كافى از فضل كاتب آورده است كه خدمت ابوعبدالله(عليه السلام) بوديم كه نامه ابو مسلم (خراسانى) به ايشان رسيد و (به پيك) فرمود: پاسخى براى نامه ات نيست. از پيش ما بُرو! شروع به پچ پچ كردن با همديگر كرديم، فرمود: به هم چه مى گوييد؟! اى فضل! خدا به سبب شتاب بندگان، شتاب نمى كند. جابجا كردن كوه از جايش، آسان تر از نابود كردن حكومتى است كه هنوز مهلتش به سر نيامده است. سپس افزود: آمدن فلانى پسر فلانى، تا هفتمين فرزند فلانى (از نشانه هاست). عرض كردم: قربانت شوم! نشانه ميان ما و شما چيست؟ فرمود: اى فضل! دست به كارى نزن تا سفيانى خروج
كند. هنگامى كه سفيانى خروج كرد، دعوت ما را لبيك گوييد! (سه بار فرمود:) آمدن سفيانى حتمى است. به نقل از كافى، وسائل الشيعة 11/37 و بحار 47/297.
از ابوبصير آورده شده است كه شنيدم ابوجعفر(عليه السلام) فرمود: آنچه بدان اميد داريد، رخ نمى دهد، مگر پس از سخنرانى سفيانى روى چوب هاى منبر. وقتى چنين شد، قائم آل محمد(عليه السلام) از طرف حجاز، به سويتان روانه مى شود. به نقل از اثبات الوصية، اثبات الهداة 3/580.
كافى از عيص بن قاسم آورده است كه شنيدم ابوعبدالله(عليه السلام) فرمود: از خداى يگانه بى شريك، پروا كنيد و در حال خويش بنگريد. به خدا سوگند! اگر انسانى گَلّه اش را به چوپانى بسپرد و كسى را داناتر از چوپان كنونى، بيابد، وى را به جاى او بر سر كار مى گمارد. به خدا سوگند! اگر كسى دو جان (و فرصت دوباره زندگى كردن) داشته باشد و با يكى بجنگد و تجربه بياندوزد; در جان ديگرش كه باقى مانده، طبق آنچه كه (در جان اول) تجربه كرده، عمل مى كند اما آدمى فقط يك جان دارد (و يك بار عمر مى كند) كه وقتى از دست برود، به خدا كه فرصت توبه را هم از دست داده است! پس خودتان سزاوارتريد كه راهى براى خود برگزينيد. اگر كسى از طرف ما به سويتان آمد، بنگريد براى چه هدفى خروج مى كنيد! نگوييد زيد (بن حسن) خروج كرد (پس ما هم بايد قيام كنيم)! زيد عالِم و درستكار بود و شما را به سوى خود نخواند، بلكه براى رضايت آل محمد(صلى الله عليه وآله) فرا خواند. اگر پيروز مى شد، شما را به آنچه كه فرا خوانده بود، عمل و وفا مى كرد. او بر ضد سلطان جامعه خروج كرد، تا وى را شكست دهد، اما امروز كسى كه به نام ما خروج كند، به چه هدفى شما را مى خواند؟ به رضايت آل محمد؟! شما را شاهد مى گيرم كه ما به اين عمل راضى نيستيم و قيام كننده، امروز نافرمانى ما كرده، احدى همراهى اش نخواهد كرد! اگر پرچم هايى را اطرافش ببيند و فرماندهى را به عهده بگيرد، حتماً از ما نافرمانى خواهد كرد، مگر قيام كننده اى كه بنى فاطمه(عليها السلام) پيرامونش گرد آيند. به خدا سوگند! رهبر شما كسى جز او نيست كه اطرافش جمع شده اند. اگر ماه رجب بود، با ياد و نام خدا قيام كنيد واگر خواستيد قيام را تا ماه شعبان به تأخير بياندازيد، مشكلى نيست، يا اگر دوست داشتيد، ميان اهل و عيالتان روزه بگيريد، شايد اين كار برايتان بهتر باشد و نشانه سفيانى، برايتان كافى است.
علل الشرائع از عيص بن قاسم آورده است كه شنيدم ابوعبدالله فرمود: از خدا پروا كنيد و مراقب خويش باشيد. سزاوارترين افراد براى مراقبت از خويش، خودتان هستيد. اگر كسى دو جان داشت و با يكى تجربه مى كرد و با جان ديگر توبه مى نمود، خوب بود اما انسان فقط يك جان دارد، وقتى از دست برود، به خدا كه فرصت توبه هم از دست رفته است.
اگر كسى به نام ما قيام كرد و شما را به رضايت ما (آل محمد) فرا خواند، شما را سوگند مى دهيم كه ما راضى نيستيم! امروز كه تنهاست، از ما اطاعت و پيروى نمى كند، چه رسد به وقتى كه پرچم ها در اطرافش برافراشته شود! (به نقل از منبع، بحار 46/178 و 52/301 از كافى)
كافى از سدير آورده است كه ابوعبدالله فرمود: اى سدير! در خانه ات باش، مانند اثاث خانه، بى حركت بمان و تا زمانى كه شب و روز مى چر
خد، يك جا بنشين، اما وقتى به تو خبر رسيد كه سفيانى خروج كرده، به سوى ما كوچ كن، گرچه مجبور شدى كه پياده بيايى! در روايت ديگرى چنين آمده است: (راوى:) گفتم كه فدايت شوم! آيا پيش از آن رخدادى هست؟ فرمود: آرى، سه انگشت دستش را بالا آورد و فرمود: در شام سه پرچم خواهد بود: پرچم حسنى، پرچم امويان و پرچم قيسى. سفيانى خروج مى كند و مانند محصول درو شده، همه را از بين مى بَرَد كه هرگز چنين كشتارى نديده اى!
www.mouood.org
