اسماعیل شفیعی سروستانی در نشست پیشرفت اقتصادی در عصر ظهور، «کنجکاوی نکردن در مباحثی که خود ائمه در موردش سکوت کرده‌اند»، «توقف در برابر شبهات» و «تمرین و ایجاد آمادگی برای ظهور» را از مهم‌ترین نکاتی دانست که هر منتظری باید به آن توجه داشته باشد.
وی با بیان این نکته که مضطر واقعی در آیه «أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ» (62 نمل) حضرت مهدی علیه السلام هستند که با ظهور و بیعت یارانشان برای قیام آماده می‌شوند، توجه به سه نکته را در ورود به مباحث مهدوی مورد تاکید قرار داد.
او نکته اول را کنجکاوی نکردن در مباحثی دانست که خود ائمه آن را به اجمال بیان کرده‌اند و در شرح آن گفت: هر آنچه را که حضرات معصومین علیهم السلام درباره آن سخن نگفته‌اند یا به اجمال درباره آن مباحثی را مطرح کرده‌اند ما نیز تکلیفی برای شرح و ورود به جزئیات آن نداریم. مباحثی مثل اینکه امام کجا زندگی می‌کنند، ازدواج کرده‌اند یا نه، بچه دارند یا نه و … جدای از اینکه هیچ مشکلی را حل نمی کنن
د، از جمله مباحثی هستند که چون درموردشان سکوت شده است، ما هم حق نداریم درموردشان کنجکاوی بیجا کنیم. چرا که یا به صلاح مستضعفان و امام نبوده، یا ممکن است دشمنان را تحریک کند و حتی امام را به خطر بیندازد.
توقف در برابر شبهات است. در هنگام
انجام مطالعات مهدوی ممکن است به شبهاتی برخورد کنیم که تشخیص درست یا باطل بودن آن مشکل است. در این شرایط ما دستور به توقف داریم.
در مورد مباحث مهدوی باید توجه کنیم که قبل از هر چیز خودمان را باید آماده کنیم و از سفره کسب معرفت بیش از هر ک
س خودمان را متذکر شویم.
وی با بیان یک مثال گفت: هنگامی که سفره نذری پهن می کنیم تمام تلاشمان این است که آبرو مندانه اول از مردم، دوم از مردم و سوم از مردم پذیرایی کنیم و اگر در نهایت چیزی ماند خودمان بخوریم اما در سر سفره مباحث فرهنگی باید توجه کنیم که اول خودمان، دوم خودمان، سوم خودمانیم که باید بهره بگیریم و بعد به مردم بدهیم؛ در حالی که بخش بزرگی از مجادلات، اختلالات، امتزاج و بروز یأس و نومیدی و انفعال در جامعه ما حاصل این موضوع است که جماعتی به جای اینکه نخست شنونده باشند، همواره گوینده‌اند. به جای اینکه دو تا بشنوند و یک بگویند، 60 تا می گویند و یکی هم نمی شنوند. این از جمله مباحثی است که مناسبات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی را هم بر هم می زند و مجادله ایجاد می‌کند.
تکلیف ما نیست که هر جا از ما خواسته شد حرف بزنیم، باید به قدری سخن بگوییم که عمل می‌کنیم. نتیجه این اتفاق می‌شود جامعه ای که فقط نصیحت گو است و عامل نیست. ورود به مسائلی که در آنها تخصص نداریم زمینه های شبهه و بیان مسائل التقاطی و شرک آلود را فراهم می‌کند و بسیاری از بیچارگی هایی که ما به آن مبتلاییم ناشی از همین امر است. چرا که جوانان ما کسانی را که در مباحث فرهنگی مدام صحبت می کنند را عامل نیافته‌اند و در نتیجه دچار بی اعتمادی شده اند.
* بسیاری از اتفاقات زمان ظهور برای ما ناشناس است
نکته سوم برای ورود به مباحث مهدوی، تمرین و ایجاد آمادگی برای ظهور است. ما باید در برابر مسائل مربوط به قبل از ظهور خودمان را آماده کنیم، زیرا هنگام وقوع ظهور کبری بسیاری از اتفاقاتی که رخ می‌دهد برای ما ناشناس است و توصیف دقیقی از آن وجود ندارد. عالم غیب و شهود به هم نزدیک می شوند و درک عالمی میان این دو دشوار
است، چرا که تحولات تنها در ظاهر نیستند، بلکه در ظاهر و باطن‌اند.
امروزه آنچه بشر با آن مواجه است ناشی از تمدن های ظالمانه است که حقوق و حدود را ضایع کرده اند. ما شاهدیم که در این جوامع اگر تحولی یا رفاهی هم رخ می دهد، همراه با ضرر و آسیب
های بیشتری نسبت به فوایدش بوده است. چرا که تحولات دوران ما بر اثر حوادث و هواجس است و باطن آنها طیب و طاهر نیست و همین امر است که منجر به ظهور انجماد در جسم و جان جوامع شده است. اما دوران همراه با عدل امام زمان(ع) همسو با نقشه الهی است تا انسان‌ها را به کمال برساند. لذا این تحولات در صورت و سیرت متفاوت با چیزی اند که تا امروز تجربه کرده ایم.
زمانی که توجه مردم به افضلالاعمال و افضل العبادت که همان انتظار فرج است باشد، دیگر دچار پشیمانی نخواهد شد. زمانی که این افضلالاعمال به حاشیه برود، جامعه روی فلاح و رستگاری نخواهد دید. ما هر روز تکرار می‌کنیم که «حی علی الصلاة» چرا که حقیقت نماز، امام مبین است و زمانی که می‌گوییم حی علی الصلاة یعنی به سوی امام بشتابید و رفتن به سوی حقیقت نماز در واقع «حی علی الفلاح» و «حی علی خیرالعمل» را در پی دارد. اما متاسفانه این «حی علی الصلاة» در سطح ظاهر و در حاشیه زندگی فرهنگی و اجتماعی ما قرار گرفته است و باید تمرین و تلاش کنیم که آن را به بطن زندگی وارد کنیم.
http://asreshia.com
