ها

خون می‏خورند از رگ در خون شناورش< SPAN dir=ltr style="FONT-SIZE: 9pt; COLOR: black; LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'">

خواهر! برادر تو کم از ماهیان که نیست

خرچنگ‏ها مخواه بریسند پیکرش

دریا سکوت کرده و من بغض کرده‏ام

بغض برادرانه‏ای از قهر خواهرش

از پشت ابرها

از خانه بیرون می‏زنم اما کجا امشب

شاید تو می‏خواهی مرا در کوچه‏ها امشب!