ظهور حضرت به واسطه‌ي اعمال و كارهاي شیعیان است كه زمينه‌ي ظهور را فراهم می کند.
«إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِم» (رعد/۱۱) اين يكي از محكمات قرآني است كه خداوند متعال سرنوشت يك قوم و ملتي را تغيير نمي‌دهد، مگر كه آنها در خودشان يك تغييراتي ايجاد كنند. ما خودمان هستيم كه بايد به سمت آن ظهور برويم و آمادگي آمادن ولي خدا را داشته باشيم. اين آمادگي‌ها بايد در ما ايجاد شود.
وظايف كساني كه در اين زمان هستند نسبت به ولي‌شان چيست و چه انتظاراتي از ما دارند و بايد چه كار كنيم؟
ولي وقتي ما اين تغيير را در خودمان ايجاد كرديم و آمادگي را در جامعه‌مان ايجاد كرديم كه حضرت تشرف بياورند، آنوقت با آمدن حضرت و تربيت الهي، يك زندگي انساني و يك حيات برتري ايجاد مي‌شود. ما فعلاً آن دوره و رفتار امام زمان با مردم را ميگوييم.
رفتار، رفتار استبدادي و خشونت با مردم نيست. حضرت نسبت به افراد لجوج و عنودي كه به همه شكلي حق براي آنها ثابت شده، حجت بر آنها تمام شده و آگاهي به آنها داده شده، اما باز در مقابل امام زمان(ع) مقاومت مي‌كنند، حضرت در مقابل آنها محكم مي‌ايستد و با آنها برخورد مي‌كند.
اما با مردم معمولي كه به خاطر تربيت‌هاي ناصحيح،
و آلودگي‌هايي كه از قبل به شكل يك فرهنگ شيطاني در جهان گسترش پيدا كرده و دچار لغزش شدند و حقي را ضايع كردند و گناهي را مرتكب شدند، حق‌الناسي بر گردن دارند، حضرت دست اينها را مي‌گيرد.
حالا ما بعد خواهيم گفت كه اينطور نيست كه ما فكر كنيم ياران امام زمان ۳۱۳ نفر هستند. نخير! در روايات ما هست كه انبوه مردم ياران حضرت خواهند بود. انبوده مردم از آسمان نمي‌آيند.
ملائكه نيستند، همين مردمي هستند كه به هر حال خطاها و اشتباهاتي داشتند. در اثر تربيت‌هاي ناصحيح و حكومت‌هاي غير الهي كه دنيا را گرفته بودند، فرهنگ شرك آلودي كه دنيا را گرفته بود، دچار لغزش شدند. حضرت به اينها دستگيري و كمك مي‌كند.
امام باقر(ع) برخورد حضرت با آلودگي‌هاي مردم، لغزش‌ها، ديون، مظالمي كه بر گردن مردم بوده را اينطور توصيف مي‌كنند. امام باقر(ع) مي‌فرمايند: «ثُمَّ يُقْبِلُ إِلَى الْكُوفَة» (بحارالانوار/ج۵۲/ص۲۲۴) مهدي ما به كوفه خواهد آمد. يكي از منزل‌هاي امام زمان در كوفه است. «فَيَكُونُ مَنْزِلُهُ بِه
َا» منزل حضرت آنجاست.
«فَلَا يَتْرُكُ عَبْداً مُسْلِماً إِلَّا اشْتَرَاه» هيچ غلام و برده و بندهاي كه در اسارت هست، نيست مگر اينكه حضرت او را آزاد كند. «وَ لَا غَارِماً إِلَّا قَضَى دَيْنَه» هيچ بدهكاري نيست مگر اينكه كمك مي‌كند كه بدهي‌اش داده شود. اينها موانع رشد است. البته اينها براي آن كساني است كه دوستي حضرت را داشتند.
در دايره‌ي مؤمنين بودند، كساني بودند كه لجوج و عنود نيستند. كساني نيستند كه با خدا، اهلبيت، قرآن، دين، حق و حقيقت عنودانه و لجوجانه برخورد كنند. حتي به صاحبان اديان ديگر هم كاملاً مهلت داده مي‌شود. تا مدتي به آنها مهلت داده مي‌شود.
مسيحيت به طور گسترده خواهند ديد كه حضرت عيسي(ع) آمده‌اند و خود حضرت عيسي به عنوان وزير امام زمان(ع) هست و ديگر دليلي ندارد كه گرايشي پيدا نكنند.
وقتي يهودي‌هايي كه در آموزه‌هايشان و در تعاليم‌شان اين است كه مسيح خواهد آمد و او منجي است. وقتي ببينند مسيح آمده و كاملاً اثبات شده كه او مسيح است و در خدمت وليعصر(ع) است، دليلي ندارد كه گرايش پيدا نكنند مگر اينكه عناد داشته باشند.
