بسم الله الرحمن الرحيم
در مورد شهود حضرت صاحب الزمان عجلالله تعالى فرجه در دوران غيبت كبرى، آنچه قطعى و مسلم است اين است كه اين شهود مقدس و اين ديدار مبارك ممكن بلكه جهت تقويت و اطمينان قلوب مؤمنين ضرورى است و شهود ممنوع كه بنابر توقيع شريف و «سياتى شيعتى من يدعى المشاهدة الا فمن ادعى المشاهدة قبل خروج السفيانى و الصيحة فهو كذاب مفتر»، بايد مدعى آن را تكذيب كرد و او را كذاب و مفترى دانست، شهودى است به ادعاى نيابت خاصه و داشتن مأموريتى رسمى از جانب آن حضرت.
به عبارت ديگر شهود ممنوع شهودى است با دعوى حجيت مستقل در باب عقايد و احكام كه در آن شخص مدعى است عقايد و احكامى را از جانب حضرت اخذ كرده كه حجت است و بايد به مردم ابلاغ شود. در حاليكه شهود آن حضرت در دوران غيبت كبرى برخلاف دوران ظهور رسمى و عمومى آن حصرت، حجت و دليل مستقل شرعى در كنار حجج و دلايل شرعى كه در اين دوران نزد علما و فقهاى عظام شيعه به امر خود ولى عصر(ع) مقرر است، سنت، بلكه تنها جنبه تأييد و تقويت ادله معتبر شرعى را دارد. به سخن ديگر رؤيت آن وجود مقدس در اين دوران و آنچه از علوم و معارف كه از اين ناحيه حاصل مىشود تنها مىتواند مويد باشد و نه دليل. از جمله نفس رويت و شهود آن حضرت مبتنى بر تأييد و تأكيد وجود گرامى آن حضرت است كه اثباتش بعهده دليل شرعى است و بديهى است كه آن نيز از ضروريات شرع مقدس است. و موضوع بسيار مهم اين است كه برخلاف مشهور رويا و مكاشفه صحيح و يا ملاقات با ولى عصر(ع) را كه از اين دو راه و يا از راهى مافوق اين دو حاصل مىشود، تنها براى خود شخص مكاشف حجت مىداند نه براى ديگران، حق اين است كه چنين شهودى – حتى آن كه مافوق شهود، و مكاشفه است – با تمام عظمت، صلابت و حقانيتش و با تمام شكوه و نورانيتش، حتى براى شخص شهود كننده نمىتواند بعنوان حجت و دليل مس
تقل شرعى تلقى شد بلكه تنها مىتواند مؤيد ادله و حجج شرعى باشد بگونهاى كه چنانچه به فرض نزديك به محال، ميان امر باطنى حضرت در عالم مشاهده با امر شريعت كه آن نيز امر آن حضرت است مغايرت و مخالفتى ديده شود، شخص بايد امر شريعت را اخذ و امر باطنى را ترك نمايد و از آن بالاتر حتى در آنجا كه شهود، شهود حقى است و مفاد مشاهده تماما با مفاد شريعت منطبق و مؤيد است باز فرد مشاهده كننده نبايد حتى براى شخص خودش بىملاحظه شريعت و دليليّت آن، اخذ محبت نمايد و آنچه را كه براى او از اين طريق حاصل شده است دليل و حجت مستقل بداند و شريعت را مويد آن به حساب آورد و اصولاً تفاوت شهود حق و باطل نيز همين است. در شهود حق، اصل، شرع مقدس است آن گونه كه در دوران غيبت مقرر شده و آنگاه شهود، مؤيد آن، و در شهود باطل، اصل، مشهود است و از آنجا كه شرح مؤيد چنين شهودى نيست خود بخود ياس تأويل و تعريف شرع بميان مىآيد.
