کلیدهای طلایی همسران/3- آقادامادها و عروس خانم ها با هم بخوانند

بایستگی های مشترک

1. از نسبت دادن القاب نامناسب به یکدیگر بپرهیزید!
مانند: بدقول، شلخته، بی احساس، بی مسؤولیت، بی عاطفه، یک دنده، لجباز، زورگو، خودخواه.& lt;BR>2. با مسائل زندگی، احساسی برخورد نکنید.
3. خطاهای یکدیگر را در حضور دیگران، مانند: پدر و مادر، بستگان، و… خود بازگو نکنید.
4. در روابط زناشویی، به جای در نظر گرفتن ویژگی های منفی، بهتر است، ویژگی های مثبت یکدیگر را در نظر بگیرید.
5. از تندی و پرخاشگری بپرهیزید.
6. در هنگام گفت و گو با یکدیگر، از کلمات زیبا و عاشقانه استفاده کنید.
7. در هنگام بحث و جدل، به دنبال محکوم کردن هم نباشید.
8. اسباب آرامش و آسایش یکدیگر را فراهم نمایید.
9. هر روز را طوری بگذرانید که گویی آخرین روز زندگی است.
10. گاهی، در فضای محرمانه و صمیمانه، رفتار یکدیگر را ارزیابی کنید و انتظارهای خود را به یکدیگر بیان نمایید.
11. در هر زندگی، ممکن است، اشتباه و لغزش پیش آید؛ بهترین راه این است که زود کوتاه بیایید.
12. یک نواختی، آفت بزرگ زناشویی است؛ حتّی برای کسانی که بسیار خوشبخت هستند. به هر شکلی که می توانید، در زندگی خود، تنوّع ایجاد کنید: در پوشش، غذا، تفریح، دیدن اقوام، مسافرت، تغییر دکور خانه، و
….
13. بدانید، زندگی زناشویی، فقط خواب و خوراک و تفریح نیست! باید، خود را آماده ی پدر شدن یا مادر شدن کنید؛ اصلاح اعمال و رفتار خویش، مشورت با بزرگ ترها، مطالعه کتاب های همسرداری و… همواره در حال رشد و تکامل معنوی سیر کنید.
14. سعی کنید، همیشه آمادگی نسبی برای آمدن میهمان داشته باشید، چه از نظر نظافت خانه و چه داشتن لوازم پذیرایی در کم ترین وجه.
15. برخی از هدایایی را که برای شما آورده اند، برای مناسبت های احتمالی دیگران نگهدارید تا در زمان مناسب کادو ببرید.
16. در میهمان نوازی، از تشریفات زیاد خودداری کنید.
17. زمینه های سوءتفاهم را برطرف نمایید.
18. هرگز، حسرت زندگی خوب دیگران را نخورید؛ بلکه، از زندگی آنان درس بگیرید و در روابط زناشویی خود از آن بهره ببرید.
19. بکوشید، در طول زندگی و در رویارویی با مسائل مختلف، رازدار همسرتان باشید و برای هر کسی سفره ی دلتان را نگشایید.
20. هرگز، توانایی های خودتان را به رخ همسرتان نکشید و یا برای اثبات خوبی های خود اطرافیان خود را تحقیر ننماید.
21. اختلاف زن و شوهر اجتناب ناپذیر است؛ امّا، وسیله ای است برای این که دو طرف حرف های منطقی خود را بزنند و خشم و ناراحتی و عدم رضایت پنهان خویش را آشکار کنند؛ در حقیقت، هر دعوایی با آن که یک ناهماهنگی است، خود، باعث هماهنگی بیش تر می شود، به شرطی که کوتاه بیاییم؛ زیرا، در مناقشات خانوادگی، برنده کسی است که زود کوتاه بیاید، نه کسی که ماجراجویی کند.
22. خانواده، در پرتو عشق تشکیل می شود؛ باید، با همان عشق اداره شود وگرنه اداره ی زندگی از راه قوانین و مقررات خشک، زندگی را به جهنمی سوزان تبدیل می کند؛ بنابراین، سعی کنید، به یکدیگر عشق بورزید.
23. همیشه، مراقب باشید تا اختلافات جزئی را هر چه زودتر برطرف سازید؛ زیرا، اختلافات جزئی مانند آتش زیر خاکستر است که هر چه کهنه تر شود، خطرناک تر می شود.
24. از همسر خود، انتظار نداشته باشید که بی عیب باشد؛ زیرا، خودتان هم بی عیب نیستید.
25. پیش از آن که در حال خشم، سخنی بر زبان برانید، تأمّل کنید و تا صد بشمارید یا صد صلوات بفرستید؛ و یا منزل را برای چند دقیقه ترک کنید، یا یک لیوان آب بنوشید.
26. به جای به کار بردن ضمیر من، همیشه از ضمیر ما استفاده کنید.
27&lt ;SPAN dir=rtl>. از حادثه ها، جریان نسازید.
28. وعده بیهوده به یکدیگر ندهید.
29. ادب در برخورد، رفتار و گفتار را برنامه زندگی خود قرار دهید.
30. میانه رو باشید و در هیچ یک از امور زندگی، خود را به افراط یا تفریط نیندازید.
31. از معنویات که عامل آرامش روح و روان هستند، فاصله نگیرید.
32. در رؤیا و خیال زندگی نکنید، به آنچه دارید، قناعت کنید؛ ولی، دست از فعالیت و تلاش برندارید.
33. در حضور همسر، به دوستان و بستگانتان محبّت زیاد نکنید.
34. در زندگی، لجباز و کینه توز نباشید.
35. اگر از همسر خود گله مند
شدید، یا گذشت نمایید و یا در فضای مناسب با او سخن بگویید.