تمام حجت‌ها بر افراد تمام مي‌شود و آگاهي داده مي‌شود، در اين فضا آن كساني كه دوست حضرت هستند، اهل عناد و لجاج نيستند، حق را دوست دارند، ولي در عين حال بر گردن آنها ظلم‌هايي است و حق الناس است، حضرت به اينها كمك مي‌دهد.
«وَ لَا غَارِماً إِلَّا قَضَى دَيْنَه» بدهكاري نيست مگر اينكه كمك مي‌دهد و دين او را ادا مي‌كند. «وَ لَا مَظْلِمَةً لِأَحَدٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا رَدَّهَا» مظالمي كه بر گردن مردم بوده است، حضرت رد مي‌كند.
اين همان است كه باز در دعاي تعقيبات ماه رمضان مي‌خوانيم. «فك كل اسير»، «اللَّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدِينٍ»، اين اتفاقات رخ مي‌دهد. اين همان بندهاي نامرئي است كه به دست و پا زده شده و آدم‌ها را گرفتار كرده است.
شكي نيست، همه‌ي آنها دعا مي‌كردند. از دعاهاي مهم اهلبيت همين بوده كه فرج امام زمان فرج الله است.
درواقع گشايش اسماء و صفات خدا در اين عالم است. حكومت الهي در اين عالم است. امام زمان دستگاهي غير
از دستگاه خدا ندارد.
همان حكومت است. لذا تمام انبياء و اولياء در طول تاريخ چشم‌اندازشان ظهور بوده است. اين دعايي هم كه مؤمنين در ماه مبارك رمضان مي‌كنند، درست است كه تحقق اين در زمان ظهور است، ولي مؤمنين بايد اين كارها را آرام آرام ياد بگيرند و تمرين كنند.
يك تمريني هم هست كه در عين حال كه داريم مثلاً فرض كنيد ميگوييم: خدايا، «اللهم اصلح كل فاسدٍ من امور المسلمين» در زمان ظهور همه‌ي مفاسد و مشكلات مسلمين را برطرف كنم. خودت هم در اينجا گامي بردار كه مي‌تواني. شما هم در تحقق آن ظهور نقشي داشته باش. اگر اين دعاها را مي‌كنيد، آن مقداري كه مي‌توانيد.
يك تعبيري مقام معظم رهبري داشت كه ما نمي‌توانيم خورشيد را به سادگي روشن كنيم. ولي مي‌توانيم يك شمع روشن كنيم. به همان اندازه‌ي خودت يك شمع روشن كن.
به همان اندازه‌ي خودت يك شمع روشن كن و يك روشنايي ايجاد كن و ظلم را برطرف كن. هم در خودت و هم در اطرافيانت، هر مقدار كه مي‌تواني.
حضرت كه تشريف مي‌آورند، كامل آن مظالم و ديون و غل و زنجيرها را برمي‌دارد. اين همان است كه در جلسه‌ي قبل گفتيم: خداوند متعال وقتي به حضرت آدم نور اهلبيت و آخرين نور حضرت مهدي را به او نشان داد، پروردگار عالم فرمود: به اين بنده‌ي سعادتمندم، «أَفُكُّ عَنْ عِبَادِيَ الْأَغْلَالَ وَ أَضَعُ عَنْهُمُ الْآصَار» (بحارالانوار/ج۲۱/ص۳۱۱) غل و زنجيره
ا را از جهانيان برمي‌دارم. حالا حضرت بخواهند چنين كاري كنند، كار او كار تربيت است، اصلاح است، اين كار دلسوزانه‌ترين كار براي مردم است. اين چهره، چهره‌اي است كه مي‌خواهد فق برخورد كند و از بين ببرد، اين چهره‌اي كه اينطور دستگيري مي‌كند، را ما سختگير معرفي كنيم؟ اين ظلم به حضرت نيست؟
در اين بحث شما يك صفحه‌ي ديگري باز كنيد.يك ورق ديگري به اين بحث بزنيد.
در دعاهاي حضرت وليعصر(ع) كه مرحوم مجلسي در بحار نقل كرده است، در جاهاي ديگر هم نقل شده است كه اصل اين براي سيد بن طاووس است.
مرحوم سيد بن طاووس مي‌فرمايند: مي‌خواستم در سرداب سامرا وارد شوم، روي پله‌هاي اول كه بودم، يك صدايي از داخل سرداب شنيدم.
دقت كردم فهميدم صداي مناجات حضرت امام زمان(ع) است. صدا را مي‌شناخت.
اينقدر محرم بود كه از صدا تشخيص داد كه حضرت وليعصر است.
همان‌جا روي پله‌ها نشستند و پايين‌تر نرفتند. ديدند امام زمان(ع) براي شيعيانشان دعا مي‌كنند كه خدايا شيعيان ما، دوستان ما، مؤمنين، اينها با ما سنخيت دارند. اينها از طينت ما هستند.
