مسجد كجبافان دزفول – مزار دو تن از عاشقان امام عصر عليه‏السلام

حبيب‏اللّه‏ نظيرى دزفولى

روشن جهان ز نور جمال محمد است    خرم ز چشمه‏سار كمال محمد است

ما دست كى زنيم به دامان ديگران      تا دامن محمد آل محمد است

تقديم به پيشگاه با عظمت منجى عالم بشريت بقية اللّه‏ الاعظم ارواحناله‏لفداء حضرت صاحب الزمان عجل اللّه‏ تعالى فرجه الشريف. سلام بر برج بلند هدايت، كشتى نجات امت، مصباح الهى در بين مردم، سلام بر نماز گزار واقعى، زاده شعبان، ماه رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و سلام بر مولودى كه ميلادش را انبياء چشم انتظار بودند و كل مخلوقات جهان در انتظار عدالت اويند و عدالت در انتظار مهدى موعود(عج) كه مى‏آيد و با آمدنش حق مى‏آيد و عدل مى‏آيد و نور و سپيده مى‏آيد و باطل مى‏رود و ظلم و ظلمت و شب از جهان رخت بر مى‏بندد. و خداوند متعال در قرآن كريم در آيه مباركه «جاء الحق و زهق الباطل» آمدن او را نويد داده :

خوشا آنان كه با او همنشينند  نظير حلقه همراه نگينند     چنان محو رخ آن نازنينند  كه جز آن ماهرو، چيزى نبينند

بيائيد به ديار ميران شريعت و پيران طريقت، دارالمؤمنين دزفول برويم كه دو تن از عاشقان آن بزرگوار در كنار مسجدى بنام مسجد كجبافان «قَزْبَفونِ» دزفول در محلى متبرك آرميده‏اند. آنها كيستند و چگونه دل‏باخته و عاشق او گشته‏اند، يكى سرباز گمنام و ديگر ملا محمدعلى جولاى دزفولى رضى‏الله‏عنه دزفول كه به شهر ميران شريعت و پيران طريقت شهرت يافته است از آن جهت شهرت جهانى پيدا نموده كه شهر عارفِ كامل، حضرت سيد صدرالدين كاشف دزفولى قدس‏سره و خاتم الفقها و المجتهدين شيخ اعظم حاج شيخ مرتضى انصارى دزفولى قدس‏سره و عارف بى نظير و بى همتا فخر العرفا حاج سيد حسين ظهيرالاسلام دزفولى و صد پير و مير ديگر بوده و مى‏باشد. و اما سخن از مى‏خواران جام مهدى(عج) عارف بزرگوار مرحوم ملامحمد على جولاى دزفولى قدس‏سره و سرباز گمنام قدس‏سره عنوان مورد بحث ماست كه مزار آنها محل راز و نياز به درگاه خداوند متعال و توسل جستن به يوسف زهرا عليهاالسلام مهدى آل محمد(عج) مى‏باشد و كسانى كه به ايشان توسل جسته و به مراد خويش رسيده‏اند مى‏گويند: كه هر كس چهل شب چهارشنبه بر سر مزار آن دو عاشق مهدى(عج) برود و توسل به آنها جويد بدون شك حاجت او از طرف خداوند متعال برآورده مى‏گردد.

يكى از بزرگان اين ديار براى بنده حقير نقل فرمودند كه بزرگ مرجع عالم تشيع مرحوم مغفور حضرت آيت اللّه‏ العظمى حاج سيد اسداله نبوى دزفولى اعلى للّه‏ مقامه ـ مؤسس بيمارستان آيت اللّه‏ نبوى دزفول ـ هر وقت كه فرصتى برايش پيش مى‏آمد به محل مدفن شريف اين دو دل‏باخته حضرت ولى عصر امام زمان(عج) تشريف مى‏بردند و مدتى به راز و نياز مى‏پرداختند.

و اصل موضوع كه چگونه آن دو بزرگوار (عارف كامل مرحوم ملا محمدعلى جولاى دزفولى و سرباز گمنام) با آقا امام زمان(عج) ملاقات نموده‏اند بدين شرح مى‏باشد:

آقاى حاج محمد حسين تبريزى كه از تجار محترم تبريز بوده و فرزندى نداشته و آنچه از وسائل مادّى از قبيل دارو و دوا برايش ممكن بوده استفاده كرده و باز هم داراى فرزندى نشده، مى‏گويد:

من به نجف اشرف مشرف شدم و براى استجابت حاجتم به مسجد سهله رفتم و متوسل به امام زمان(عج) گرديدم، شب در عالم مكاشفه ديدم كه آقاى بزرگوارى به من فرمودند: برو دزفول نزد محمدعلى جولاى دزفولى تا حاجتت برآورده شود. من به دزفول رفتم و از آدرس آن شخص تحقيق كردم وقتى او را ديدم از او خوشم آمد زيرا او مرد فقير و روشن ضميرى بود، مغازه كوچكى داشت و مشغول كرباس بافى بود. به او سلام كردم، او گفت: عليك السلام آقاى حاج محمد حسين حاجتت بر آورده شد، من از آنكه هم اسم مرا مى‏دانست و هم گفت حاجتت برآورده شد تعجب كردم و از او تقاضا نمودم كه شب را خدمتش بمانم، گفت: مانعى ندارد و من وارد دكان كوچك او شدم، موقع مغرب اذان گفت و نماز مغرب و عشاء را با هم خوانديم، مختصرى كه از شب گذشت سفره‏اى را پهن كرد مقدارى نان جو در آن سفره بود و مقدارى هم ماست آورده با هم شام خورديم. من و او همانجا خوابيديم، صبح برخاست و نماز صبح را خوانديم و مختصرى تعقيبات خواند و بعد مشغول كرباس‏بافى خود شد. به او گفتم من كه به خدمت شما رسيدم و دو مقصود داشتم يكى را فرموديد كه بر آورده شد ولى دومى اين است كه شما چه عملى انجام داده‏ايد، كه به اين مقام رسيده‏ايد، كه امام عليه‏السلام مرا به شما حواله ميدهد. از اسم و قلب من اطلاع داريد؟

گفت: اى آقا اين چه سؤال است كه مى‏كنى؟ حاجتت برآورده شده راهت را بگير و برو.

