حضرت زهرا(س) را هیچ کس درک نکرده و نمی کند

به امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: معاذ؟ فرمودند: بُت، معاذ وقتی آمد و دم خانه در زد، در را باز کردند، معاذ خیلی برای خودش حرمتی قائل بود، از مسائل مهم اعراب و خصوصیات انصار و مهاجر بوده در آن زمان، کسی که می آمد تُشَکی داشتند که جای خودشان بوده، معمولا کسی را روی تشک جا نمی دادند، کسی را اگر می خواستند خیلی احترام کنند، کنار تشک جای می دادند، جای خودشان و شخصیت خودشان نمی نشاندند، خانه های قدیم را اگر دیده باشید، یک قسمتی داشت، شاه نشین، یک قسمتی بالای خانه ها درست می کردند که برای صاحب خانه ها و اشخاص بود.

البته در رجال مملکت ما در گذشته که حالت خان داشتند هم اینطور بود، کسی را اجازه نمی دادند، حتی اگر می خواستند کسی را خیلی احترام کنند، صاحب خانه جای خودش را رها می کرد و در کنار او می نشست، که او هم کنارش باشد، نه که او هم برود و بالا بنشیند، ولی معاذ
این احترام را کرد، بر خلاف میل باطنیش بود، نمی دانم، ظاهری بود، نمی دانم، از آنچه نقل شده از او استراقی که شده، با احترام حضرت زهرا را بالا نشاند، خیلی هم مودبانه شروع کرد با حضرت صحبت کردن، او سوال کرد، حضرت زهرا (علیها السلام) هم یک مطلبی را فرمود، که نه من قادرم بگویم، و نه شما می توانید آن را بشنوید.

حضرت از او خواست و او هم چیزی گفت و یک دفعه حضرت زهرا (سلام الله علیها) در ضمن صحبت های که شد، آرام شد و نشست، جوابی که شنیدحضرت زهرا از جا بلند شد و این جمله را فرمودند: معاذ، تا زنده باشم با تو حرف نمی زنم. حضرت زهرا (علیها السلام) به آن دو نفر هم که آمدند به دیدنش همین حرف را زد.

حضرت خیلی متأثر و نگران از خانه معاذ بیرون آمد و تا اینکه نشست روبروی امیرالمومنین (علیه السلام) گفت: وقتی رفتم خیلی گمان داشتم، اما جوابم را ندادند.

حضرت زهرا جنبه ملکوتی اش و عز و جلالش به حدی بالاست که ما باید بگوئیم لیلةالقدر است و هیچ کس درک نمی کند و نکرده مگر مقداری که از لسان ائمه معصومین به مارسیده، آنهم تازه اگر ما گرفته و فهمیده باشیم.

م
نبع: خبرگزاری مهر