در طول دوران غيبت وجود مقدس ولىعصر سلام الله عليه هر دو نوع مشاهده حق و باطل و جايز و ممنوع وجود داشته و دارد. از سويى كسانى مدعى شهود و ارتباط با آن حضرت شده و دم از نيابت خاصه و بابيت زدند و آنرا بعنوان دليل و حجت و دين عرضه كردند و بى درنگ مورد لعن و تكذيب آن حضرت قرار گرفتند و سر از انواع فسادها و تباهىها و پليدىها بيرون آوردند و از سوى ديگر كسانى كه علما، فقها، عرفا و نيز مؤمنين ساده و خالصى را مشاهده مىكنيم كه در نهايت صلاح و كمال و تقوى و طهارت بوده و به صور گوناگون به فيض ديدار آن آفتاب عالمتاب و آن وجه خدا و نور خدا و اسم خدا در روى زمين نائل مىشده و همواره شعله ايمان به آن وجود گرامى را بر افروخته و چراغ يقين به آن حجت اعظم الهى را روشن و تابان نگاه مىداشتهاند تا دائما به شيعيان و به تمام مردم جهان تذكر داده شود كه: فرق است ميان نبودن آفتاب با بودن آن در حاليكه در پس ابرها قرار گرفته است چنانكه خود فرمود: «و اما وجه الانتفاع بى فى غيبتى فكالانتفاع بالشمس اذا غيبتها عن الابصار السحاب» و آيا ابرى كه ميان ما و امام زمان (ع) حاجب است چيزى جز گناه و تن دادن به زندگى نفسانى و حيوانى و ظالمانه است؟ آيا چيزى جزء ابر گناه و نفسانيت چه به صورت فردى و چه در حيث جمعى و عمومى مانع حضور و تشرف بمحضر قدسى آن حجت خداست؟ آيا چيزى جز عدم بلوغ و عدم نصرت مردم در حيث جمعيشان علت غيبت آن حضرت است؟ آيا رازى در غيبت امام زمان (ع) نهفته است كه هيچ كس را ياراى فهم آن نيست؟ حق اين است كه چنين راز مجهول و سر به مهرى وجود ندارد و اگر رازى در اين مورد باشد اين است كه چرا مردم نور را مىفهمند و دست به دامان ظلمت مىشوند، چرا عدل را مىنهند و تن به ظلم مىدهند، چرا عذاب را مىفهمند و اُجاج را سر مىكشند و چرا از بهشت مىگريزند و به جهنم روى مىآورند؟ اگر سرّى هست اين است كه چرا در حاليكه حق و عدل را دوست دارند از آن فرار مىكنند و در حاليكه از باطل و ظلم بيزارند و به آن تن مىدهند؟
بهر حال همواره در طول دوران غيبت كبرى كسانى از سعادتمندان و روسپيدان و روحانيان از علما و نيز مؤمنين ساده بودهاند كه به علت كنار زدن ابر گناه و خروج از حجاب نفسانيت و به بركت تعقلى نيرومند و تعبّدى خالصانه و مخلصانه و بواسطه نيل به مقام لطافت و ولايت، توفيق اين را يافتهاند كه با آن مظهر لطف خدا و با آن مرآت لطيف على الاطاق كه در عين زندگى بر روى همين زمين و در همين زمان، در نشئهاى لطيف و ملكوتى به لحاظ زمان و مكان به سر مىبرد، وضع و محاذاتى به هم رسانده و بواسطه سنخيت در نشئ
ه و حال مشرّف به شرف ديدار و لقاء آن وجود نورانى گردند و از صهباى حضور او جامهايى بنوشند و به تشنهكامان جرعههايى بنوشانند.
حضرت امام زمان صلوات الله و سلامه عليه بواسطه عصمت مطلقه و از اينرو كه يا بايد ظاهر و حاكم باشند و يا مخفى يا غايب، در عالمى لطيف و شفاف بسر مىبرند و هر كس كه از گناه اجتناب كند بميزان اين اجتناب مىتواند به اين عالم وارد شود زيرا كه گناه موجب غلظت و كدورت، و اطاعت و عبادت موجب لطافت و شفافيت است. به اين ترتيب ظهور و فرج امام زمان (ع) در دو مرحله تحقق مىيابد، نخست ظهور و فرج براى شخص انسان بواسطه تقوى و طهارت و نائل شدن به لطافت وجودى و دوّم ظهور و فرج براى كل جهان بواسطه بلوغ جمعى بشريت و توبه از گناه در حيث جمعى و جهانى و اين يعنى صعود جهان به مقام لطافت كه بر خلاف پندار عملى برخى از جاهلان متنشك و قاعد شرقى و پندار نظرى برخى از جاهلان روشنفكرنماى غربى كه مىپندارند ظهور امام زمان عليهالسلام چيزى نيست كه روزى فرا رسد و جنبه عينى و تاريخى و سياسى داشته باشد و همواره تا ابد ظهور، جنبه شخصى و فردى خواهد داشت، دقيقا حادثهاى تاريخى و عينى و سياسى خواهد بود كه بر روى همين زمين و در امتداد همين زمان واقع خواهد شد. هر چند كه با اين ظهور مقدس زمين و زمان عوض خواهد شد و زمين به حالت بهشت قبل از هبوط و زمان به حالت فوق تاريخى و بهشتى خود نمود خواهد كرد. اين ظهور مبارك مرز ميان تاريخ و فراتاريخ است، با وجود مقدس امام زمان (ع) تاريخِ تاريك تمام و فرا تاريخ نورانى آغاز خواهد شد.
www.shamsevelayat.com
