زندگینامه حضرت هود علیه السلام

وَ إِلى عَادٍ أَخَاهُمْ هُوداً قَالَ یَقَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکم مِّنْ إِلَهٍ غَیرُهُ إِنْ أَنتُمْ إِلا مُفْترُونَ(۵۰)
یَقَوْمِ لا أَسئَلُکمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِى إِلا عَلى الَّذِى فَطرَنى أَ فَلا تَعْقِلُونَ(۵۱)
وَ یَقَوْمِ ا
ستَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ یُرْسِلِ السمَاءَ عَلَیْکم مِّدْرَاراً وَ یَزِدْکمْ قُوَّةً إِلى قُوَّتِکُمْ وَ لا تَتَوَلَّوْا مجْرِمِینَ(۵۲)
قَالُوا یَهُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَیِّنَةٍ وَ مَا نحْنُ بِتَارِکى ءَالِهَتِنَا عَن قَوْلِک وَ مَا نحْنُ لَک بِمُؤْمِنِینَ(۵۳)
إِن نَّقُولُ إِلا اعْترَاک بَعْض ءَالِهَتِنَا بِسوءٍ قَالَ إِنى أُشهِدُ اللَّهَ وَ اشهَدُوا أَنى بَرِى ءٌ مِّمَّا تُشرِکُونَ(۵۴)
مِن دُونِهِ فَکِیدُونى جَمِیعاً ثُمَّ لا تُنظِرُونِ(۵۵)
إِنى تَوَکلْت عَلى اللَّهِ رَبى وَ رَبِّکم مَّا مِن دَابَّةٍ إِلا هُوَ ءَاخِذُ بِنَاصِیَتهَا إِنَّ رَبى عَلى صِرَطٍ مُّستَقِیمٍ(۵۶)
فَإِن تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُکم مَّا أُرْسِلْت بِهِ إِلَیْکمْ وَ یَستَخْلِف رَبى قَوْماً غَیرَکمْ وَ لا تَضرُّونَهُ شیْئاً إِنَّ رَبى عَلى کلِّ شىْءٍ حَفِیظٌ(&l t;SPAN lang=FA style=”FONT-SIZE: 9pt; LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: ‘Tahoma’,’sans-serif’; mso-fareast-font-family: ‘Times New Roman’; mso-bidi-language: FA”>۵۷)
وَ لَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نجَّیْنَا هُوداً وَ الَّذِینَ ءَامَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَ نجَّیْنَهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِیظٍ(۵۸)
وَ تِلْک عَادٌ جَحَدُوا بِئَایَتِ رَبهِمْ وَ عَصوْا رُسلَهُ وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ کلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ(۵۹)<SPAN dir=ltr style="FONT-SIZE: 9pt; LINE-HEIGHT: 200%; FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif'; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'"&g t;
وَ أُتْبِعُوا فى هَذِهِ الدُّنْیَا لَعْنَةً وَ یَوْمَ الْقِیَمَةِ أَلا إِنَّ عَاداً کَفَرُوا رَبهُمْ أَلا بُعْداً لِّعَادٍ قَوْمِ هُودٍ(۶۰)
۵۰٫ و نیز (ما) به سوى عاد برادرشان هود را فرستادیم و او به قوم خود گفت : اى قوم ، خدا را بپرستید که هیچ معبودى غیر او ندارید و بجز افترا هیچ دلیلى بر خدایى خدایانتان وجود ندارد.
۵۱٫ اى مردم ، من از شما در برابر دعوتم مزدى نمى خواهم . پاداش من جز به عهده خدایى که مرا آفریده ، نیست . آخر چرا تعقل نمى کنید؟
۵۲٫ (و نیز گفت ) اى مردم ، از پروردگارتان طلب مغفرت نموده سپس برگردید تا باران سودمند آسمان را پى درپى به سویتان بفرستد و نیرویى بر نیرویتان بیفزاید و زنهار، به ناکارى و عصیان روى از خداى رحمان مگردانید.
