خداوند بلند مرتبه فرموده است: «آن کس که مرا طلب کند، مرا می یابد و آن کس که مرا یافت، من را می شناسد و آن کس که مرا شناخت، من را دوست می دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می ورزم و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می کشم و آن کس را که من بکشم، خون بهای او بر من واجب است و آن کس که خون بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون بهای او هستم.» ((1
وقتی این جملات عالی و والا را می شنویم و وقتی که امام حسین (علیه السلام) را آن چنان به خون غلتیده و مشتاق برای خداوند می یابیم، هیچ نتیجه ای نمی توانیم بگیریم جز آنکه: خداوند و حضرت سیدالشهداء (ع) براستی عاشق همدیگر بودند
.
این جمله از آنجایی پیدا می شود که در سخنان امام حسین (ع) پیش از حرکتشان به سمت کربلا، آمادگی برای شهادت و اطلاع ایشان از کشته شدن در دشت نینوا به چشم می خورد. در این مطلب، به آخرین سخنان امام حسین (ع) پیش از خروج از مکه اشاره می کنیم و در قسمتهای بعدی، منزلها و توقف گاه های امام حسین (ع) تا کربلا را برمیشمریم و وقایع مهم آن را بیان می کنیم؛ ان شاء الله.
همه می میریم؛ جز علی (ع)!
پس از فشار آوردن یزید برای اجبار امام حسین (ع) به بیعت، امام مجبور به مهاجرت به مکه شدند. پس از مدتی، یز
ید از حضور امام در مکه مطلع شد و جاسوسانی گمارد تا آن حضرت را در آن سرزمین به قتل برسانند.
از سوی دیگر، مسلم بن عقیل (ع) پیش از آشکار شدن چهره ی کوفیان، نامه ای به امام نوشت و ایشان را از آمدن به کوفه مطمئن ساخت. امام حسین (ع) که از سویی نمی خواست خونش در سرزمین مقدس مکه ریخته شود و از سویی می بایست بخاطر وظایف امامت، به پاسخ مردم لبیک گوید، به سمت کوفه راه افتادند.
امام حسين (ع) در همان روزى (روز نهم ذى حجّه) كه مسلم (ع) شهيد شد از مكّه خارج گرديد.
ابو محمّد واقدى و زرارة بن صالح خلخ گفتند: ما سه روز قبل از خروج
امام حسين (ع) از مكّه، به محضر امام (ع) رسيديم و عرض كرديم: «مردم كوفه سست عنصر و ضعيف النّفس هستند، دلهايشان با امام (ع) است ولى شمشيرهايشان به ضد امام (ع). [بنا بر اين به طرف كوفه نرويد]»
آن حضرت با دست خود به آسمان اشاره كردند، درهاى آسمان گشوده شدند، فرشتگان بسيارى كه شماره آنها را جز خدا نمى داند نازل شدند. آن گاه امام حسين (ع) به ما فرمودند: «اگر نزديكى اشياء به همديگر (و تقدير خداوند به نزديك شدن به زمين كربلا) و به سرآمدن اجل ها نبود، با اين فرشتگان با دشمنان مى جنگيدم، ولى من به يقين مى دانم كه قتلگاه من و اصحابم آنجا (كربلا) است، هيچ كدام از يارانم باقى نمى مانند جز فرزندم على (امام سجّاد (ع)).» (2)
در آخرین روزهای اقامت امام حسین (ع)، ایشان مردم را فراخواندند و آخرین سخنان را با آنان فرمودند:
«حمد و سپاس از آن خدا است و آنچه خدا خواهد، همان است، حول و نيرويى جز در اتكا به ذات پاك خدا نيست، و درود و سلام خدا بر رسولش محمّد (صلى اللَّه عليه و آله و سلم). خطر مرگ چون اثر گلوبند بر گردن دختران جوان، گريبانگير فرزندان آدم است، و علاقه و ا
شتياق من به ملاقات گذشتگانم همچون اشتياق يعقوب به يوسف، بسيار است و در محل معيّنى كه برايم انتخاب گشته (يعنى كربلا) به آن خواهم رسيد.
گويا مى نگرم گرگهاى بيابان در زمينى بين نواويس و كربلا اعضاى بدنم را پاره پاره كرده اند، تا شكمهاى گرسنه خود را از من سير كنند، و انبان هاى خالى خود را پر نمايند.
آرى! از روزى كه مقدّر شده نمى توان فرار كرد. رضايت خداى متعال، رضاى ما اهل بيت است، بر بلاى او صبر مىكنيم و او پاداش صابران را به ما مى دهد.
پاره تن رسول خدا (ص) از او دور نمى شود و در بهشت به او مى پيوندد و باعث روشنى چشم او و انجام شدن وعده اش مى شود. هر كس آماده ی فداكارى و جانبازى در راه ما است و خويشتن را آماده ی مرگ نموده با ما كوچ كند، كه من به خواست خداوند متعال، صبح، كوچ مى كنم.» (3)
این است همان عشقی که امام (ع) را به جایی کشاند که حتی فرزند شیرخواره شان را فدای راه خداوند کردند. همانا سید الشهداء (ع) مردی است که شایسته است خداوند به ایشان چنین بگوید:
«ارجعی الی ربّک راضیةً مرضیةً» (4) (به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که تو از او راضی هستی و او از تو راضی است) (برای تفسیر آیه ن، ک به آیات حسینی: به سویم بازگرد!)
پی نوشت:
1. الجواهر السنيه، ص 94 – بحارالانوار، ج 67، ص 25
2. غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، نشر مطهر، ص: 85؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5
3. همان، ص ص 87
4. فجر: 27– 30
پ.میعاد
http://mastoor.ir