زوج های موفق و نمونه

1. امام خمینی(ره)

همسر حضرت امام خمینی(ره) می گوید:
«آقا، در آغاز زندگی مان دو چیز به من سفارش کرد و دیگر تا آخر عمر درخواستی نداشت. فرمود: مراقب واجب و حرام باش، مستحبات و مکروهات شما به من ربطی ندارد. اداره ی داخل منزل، به ذوق و سلیقه شماست، به من ربطی ندارد».(9)
&l t;/SPAN>خانم فریده ی مصطفوی دختر امام خمینی(ره) می گوید:
«برخورد حضرت امام، با همسرشان، در عین صمیمیت و محبّت، بسیار محترمانه بود. در تمام مسائل شخصی و خانوادگی، نظر خانم محترم بود و هیچ گونه دخالتی در امور داخلی منزل نداشتند. البته خانم هم خیلی مقید بودند که هیچ کاری برخلاف میل و رضای آقا انجام ندهند».(10)

امام، در زندگی سختی گیری نمی کردند.
همسر امام خمینی(ره) می گوید:
«امام، به من خیلی احترام می گذاشتند، ایشان در اوج عصبانیت، هرگز، به من بی احترامی و اسائه ی ادب نمی کردند. تا من وارد اتاق می شدم، او جای خود را به من تعارف می کرد و تا من سر سفره ی غذا آماده نمی شدم، غدا نمی خورد و به بچّه ها هم می گفتند، صبر کنید تا خانم بیاید.
تا وقتی که او در خانه بود، نمی گذاشت، من به زحمت بیفتم و در جارو کردن خانه یا شستن لباس و کارهای منزل همکاری می کردند و از بچّه ها می خواستند، به مادرشان کمک کنند».(11)

2. شهید هاشمی نژاد(ره)

شهید حجت الاسلام سید عبدالکریم هاشمی نژاد، از یاران امام خمینی(ره) زندگی آرام و خدا پسندانه ای داشت. همسرش خانم ابطحی، درباره ی شوهرش می گوید: «او همسری بی نظیر بود. از ابتدای زندگی، به من می گفت: مرز بین من و تو خداست. خدا، در زندگی ما حاکم است؛ من تا زمانی از این زندگی راضیم که خدا راضی باشد».(12)

3. علاّمه محمد حسین طباطبایی(ره)