۵۳٫ گفتند: اى هود، تو بر نبوت خود شاهدى براى ما نیاوردى و ما هرگز به خاطر گفتار تو از خدایانمان دست بر نداشته و به تو ایمان نخواهیم آورد.
۵۴٫ و جز این درباره تو نظر نمى دهیم که به نفرین بعضى از خدایان ما دچار بیمارى روانى شده اى . هود گفت : من الله را شاهد دارم و خود شما نیز شاهد باشید که من از شرک ورزیدنتان بیزارم .
۵۵٫ شما همه دست به دست هم داده با من هر نیرنگى که مى خواهید، بزنید و بعد از اخذ تصمیم مرا مهلتى ندهید.
۵۶٫ من بر خدا، پروردگار خود و پروردگار شما، توکل و اعتماد دارم ؛ پروردگارى که هیچ جنبنده اى نیست مگر آنکه زمام اختیارش به دست اوست ، چون سنت او در همه مخلوقات واحد و صراط او مستقیم است .
۵۷٫ و در صورتى که از پذیرفتن دعوتم اعراض کنید، من رسالت خود را به شما رساندم و آنچه براى ابلاغ آن به سوى شما گسیل شده بودم ، ابلاغ نمودم . (شما اگر نپذیرید) پروردگارم قومى غیر شما را مى آفریند تا آن را بپذیرند؛ و شما به خدا ضررى نمى زنید، چون پروردگار من نگهدار هر موجودى است (او چگونه از ناحیه شما متضرر مى شود؟)
۵۸٫ همین که فرمان عذاب ما صادر شد و عذابمان نازل گردید، هود و گروندگان به وى را مشمول رحمت خود نموده ما نجات دادیم و براستى از عذابى غلیظ و دشوار نجات دادیم .
۵۹٫ و این قوم عاد که اثرى به جاى نگذاشتند، آیات پروردگارشان را انکار نموده فرستادگان او را نافرمانى کردند و گوش به فرمان هر جبارى عناد پیشه دادند (و در نتیجه از پروردگار خود غافل شدند).
۶۰٫ نتیجه اش این شد که براى خود لعنتى در دنیا و آخرت به جاى گذاشتند و خلاصه این سرگذشت این شد که قوم عاد به پروردگار خود کفر ورزیدند و گرفتار این فرمان الهى شدند که مردم عاد، قوم و معاصر هود پیامبر، از رحمت من دور باشند.
(از سوره مبارکه هود)

گفتارى پیرامون داستان هود (ع )
۱– </B&g t;عاد، قوم هود (ع)
اما قوم او مردمى عرب از انسانهاى ما قبل تاریخ بوده و در جزیره زندگى مى کرده اند، و آنچنان منقرض شده اند که نه خبرى از آنها باقى مانده و نه اثرى ، و تاریخ از زندگى آنان جز قصه هایى که اطمینانى به آنها نیست ضبط نکرده و در تورات موجود نیز نامى از آن قوم برده نشده است .
و آنچه قرآن کریم از سرگذشت این قوم آورده چند کلمه است : یکى اینکه قوم عاد، (که چه بسا از آنان به تعبیر عاد اولى نیز تعبیر شده ، و از آن به دست مى آید که عاد دومى نیز بوده ) مردمى بوده اند که در احقاف زندگى مى کردند و “احقاف “ که جمع “حقف “ (شنزار و ناهموار) است و در کتاب عزیز خدا نامش آمده ، بیابانى بوده بین عمان و سرزمین مهره (واقع در یمن و بعضى گفته اند: بیابان شنزار ساحلى بوده بین عمان و حضر موت و مجاور سرزمین ساحلى شجر. و ضحاک گفته : احقاف
نام کوهى است در شام . و این نام در سوره احقاف ، آیه ۲۱ آمده و از آیه شریفه ۶۹ از سوره اعراف و آیه ۴۶ سوره ذاریات برمى آید که این قوم بعد از قوم نوح بوده اند.
