تاریخچه هفت شین

باور اینکه گروهی می گویند- هفت سین-در اغاز – هفت شین – بوده
است و چامه ای هم در این باره دارند که می گوید:

جشن نوروز از زمان کیان —می نهادند مردم ایران —شمع وشیر
وشراب وشیرینی —شکر وشهد وشایه اندر خوان.</spa n>

هفت شینی را که دراین چامه آورده اند از دیدگاه یک پژوهنده
خنده آوراست.زیرا شمع وشهد وشراب –سه واژه ی تازی هستند که پارسی آنها –سپندار
وباده وانگبین –است.وهیچیک از اینها در زبان پارسی با شین اغاز نمی شده که در
روزگار باستان در کنار شین های دیگر نهاده شوند.پس این چامه وچیزهایی که در آن به
عنوان هفت شین ازشان نام برده شده است نمی تواند پایه ی باور گفته شده باشد.اما
یکسره هم نباید این باور را نادیده گرفت وبدور انداخت.زیرا با نگرش به اینکه در
دوران کهن ،میان گویش های پهلوی ساسانی (پارسیک ،که در جنوب باختری ایران روا بود)
وپهلوی اشکانی (پهلوانیک –که در شمال خاوری ایران بدان سخن می گفتند )اندک دگرگونی
هایی دیده می شد شاید این پندار زیاد هم بی پایه نباشد. چون اشکانیان برخی از سین
هارا شین می گفتند(یا ساسانیان برخی شین هارا سین).برای نمونه ساسانیان –فرستاده
–می گفتند واشکانیان- فریشتاده -….یا اشکانیان –نبیشتن –می گفتند وساسانیان
–نبیستن- (که اختلاف میان نوشت ونویس از همین جا پیدا شده ).یا اشکانیان –دشت –می
گفتند وساسانیان –دست –یا اشکانیان –خروشیدن –می گفتند وساسانیان –خروسیدن-(که
خروس نیز ازاین ریشه است ) ویا اشکانیان مشت می گفتند وساسانیان –مست –(که واژه ی
مستمند نیز ازاین ریشه است یعنی کسی که مشتش خالی است وبینواست)…سفت وسفته وشفت
وشفته …براین باور دور نیست که در هفت شین در گویش اشکانی از هفت سین در گویش
ساسانی گرفته شده باشد.دکتر ناصر انقطاع