مرحوم علاّمه طباطبایی صاحب تفسیر المیزان می فرمود:
«در طول زندگی، هیچ گاه نشد که خانم کاری کند که من حداقل در دلم بگویم: کاش این کار را نمی کرد، یا کاری را ترک کند که من بگویم: کاش این عمل را انجام می داد».(13)
خانم نجمه ی طباطبایی دختر علاّمه ی طباطبایی درباره ی پدرش می گوید:
«ایشان، اخلاق و رفتار محمدی(ص) داشتند. هرگز عصبانی نمی شدند و هیچ وقت صدای بلند ایشان را در حرف زدن نشنیدیم. برنامه زندگی را طوری تنظیم کرده بودند که هر روز یک ساعت بعد از ظهرها در کنار اعضای خانواده باشند، در این مواقع، به قدری مهربان و صمیمی بودند که آدم باورش نمی شد، رفتارشان با مادرم، بسیار احترام آمیز و دوستانه بود. همیشه طوری رفتار می کردند که گویی مشتاق دیدار مادرم هستند، ما هرگز بگومگو و اختلافی بین آن دو ندیدیم. به قدری نسبت به هم مهربان و فداکار و باگذشت بودند که ما گمان می کردیم، این ها هرگز با هم اختلافی ندارند. آنان واقعاً مانند دو دوست با هم بودند. پدرم همیشه از گذشت و تحمّل مادرم تمجید می کرد و می فرمود: این زن، در طول زندگی همه سختی ها را تحمل کرده، ما از آغاز ازدواج همیشه با هم یکرنگ و یکدل بوده ایم.
در خانه اصلاً مایل نبودند، کارهای شخصی شان را دیگری انجام دهد. وقتی میهمان می رسید، سعی می کردند، به مادرم کمک کنند. وقتی، مادرم مریض می شد، اصلاً اجازه نمی دادند، از بستر بلند شود و کاری انجام دهد.
مادرم پیش از فوت، حدود 27 روز در بستر بیماری بود و در این مدّت پدرم از کنار بستر ایشان لحظه ای بلند نشدند. تمام کارهایشان را تعطیل کردند و به مراقبت از او پرداختند. بسیار وفادار و عاطفی بودند. تا سه یا چهار سال پس از فوت مادرم هر روز سر قبر او می رفتند، و بعد از آن هم که کم تر فرصت داشتند، به طور مرتب، دو روز در هفته بر سر مزار مادرم می رفتند و ممکن نبود، این برنامه را ترک کنند».(14)

4. شهید مطهری(ره)

همسر استاد مطهری می فرماید: «رفتار صمیمانه ای بین من و ایشان بود. هرچه از صفا و محبّت ایشان بگویم کم گفته ام. در طول زندگی یاد ندارم که به من گفته باشند، یک لیوان آب به ایشان بدهم، عاطفه و مهر عجیبی بین ما وجود داشت.
آن قدر، استاد با من صمیمی بودند که رنج و ناراحتیم را نمی توانستند تحمل کنند؛ یادم هست، یک بار، برای دیدن یکی از دخترانم به اصفهان رفته بودم و پس از چند روز با یکی از آشنایانم به تهران برگشتم؛ حوالی سحر بود، چون وارد خانه شدم، مشاهده کردم، بچه ها خوابند و آقا بیدار است؛ چای حاضر نموده، میوه و شیرینی چیده بودند و منتظر بودند، دوستم از دیدن این وضع تعجب کرد و گفت: همه ی روحانیون این قدر خوبند؟ پس از سلام و علیک، آقا فرمودند: ترسیدم یک وقت من نباشم و شما از سفر بیایید و بچه ها خواب باشند و کسی نباشد که به استقبالتان بیاید. بدین جهت تا این ساعت بیدار ماندم».(15)

5. شهید بهشتی(ره)

بانو عزت الشریعه مدرس، همسر شهید بهشتی می فرماید:
«چیزی که در 29 سال زندگی مشترکمان دیدم، ملایمت و صبر ایشان بود. قدری صبر و متانت و خونسردی خرج می داد که انسان را خجالت زده می کرد. در سراسر زندگی مشترکمان به یاد ندارم، این مرد مبارز و با تقوا، لحظه ای عصبانیت بی مورد داشته باشند. در کارهای خانه به من کمک می کردند. در خرید لوازم مورد نیاز و برخی اوقات شستن ظرف های آشپزخانه مرا یاری می دادند».

6. علاّمه محمدتقی جعفری(ره)

مرحوم علامه جعفری در مواجهه با همسر، جایگاه علمی و اجتماعی خویش را فراموش می کرد. هیچ گاه سختی ها و مشکلات مربوط به کارها را به خانه نمی آورد و اگر هم خسته بود، به سخنان همسرش نیکو گوش می داد؛ اظهارات معقول و منطقی همسرش را می پذیرفت؛ مدام در مناسبت های مقتضی از کوشش های همسرش، قدردانی می کرد و محیط خانه را چنان از صفا و صمیمیت آکنده می کرد که منزل، برای اعضای آن از هر جایی بهتر و لذت بخش تر بود.(16)
روزی، اختلافی جزئی بین استاد و همسرش پیش آمد و عبارات نسبتاً تندی در میان رد و بدل شد. پس از گذشت لحظاتی چند، هنگامی که استاد، به بیرون از منزل عازم بود، به نهایت تواضع آمد و دست همسرش را بوسید و عذرخواهی کرد.(17)
روزی، به ایشان اعتراض شد که چرا در حالی که به بسیاری از شخصیت های علمی ایرانی و غیرایرانی و نیز برخی نهادها و گروه ها به دلیل تراکم برنامه هایتان نمی توانید، وقت بدهید، وقت خود را صرف کودکان دبستانی می کنید؟
ایشان فرمود: «ممکن است، قرار گرفتن آنان در این فضای ملاقات و گفت و گو، با توجّه به معصومیت و استعدادی که در این سنین دارند، اثری مثبت داشته باشد».(18)