و از آیه ۲۰ سوره قمر، آیه ۷ سوره الحاقه استفاده مى شود که : آنها مردمى بوده اند بلند قامت چون درخت خرما، و از آیه ۶۹ سوره اعراف برمى آید که : مردمى بوده اند بسیار فربه و درشت هیکل ، و از آیه ۱۵ سوره سجده و آیه ۱۳۰ سوره شعراء برمى آید: مردمى بوده اند سخت نیرومند و قهرمان ، و از آیات سوره شعراء و سوره هایى غیر آن بر مى آید که : این قوم براى خود تمدنى داشته و مردمى مترقى بوده اند داراى شهرهایى آباد و سرزمینى حاصلخیز و پوشیده از باغها و نخلستان ها و زراعت ها بوده اند و در آن عصر مقامى برجسته داشته اند و در پیشرفتگى و عظمت تمدن آنان همین بس که در سوره فجر درباره آنان فرموده : “الم تر کیف فعل ربک بعاد ارم ذات العماد التى لم یخلق مثلها فى البلاد”
و این قوم بطور دوام ، غرق در نعمت خدا و متنعم به نعم او بودند تا اینکه وضع خود را تغییر دادند و مسلک بت پرستى در بینشان ریشه دوانیده و در هر مرحله اى براى خود بتى به عنوان سرگرمى ساختند و در زیر زمین مخزنهاى آب درست کردند به امید اینکه جاودانه خواهند بود، و طاغیان مستکبر خود را اطاعت مى کردند، خداى تعالى به خاطر همین انحرافهایشان برادرشان هود (علیه السلام ( را مبعوث کرد تا به سوى حق دعوتشان نموده ، و ارشادشان کند به اینکه : خداى تعالى را بپرستند و بتها را ترک گویند و از استکبار و طغیان دست برداشته به عدل و رحمت در بین خود رفتار کنند.
هود (علیه السلام ) در پند و اندرز آنان نهایت سعى را کرد و خیرخواهى خود را به همه نشان داد، راه را برایشان روشن و از بیراهه مشخص کرد و هیچ عذرى براى آنان باقى نگذاشت ، با این حال مردم خیرخواهى آن جناب را با اباء و امتناع مقابله کردند و با انکار و لجبازى با او روبرو شدند، و بجز عده کمى ایمان نیاوردند و اکثریت جمعیت بر دشمنى و لجبازیهاى خود اصرار ورزیدند و نسبت سفاهت و دیوانگى به آن حضرت دادند، و اصرار و پافشارى کردند که
آن عذابى که ما را از آن مى ترسانى و به آن تهدید مى کنى بیاور، آن جناب در پاسخ این اصرار و شتابزدگى آنان مى فرمود: “انما العلم عند اللّه و ابلغکم ما ارسلت به و لکنى اریکم قوما تجهلون “
چیزى نگذشت که خداى تعالى عذاب را بر آنان نازل کرد به این صورت که بادى عقیم از باران (باد بدون باران ) به سوى آنها گسیل داشت ، بادى که در سر راه خود هیچ چیزى بر جاى نگذاشت ، همه را مانند استخوان پوسیده کرد، بادى صرصر (داراى صدایى مهیب ) و در ایامى نحس به مدت هفت شب و هشت روز پشت سر هم وزید که اگر آنجا بودى ، مى دیدى که مردم به حال غش افتاده اند، گویى تنه هاى خرماى سرنگون شده اند، بادى که مردم بلند بالاى آن قوم را مانند نخل منقعر (کنده شده ) از جاى مى کند.
قوم عاد در آغاز آنچه از این باد دیدند خیال کردند ابرى است که براى باریدن به سویشان مى آید لذا به یکدیگر بشارت و مژده داده و مى گفتند: “عارض ممطرنا – ابرى است که ما را سیراب خواهد کرد” ولى اشتباه کرده بودند بلکه این همان عذابى بود که در آمدنش شتاب مى کردند، بادى بود که عذابى الیم با خود مى آورد عذابى که به امر پروردگارش هر چیزى را نابود مى ساخت و آن چنان نابود مى ساخت که کمترین اثرى از خانه هاى آنان باقى نگذاشت ، در نتیجه خداى تعالى تا آخرین نفر آن قوم را هلاک کرد و به رحمت خود هود و مؤ منین به وى را نجات داد.