سرشك چشم علی علیه السلام در فراق پیامبر (ص)

” پس به پیامبر پاکیزه و پاک خود اقتدا کن، زیرا آن حضرت سزاوار پیروی کردن است برای کسی که پیروی کند و صبر و شکیبائی او برای کسی که شکیبا باشد، سرم
شق است. و محبوب ترین بندگان نزد خدا کسی است که پیرو پیغمبر خود بوده و بدنبال نشانه او برود.

 لقمه دنیا را به اطراف دندان می خورد. (بدین معنا که در دنیا زیادتر از آنچه را که ناچار به استفاده از آن بود فرا نمی گرفت.) و به دنیا به گوشه چشم نمی نگریست. (هیچ گونه به دنیا دل نمی بست)…

دنیا به او پیشنهاد شد، از قبول آن امتناع نمود. و ـ چون ـ دانست  خدا چیزی را دشمن می دارد، آنرا دشمن داشت و چیزی را که خوار شمرده، آنرا خوار انگاشت و چیزی را که کوچک شمرده، آنرا کوچک داشت…

پیغمبر صلی الله علیه و آله، بر روی زمین طعام می خورد و می نشست مانند نشستن بنده  (عبد) و بدست خود پای افزار خود را پینه می بست و جامه خود را خود وصله می نمود…

پس به دل خود از دنیا روی گرداند، و یاد آنرا در خاطر خود می راند و دوست داشت که زینت دنیا از او نهان ماند تا از آن جامه زیبا فرا نگیرد،  دنیا را پایدار نمی دانست و امیدواری درنگ کردن در آنجا را نداشته باشد. پس ـ علاقه ـ آنرا از خود برون کرده، و دل از آن برداشت و دیده از آن برگردانید…

همانا خدا، محمد صلی الله علیه و آله را نشانه ای ساخت برای قیامت (چون پس از او پیامبری مبعوث نخواهد شد.) و مژده دهنده به بهشت و ترساننده از عقوبت. از دنیا برون رفت و از نعمت آن سیر نخورد (از لذات و خوشیهای دنیوی بهره مند نگردید)  و به آخرت وارد شد و گناهی با خود نبرد…

پس چه بزرگ است منتی که خدا بر ما نهاده  و چنین نعمتی به ما داده است: پیشروی که باید او را پیروی کنیم و پیشوائی که پا بر جای پای او نهیم…(1)

خدا می داند این غم جانكاه چقدر  بر سینه امیر المونین علیه السلام تنگی می كند كه حضرتش به هنگام  تطهیر و غسل بدن پاكیزه پیامبر (ص) اینگونه  دردمندانه ناله سر می دهد كه: 

” پدر و مادرم بفدای تو باد ای رسول خدا همانا با مرگ تو – رشته ای – از نبوت و احکام الهی و اخبار آسمانی بریده شد که با مرگ دیگران (سایر پیامبران) بریده نگردید…

اگر امر به شکیبائی و نهی از ناله و فریاد و فغان نفرموده بودی، هر آینه (در فراق تو) سرچشمه های اشک چشم را (با گریه بسیار) خشک می کردیم، و درد و غم پیوسته، و حزن و اندوه همیشه باقی بود، و خشکی اشک چشم و دائمی بودن حزن و اندوه در مصیبت تو کم است، ولی مرگ چیزی است که بر طرف نمودن آن ممکن نبوده و دفع آن غیر مقدور است.

پدر و مادرم به فدای تو باد، مارا نزد پروردگارت بیاد آورده و در خاطر خویش نگهدار. (2)

منبع:

1- نهج البلاغه، خطبه 160

2- نهج البلاغه، خطبه 235