اسماعيل شفيعي سروستاني
امام صادق(ع) مي‌فرمايند: ما عهد خداييم، وديعة الله في عباده، سپرده و امانت خداييم در ميان بندگانش، سخن حرم الله الاكبر، ما حرم اكبر خداييم، ما پناه خدا و پيمان خداييم، هر كه به عهد ما بپايد به عهد خدا پاييده است؟ هر كه آن را بشكند، پناه و عهد خدا را شكسته است.
آغاز امامت دوازدهمين و آخرين وصيّ رس
ول الله(ص) در خود و با خود آغاز فصل دوري و جدا افتادگي را دارد، مبشّر از اين فصل تمامي شرايط، مقتضيات و صلاحيّت زيستن و بودن با امام مبين و تجربه زندگي با حجت خدا را از دست داد. امّا از آنجا كه به غلط، راز غيبت را نه به خود بلكه به امام و خالق امام معطوف مي‌كنيم، به سور مي‌نشينيم. از همين رو در انديشه اين دو مصيبت خودساخته و خود كرده فرو نمي‌رويم
ـ قبل از هر سخن بايد دانست كه امامت، عهدي است از سوي خدا و رسول خدا(ص) با مرداني برگزيده، چنان كه امام صادق(ع) مي‌فرمايند: «شما گمان مي‌كنيد هر كس از ما امامان كه وصيّت مي‌كند، به هر كسي كه مي‌خواهد وصيّت مي‌كند؟ نه! لا والله و لكن عهدٌ من الله و رسوله؛ نه، به خدا قسم كه عهدي از سوي خداوند و رسولش براي مردي پس از مردي (از ما خانواده) است تا به صاحبش برسد. حتّي ينهي الامر الي صاحبه (اصول كافي، ج 2، كتاب حجّت، ص 25)
امروز، عهد و امانت خدا، به حكم خدا به صاحب آن يعني حجّت دوازهمين سپرده شد. از همين رو، امام عهدالله است، عهد و وديعه خدا است كه مراقبت و پاسداشت آن در عهدة بندگان خداست.
امام صادق(ع) مي‌فرمايند: ما عهد خداييم، وديعة الله في عباده، سپرده و امانت خداييم در ميان بندگانش، سخن حرم الله الاكبر، ما حرم اكبر خداييم، ما پناه خدا و پيمان خداييم، هر كه به عهد ما بپايد به عهد خدا پاييده است؟ هر كه آن را بشكند، پناه و عهد خدا را شكسته است.
نتيجه قطعي شكست و گسست عهد خدا كه همان عهد امامت است، بي‌پناه شدن انسان در برابر بلايا و مسلّط شدن دشمنان خدا و از دست رفتن بسياري از نعمت‌ها در دنيا و ابتلاء سخت ما در آخرت و قيامت است.
در حقيقت، مردم، با شكست پي در پي عهد خدا، خود را بي‌پناه ساختند، سپر محافظ خودشان را از ميان بر داشتند.
غيبت و تبعات بي‌شمار آن براي سال‌ها و قرن‌ها، حاصل شكست و گسست عهد خدا و عهد با امام بود كه خداوند مردم را به حراست از آن امر فرموده بود. عهد با امام، امانت خداوند بود. چنان كه ذكر كردم از قول معصوم عهدٌ من الله بود.
امام صادق(ع) فرمودند: ولايتنا ولاية الله، ولايت ما ولايت خداست. (همان، ج 3 / ح 3)
امام هشتم حضرت علي بن موسي الرّضا مي‌فرمايند: امانت همان ولايت است كه هر كس آن را به ناحق ادّعا كند، كافر است.