گفتم من ميهمان شمايم و بايد مهمان را اكرام كنى من تقاضايم اين است كه شرح حال خودت را برايم بگوئى و بدان تا آن را نگوئى نخواهم رفت.

گفت: من در همين محل مشغول كسب بودم، در مقابل اين دكان منزل يك نفر از اعضاء دولت بود، او بسيار مرد ستمگرى بود، سربازى از او و خانه‏اش محافظت مى‏كرد، يك روز آن سرباز نزد من آمد و گفت: شما براى خودتان از كجا غذا تهيه مى‏كنيد؟ من به او گفتم: سالى صد من جو و گندم مى‏خرم، آرد مى‏كنم و نام مى‏پزم و مى‏خورم، زن و فرزندى هم ندارم «بعدها صاحب زن و فرزند مى‏شود كه اولاد ايشان بنام خاندا
ن خادم پير معروفند»

گفت: من در اينجا مستحفظم و دوست ندارم از غذاى اين ظالم كه حرام است بخورم، اگر براى تو مانعى ندارد صد من جو هم براى منه تهيه كن و روزى دو قرص نان براى من درست كن متشكر خواهم بود.

من قبول كردم و هر روز دو عدد نان خود را از من مى‏گرفت و مى‏رفت يكروز كه نان تهيه كرده بودم و منتظرش بودم از موعد مقرر گذشت ولى او نيامد رفتم از احوالش جويا شدم. گفتند: مريض است. به عيادتش رفتم، از او خواستم اجازه دهد برايش طبيب ببرم.

گفت: لازم نيست من بايد امشب بميرم. نصفهاى شب وقتى مُردم كسى مى‏آيد و به تو خبر مرگم را مى‏دهد، تو بيا اينجا و هر چه به تو دستور دادند عمل كن و بقيه آرد هم مال تو باشد.

من خواستم شب در كنارش بمانم، به من اجازه نداد، من به دكانم آمدم نصفهاى شب متوجه شدم، كه كسى درِ دكانم را مى‏زند و مى‏گويد: محمدعلى بيا بيرون، من بيرون آمدم، مردى را ديدم كه او را نمى‏شناختم، با هم به مسجد رفتيم ديدم آن سرباز از دنيا رفته و جنازه‏اش آنجا است دو نفر كنار جنازه‏اش ايستاده‏اند به من گفتند: بيا كمك كن تا جنازه او را بطرف رودخانه ببريم و غسل دهيم بالاخره او را به كنار رودخانه برديم و غسل داديم و كفن كرديم و نماز بر او گزارديم و آورديم كنار مسجد دفن كرديم. سپس من به دكان برگشتم. چند شب بعد، باز درِ دكان را زدند، من از دكان بيرون آمدم ديدم يك نفر آمده مى‏گويد: آقا تو را مى‏خواهند با من بيا تا بخدمتش برسى، من اطاعت كردم و با او رفتم، به بيابانى رسيديم كه فوق‏العاده روشن بود مثل شبهاى چهاردهم ماه با اين كه آخر ماه بود و من از اين جهت تعجب مى‏كردم. پس از چند لحظه به صحراى لور كه در شمال دزفول واقع شده رسيديم از دور چند نفر را ديدم كه دور هم نشسته‏اند و يك نفر هم خدمت آنها ايستاده است در ميان آنهائى كه نشسته بودند يك نفر خيلى با عظمت بود من دانستم كه او حضرت صاحب الزمان(عج) است ترس و هول عجيبى مرا گرفته بود و بدنم مى‏لرزيد. مردى كه دنبال من آمده بود گفت: قدرى جلوتر برو، من جلو رفتم و بعد ايستادم. آن كس كه خدمت آقايان ايستاده بود به من گفت: جلوتر بيا، نترس من باز مقدارى جلوتر رفتم حضرت بقية‏اللّه‏ الاعظم(عج) به يكى از آن افراد فرمودند: منصب سرباز را به خاطر خدمتى كه به شيعه ما كرده به
او بدهيد.

عرض كردم: من كاسب و بافنده‏ام چگونه مى‏توانم سرباز باشم ـ خيال مى‏كردم مرا بجاى سرباز مرحوم مى‏خواهند نگهبان منزل آن مرد كنند ـ آقا با تبسمى فرمودند: ما مى‏خواهيم منصب او را به تو بدهيم من هم باز حرف خودم را تكرار كردم. باز فرمودند: ما مى‏خواهيم مقام سرباز مرحوم را به تو بدهيم نه آنكه در پست سرباز باشى، برو و تو بجاى او خواهى بود. من تنها برگشتم، ولى در مراجعت هوا خيلى تاريك بود و بحمدللّه‏ از آن شب تا بحال دستورات مولايم حضرت صاحب الزمان(عج) به من مى‏رسد و با آن حضرت ارتباط دارم كه منجمله همين جريان تو بود كه به من گفته بودند.

منبع: شمس ولايت

www.shamsevelayat.com