7. سردار شهید سید محمد جهان آرا(ره)

همسر سردار شهید محمد جهان&l t;SPAN dir=ltr> آرا، فرمانده پیروزمند سپاه خرمشهر درباره همسرش می گوید:
«مبنای زندگی ما این بود که هر کس، در عملی که در زندگی می خواهد، انجام دهد، معیار اسلام را در نظر داشته باشد، نه این که طرف مقابل خوشش بیاید.
خدا را در تمام مسائل زندگی ناظر می دانست و هیچ کاری را بدون این که خدا را در نظر بگیرد، انجام نمی داد، این جزء مسائلی بود که زندگی ما را پربار می کرد و دیگر به سایر مسائل در کنار آن نیازی نبود.
زندگی را از فقر شروع کردیم، با ساده ترین امکاناتی که می شد، زندگی کرد. ایشان اعتقاد زیادی داشت به این که اگر جایی غذا م
ی خوریم، افراد آن، اهل خمس باشند، پولی را که به دست می آوریم، مشکل نداشته باشد، به لقمه حلال خیلی تأکید داشت».(19)
آن که جهان پیچیده ی آدمیان را با دستان قدرتمند خود آفرید، خود، با شگفتی تمام، مردان و زنان را در کشاکش لحظه ها به نیروی تراوشگر روحی و روانی، به ویژه، بندگی های جنسی تجهیز کرد و با نوآوری تمام خلق نمود.
هرگز این روابط جنسی متعالی را سخیف و حیوانی صرف مپندار که دنیایی از اندیشه و شناخت را به همراه دارد.
بدان که آغوش گرم و اندام دلپذیر زن را وسیله ای برای دفع خواهش های نفسانی مرد قرار داد تا کرامت انسانی خود را با طمع ورزی بر دیگران به چالش نکشد! عشوه های گوارای آنان را چنان زیبنده و فریبنده کرد تا مردان را در حراست کانون خانوادگی خویش، محکم تر و استوارتر گرداند. شوریدگی را بر هر دوی آنان ارزانی داشت تا در سایه ی آن، از شررهای بیگانگان و رهزنان طریق معرفت و معنویت در امان مانند.
مرد را تکیه گاه و پناه زیباترین لحظه های زندگی زن قرار داد تا در این رهگذر، بر فردی واحد تکیه زند و قدر کوه استوار و عمود خیمه زندگی خود را بداند و زیبایی های روی و اندام خویش را، فقط، برای او هدیت کند. همه می دانیم که یگانه راه رسیدن به سر منزل مقصود، برای مردان و زنان، اتحاد و همبستگی معقول و مشروع است که حضرت ایزد منان، آن را به یکجا هبه کرده است…

پی نوشت ها :

1. کافی، ج1، ص52.
2. بحارالأنوار، ج77، ص2.
3. بحارالأنوار، ج104، ص132.
4. همان، ج59، ص291.
5. وسائل الشیعه، ج14، ص154.
6. مکارم الاخلاق، ص203.
7. روضة المتقین، ج9، ص388.
8. وسایل الشیعه، ج14، ح2، ص14. در وسائل، بابی مستقل است که می گوید: بر زن واجب است، در هر حال که شوهرش بخواهد، خود را در اختیار وی بگذارد.
9. برداشت هایی از سیره ی امام، ج1، ص39.
10. پا به پای آفتاب، ج1، ص96.
11. مجله دیدار آشنا، خرداد 73<SPAN dir=rtl&gt ;، ص58.
12. فریادگر شهادت، یادنامه شهید سید عبدالکریم هاشمی، ص323؛ مجله پیام زن، سال2، ش23 و ش91 سال 8، ص202.
13. آیینه ازدواج و روابط همسران، ص287؛ یادنا
مه علامه طباطبایی، ص129.
14. ماهنامه قرآنی آیات، ش5، ص38.
15. سرای اهل صفا، ص195.
16. سرای اهل صفا، ص269.
17. روزنامه رسالت، علیرضا، 8 دی ماه 1377.
18. همان.
19. مجله ی پیام زن، سال9، ش7، 1/ 7 /1379.

منبع
: اکبری، محمود، (1334)، صمیمانه با عروس و داماد، قم: نورالزهراء، چاپ بیست و سوم،(1389)

www.basij.ir