آیا جاهایی خدا دستم را رها کرده؟!

من واقعا خدا رو دوست دارم اما یه جاهایی خدا دستم را رها کرده، دیگه می‌ترسم، یه زمانایی هم دیگه به دنیا و آخرت و خیلی چیزهای دیگه شک می‌کنم.

خداوند هیچ وقت بندگانش را ترک نخواهد كرد. او بندگانش را بسیار دوست دارد و هیچ گاه آنان را تنها نمی‌گذارد همان گونه كه در قرآن كریم می‌فرماید:

قسم به روز در آن هنگام كه آفتاب برآید (و همه جا را فراگیرد)، و سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گیرد، كه خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده است[1].

در این آیه دلدارى و تسلّى خاطرى است براى شخص پیامبر صلی الله علیه و آله كه بداند اگر گاهى در نزول وحى تأخیر افتد، روى مصالحى است كه خدا مى‏‌داند، و هرگز دلیل بر آن نیست كه طبق گفته دشمنان، خداوند نسبت به او خشمگین شده باشد یا بخواهد او را ترك گوید، او همیشه مشمول لطف و عنایات خاصه خدا بوده، و همواره در كنف حمایت ویژه او است.

عدم استجابت دعا، نشانه رهایی خدا نیست

بندگان دیگر خدا هم اگر دعایی كردند و مستجاب نشد، این دلیل بر این نیست كه خداوند او را دوست ندارد و مستجاب نمی‌كند و یا او را ترك كرده است؛ همان گونه كه می‌بینم گاهی برای پیامبر هم اتفاق می‌افتاده كه در نزول وحی تأخیر می‌افتاده و دشمنان از این تأخیر سوء استفاده می‌كردند و می‌گفتند: خدا تو را دوست ندارد و یا تو را ترك كرده است.

خداوند می‌فرماید من هیچ وقت بندگانم را ترك نمی‌ك
نم و همیشه همراه آن‌ها هستم و دوست دارم صدایشان را بشنوم؛ همان گونه كه می‌فرماید:

ما انسان را آفریدیم و وسوسه‌هاى نفس او را مى‏‌دانیم، و ما به او از رگ قلبش نزدیكتریم. [2]

این آیه از قرآن به ما می‌گوید خداوند از رگ گردن به ما نزدیك تر است، آیا می‌شود نسبت به موجودی كه این همه به ما نزدیك است بگوییم او ما را ترك كرده است؟

نه قطعا او همیشه همراه ما است همان گونه كه در آیه دیگری از قرآن كریم می‌خوانیم :

بدانید خداوند بین انسان و قلب او حائل مى‏‎شود، و همه شما نزد او در قیامت جمع خواهید شد. [3]

آیا می‌شود به خدایی كه این همه به انسان نزدیك است، گفت كه خدا من را ترك كرده است؟

شاید این قضیه بر عكس باشد یعنی بنده ای خدا را ترك كرده باشد و از او غافل باشد و این غفلت را به خدا نسبت بدهد ؟

منشاء اصلی دور شدن انسان اعمال خود انسان است : ” و همچون كسانى نباشید كه خدا را فراموش كردند و خدا نیز آن‌ها را به «خود فراموشى» گرفتار كرد، آن‌ها فاسقانند.[4]

بزرگترین مصیبت انسان

اصولاً یكى از بزرگ‌ترین مصائب انسان خود فراموشى است، چرا كه ارزش‌ها و استعدادها و لیاقت‌هاى ذاتى خود را كه خدا در او نهفته و از بقیه مخلوقات متمایزش ساخته، به دست فراموشى مى‌‏سپرد، و این مساوى با فراموش كردن انسانیت خویش است، و چنین انسانى تا سرحد یك حیوان درنده سقوط مى‏‌كند، و همتش چیزى جز خواب و خور و شهوت نخواهد بود!

خود فراموشى بدترین مصداق فسق و خروج از طاعت خدا است بله این گناه است كه انسان را از خدا دور می‌سازد همان گونه كه پیامبر اكرم می‌فرماید:

گناهان، گمراهی را بر گنهکار مسلط می‌نماید تا آن جا که او را به رد ولایت و امامت وصی رسول خدا و انکار نبوت پیامبر و به همین منوال انکار یکتایی خدا و الحاد و کفر در دین خدا، آلوده می‌گرد. [5]

ولی اینجاست که پروردگار برای نجات انسان از این شرایط، باب توبه و استغفار را به روی بندگان خویش گشوده، آن‌ها را به پشیمانی دعوت می‌کند تا راه برای بازگشت او باز باشد و با امید به لطف و رحمت بیکران الهی، بار دیگر برای تعالی روح خویش تلاش کند. همان گونه كه خداوند می‌فرماید:

هر کس گناهی کرده باشد یا به خودش ظلم کند، پس استغفار کند، خداوند را آمرزنده و مهربان خواهد یافت. [6]

 پی نوشت:& lt;/SPAN>

[1]. وَ الضُّحى‏*وَ اللَّیْلِ إِذا سَجى‏ *ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلی«ضحی آیات 1 تا 3»

[2]. وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریدِ «سوره ق آیه 16»

[3]. وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ أَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُون« انفال آیه 26»

[4]. وَ لا تَكُونُوا كَالَّذینَ نَسُوا اللَّه
َ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ«سوره حشر آیه 19»

[4]. فان المعاصی تستولی الضلال علی صاحبها حتی توقعه فی رد توحید الله و الحاد فی دین الله « بحار الانوار ج 70 ص 360»

[6]. وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحیم«سوره نساء آیه 110»

بخش قرآن تبیان

منبع :پایگاه رهروان ولایت