«فقد فعلوا ذنوباً كثيراً» گناهاني مرتكب شدند و دچار لغزش شدند. خدايا اگر آن گناهانشان حق‌اللهي بوده، آنها را به ما ببخش. «بينك و بينهم» بين تو و بين خودشان بوده است. «و ما كانت فيما بينهم» اگر حق‌الناسي بوده، خودشان به همديگر يك ظلمي كردند، خدايا دلهاي اينها را از همديگر راضي كن، و از خمس ما اينقدر به صاحبان حق بده، كه مالشان بركت پيدا كند و بگذرند.
چنين كسي كه الآن در زمان غيبت، اينچنين دعا مي‌كند، در زمان ظهور كه دستش باز مي‌شود، و فرج رخ مي‌دهد كمك نمي‌دهد براي آنكه آن ديون ادا شود. آن مظالم برطرف شود.
گيرها و گرفتاري‌ها و غل و زنجيرها از دست و پاها باز شود تا بتوانند رشد كنند.& lt;BR>
تعبيري در ديوان شمس است و خيلي زيباست. به اين صورت شروع مي‌شود.
ملولان همه رفتند، درخانه ببنديد ***بر آن عقل ملولان همه جمع بخنديد
به معراج درآييد، چو از آل رسوليد***رخ ماه ببوسيد، چو بر بام بلنديد
همان يار بيايد، در دولت بگشايد*** كه آن ياركليد است و شما جمله كلنديد
امام زمان(ع) قفل‌ها را باز مي‌كند. گره‌هايي را باز مي‌كند كه شايد ما نمي‌دانيم.
گاهي اين گره‌ها كور شده است. حضرت با دست مباركشان باز مي‌كنند. اين چهره، چهره‌ي رحمت واسعه‌ي خداست. ما اينها را در مباحث ياد مرگ گفتيم. در قيامت دستگيري و شفاعت معصومين حتي نسبت به حق‌الناس هم خواهد بود.
منتهي به چه صورت است؟ نسبت به حق الناس به اين صورت خواهد بود كه اهلبيت براي كساني كه زمين خوردند و دچار لغزش شدند، از مؤمنيني كه حق بر گردنشان هست، آنجا مي‌آيند نسبت به صاحبان حق پا درمياني و وساطت مي‌كنند. از آنها درخواست مي‌كنند كه ما از خدا مي‌خواهيم اينقدر به شما بدهد، كه شما بگذري و حلال كني. آنجا به كسي ظلم نمي‌شود. آنجا صاحبان حق بالاخره صاحب حق هستند. اينطور نيست كه ناديده گرفته شوند.
اما اهلبيت از آنها درخواست مي‌كنند، شما بگذريد، ما از خدا مي‌خواهيم كه خدا عوضش را به شما بدهد.
&
nbsp;هم در دنيا و هم در آخرت اين دستگيري‌هاي اهلبيت براي افرادي كه اهل گناه و لغزش هستند، محتاج به يك سرمايه‌گزاري و ريش گرو گذاشتن و هزينه پرداختن است.
درست است آنها سپر بلا مي‌شوند، در همين دنيا هم همينطور است اما با صدمات و غصه‌ها و ناراحتي‌هايي كه بر آنها ايجاد مي‌شود.
يك پدر مهربان وقتي مي‌بيند بچه‌اش در برف مي‌لرزد، كت خودش را درمي‌آورد و روي بچه‌اش مي‌اندازد. اما صدمه‌اش را پدر مي‌خورد.
سپر بلا مي‌شود اما صدمه مي‌خورد. امام زمان(ع) بايد گريه‌هايش را بكند، آنهايي كه دچار لغزش هستند. آنهايي كه دچار گناهاني هستند.
حضرت وليعصر بايد پيش خدا شرمنده باشد. وقتي يك پدر مي‌بيند بچه‌اش بازيگوشي مي‌كند، شيطنت مي‌كند، ديگران را اذيت مي‌كند، آن بچه شايد متوجه نباشد، اما آن پدر خيلي غصه مي‌خورد.
دعا هم مي‌كند كه خدايا بچه‌ي ما بازيگوش است. بچه‌ي ما شيطنت مي‌كند، بچه‌ي ما اذيت مي‌كند، اما بالاخره آن پدر شرمنده مي‌شود.
اين همان هزينه‌هاست. اين هزينه‌ها را بايد كم كنيم.لذا اهلبيت فرمودند: ما دست شما را مي‌گيريم ولي «أَعِينُونِي بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَاد» (بحارالانوار/ج۳۲/ص۴۷۳) ولي خودتان به ما كمك بدهيد كه كمتر هزينه شود. روايتي هست كه در دستگيري اهلبيت نسبت به حق‌الناس در عالم قيامت است كه اگر فرصتي شد عرض خواهم كرد.
www.bfnews.ir
صفحه اصلی – موسسه قرآن و نهج البلاغه
کانال جامع دو نور در ایتا:
https://eitaa.com/twonoor
کانال جامع دو نور در تلگرام:
https://t.me/twonoor