يكي از مهم‌ترين اموري كه عموماً در باره آن كوتاهي مي‌شود، بستن و گسستن عهد و پيمان است. هر عهدي كه منعقد مي‌شود، مسئوليت‌هايي را بر
ما بار مي‌كند. چنان كه هر گاه شكسته و گسسته شود، تبعات خاصّ خود را به دنبال مي‌آورد. ادعيه و زيارات، كه عموماً سرسري قرائت مي‌كنيم و رد مي‌شويم، آكنده از تعهداتي است كه بر زبان مي‌آوريم ليكن در باره‌اش مراقبت نداريم. راز بسياري از گره‌ها در زندگي فردي و جمعي مسلمانان در همين عهود نانوشته است كه به راحتي آب خوردن گسسته مي‌شود. حضرت صاحب الزّمان(ع) در نامه‌اي به جناب شيخ مفيد پرده از راز غيبت برمي‌دارند و مي‌فرمايند:
«اگر شيعيان كه خداوند توفيق طاعتشان دهد به عهدي كه با ما داشتند وفادار مي‌ماندند، فيض ديدار ما از آنان سلب نمي‌شد. از ما دور نساخته است آنان را مگر آنچه كه مي‌كنند و ما از آن با خبريم و از آن ناخشنود»
تا اين عهد به نحو شايسته تجديد نشود و با حفاظت و حراست تمام امانت به صاحبش برگردانده نشود، اين وضع و حال روز عصر غيبت و دوري تمامي نخواهد داشت. حضرت رسول مكرّم اسلام(ص) به امام علي(ع) فرمودند، اي علي، مَثَل الامام مثل الكعبه، مَثَل امام مَثَل كعبه است، اي علي تو به سان كعبه‌اي كه سوي او مي‌روند نه آنكه او برود. پس اگر مردم به سوي تو آمدند و حكومت را به تو سپردند، بپذير و اگر نه صبر كن تا آنان به سوي تو بيايند.
يك بار عرض كردم رابطه را عكس كرده‌ايم، معني انتظار را بد فهميده‌ايم. منتظر حقيقي حضرت صاحب الزّمان(ع) است. منتظر حكم خداست و اذن او امّا از ديگر سو، اجازه مي‌خواهم عرض كنم آن صاحب حق، منتظر ماست تا امانت را و عهد را به ايشان برگردانيم. آنچه را كه به حق گسستيم و غيبت حجّت و وليّ خدا را باعث شديم.
حضرت علي بن موسي الرّضا(ع) در باره اين «حقّ امام» مي‌فرمايند:
«ما به خاطر رسول اكرم(ص) حقّي بر گردن شما داريم و شما نيز حقّي بر گردن ما داريد، هر گاه شما حقّ ما را داديد ما نيز به وظيفه خويش عمل خواهيم كرد». (المفيد، الارشاد، ص 311) آل البيت
سر به هوا راه را گرفته و مي‌رويم و هر روز و شب دل در گرو دلبري مي‌گذاريم و هيچ به عهد بر زمين مانده و امانت به تاراج رفته نمي‌انديشيم و آنگاه با شاعرانه‌هايي بي‌خاصيّت و تأثير از دوري و فراغ و هجران و غيبت مي‌گوييم.
امام معصوم كه با كسي مزاح ندارد، امام محمّدباقر(ع) مي‌فرمايند:
پنج چيز است كه اگر درك كرديد، از آنها به خدا پناه ببريد، از جمله آن پنج چيز مي‌فرمايند: عهد و پيمان خدا و رسولش را نشكنند، جز آنكه خدا دشمن آنها را بر آنها مسلّط كند و هر چه را دارند، از آنها بگيرد. (اصول، ج 5، ايمان و كفر، عقوبت گناه)
در تكليف ماست كه از خداوند بخواهيم ما را در درك عهد شكسته شده و پيمان فراموش شده ياري دهد. تا شايد با اين درك به خدا پناه ببريم، عهد نو كنيم، امانت را به صاحبش برگردانيم و خود رسم بنده‌پروري را مي‌داند، آنگاه به وظيفه خودشان كه اعمال ولايت و سرپرستي تامّ و تمام در ساحت‌هاي دنيايي و آخرتي است، عمل مي‌كنند و ما را از همه آنچه بدان مبتلاييم نجات مي‌دهند. ان شاء الله
منبع: موعود
www.shamsevelayat.com
صفحه اصلی – موسسه قرآن و نهج البلاغه
کانال جامع دو نور در ایتا:
https://eitaa.com/twonoor
کانال جامع دو نور در تلگرام:
https://t.me/twonoor
