بسیاری از فرزندان موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ و همچنین فرزند زادگان و بنی اعمام آن ها با حضرت احمد بن موسی شاه چراغ همراه بودند كه بسیاری از آن ها به قم و كاشان و حوالی این دو شهر آمدند كه در حدود دویست (200) بقعه یا زیادتر در كاشان و نطنز بنام فرزندان و فرزندزادگان موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ یا منسوبین به آن حضرت بچشم می خورد كه هر یك دارای كرامات و خوارق عادات و بقاع متبركه آن ها محل استجابت دعوات می باشد.
شیخ مفید ـ قدس سره ـ در كتاب ارشاد می فرماید: هر یك از فرزندان حضرت ابی الحسن موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ دارای فضیلت و منقبت مشهوری است و فرزند بزرگوارش امام رضا ـ علیه السلام ـ از نظر فضل و برتری مقدم بر همه ایشان است.
اما دو امام زاده عالی مقام حضرت علی عباس و هم جوارش امام زاده محمد برادرش جهت ملاقات حضرت علی بن موسی الرضا ـ علیه السلام ـ به اتفاق حضرت شاه چراغ به ایران آمدند به طوری كه در بعض مخطوطات قدیمه به چشم می خورد این دو امام زاده به اتفاق جمعی از سادات و موالیان به حوالی كاشان وارد شدند اتفاقاً عبدالجبار طبرسی‌نامی در این نواحی فرمانروائی داشت كه در زمره دوستان اهل بیت عصمت و طهارت شمرده می شد، چون از ورود ایشان اطلاع یافت، فوراً بخدمتشان رسیده همه آن ها را به منزل خود برد، مدت هفده (17) شبانه روز از آن ها پذیرائی كرد، و اظهار داشت كه رفتن به طوس برای شما صلاح نیست زیرا خلیفه عباسی مأمون در گفتارش اعتباری نیست اقوال و كردارش روی حساب سیاست سلطنتی خود است، فعلاً بمانید تا خبر صحیح برسد، لاجرم مدتی در حوالی كاشان و فین ماندند سپس حركت كرده تا یزدلان و از آنجا بقریه بادافشان حكمران ا
ین نواحی نیز شرفیاب حضور امام زادگان شده خدمت شایسته معمول داشت شاه زادگان چند روزی نیز در این نواحی توقف كرده جمعی كثیر با ایشان ملحق شدند.
روز چهار شنبه هفتم ماه ربیع الاول خبر شهادت حضرت علی بن موسی الرضا ـ علیه السلام ـ به ایشان رسید از این خبر وحشت انگیز عمامه های خود را از سر برداشته و گریبان های خود را چاك زدند و به عزاداری قیام نمودند و مردمان آن نواحی خدمت امام زادگان رسیده عرض تسلیت نمودند تا مدت چهل روز پس آن ها را به حمام برده از لباس عزا بیرون آمدند پس از چندی توقف در قلعه باد افشان تصمیم به برگشت به سوی وطن خود را گرفتند كه منافقین به گوش مأمون رسانیدند كه برادران حضرت امام رضا ـ علیه السلام ـ اراده خروج دارند و جمع كثیری هم تابع آن ها شده تا به طوس آمده و انتقام خون برادرشان را بگیرند مأمون از شنیدن چنین امری به وحشت افتاده، فرمان داد تا لشگر راه را بر آن ها گرفته و در هر كجا سادات علوی خصوصاً اولاد حضرت موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ را بیابند بقتل برسانند.
به طوری كه نقل شده روز چهاردهم جمادی الاولی بود كه امام زادگان از قریه بادافشان در حال كوچ كردن بودند كه لشگر شقاوت كیش مأمون ملعون رسیدند راه را بر آن ها گرفته ایشان را محاصره كردند چندین شبانه روز آن بزرگواران را در محاصره داشتند آب و نان را از ایشان و اصحابشان منع كرده تیغ های آتش بار از نیام كشیده در برابر آن شاهزادگان و اصحابشان صف آرائی كرده آستین ستم بالا زدند، اصحاب یك یك اذن جدال گرفته به درجه شهادت رسیدند.
نقل شده كه آن دو امام زاده عالی مقام در نیمه شب به طور فرار از قریه بادافشان بیرون آمدند بلكه بتوانند خود را از شر لشگر مأمون نجات داده به وطن خود باز گردند چون مقداری راه را پیمودند راه را گم كردند چون صبح دمید و عالم روشن گردید خود را پشت حصار قلعه باد افشان دیدند آن دو بزرگوار فرمودند: انا لله و انا الیه راجعون.
تقدیر پروردگار عالم چنین است كه باید با شكم گرسنه ولب تشنه (مانند جدشان حضرت امام حسین ـ علیه السلام ـ ) به شهادت فائز گردیم، دست در گردن یكدیگر كرده با هم وداع كردند آن جماعت شقی و بد نفس، از خدا و رسول حیا نكرده دور آن شاهزادگان را گرفتند آن دو شیر بچه حیدر كرار را گرفته و آن ها را به شهادت رساندند.
به طوری كه نقل شده جسد مطهر این دو بزرگوار چند شبانه روز در
آن بیابان روی ریگ افتاده بود كسی جرئت نمی كرد آن ها را دفن نماید پس زن های خالد آباد به تجهیز آن اجساد مطهره پرداختند مردان چون چنین دیدند تعصب نموده به كمك آن ها شتافتند آن دو بزرگوار عالی مقام را در یك بقعه بخاك سپردند.
یكی از روحانیون نطنز اظهار می داشت من در سن جوانی و در سنواتی كه وسائل نقلیه مناسب برای مسافرت نبود در یكی از سال ها به تهران سفر كردم در تهران به عده ای از دوستان كه عازم سفر به مشهد و زیارت حضرت امام رضا ـ علیه السلام ـ بودند برخورد نمودم به من پیشنهاد كردند كه با آن ها همسفر شوم پاسخ دادم چون خانواده ام خبر ندارند نمی توانم با شما بیایم در هر حال با اصرار دوستان مواجه شدم و بالاجبار با آنها همسفر شدم پس از رسیدن به مشهد و زیارت حضرت امام رضا ـ علیه السلام‍ـ و مدتی اقامت در مشهد مرض سختی بر من عارض شد به نحوی كه دوستان از زنده ماندنم نا امید شدند یك روز همه دوستان به زیارت رفتند و من تنها در اطاق محل اقامتمان بستری بودم لحظه ای بخود آمدم و رو به طرف حرم حضرت امام رضا ـ علیه السلام ـ نموده عرض كردم یا امام رضای غریب من زائر و میهمان تو هستم راضی نباش در غریبی و دور از خانواده ام بمیرم هنوز حرفم تمام نشده بود دیدم درب اطاق باز شد و یك سید جلیل القدری با یك پسر بچه وارد شدند و بلا فاصله با اسم مرا صدا زد و فرمود بلند شو عرض كردم آقا مریضم نمی توانم بلند شوم مجدداً فرمود تو حالت خوب است بلند شو من حركتی بخود دادم و بلند شدم باز فرمود چیزی نمی خواهی عرض كردم مقداری آب می خواهم به پسر بچه همراهش امر كرد آب به او بده آن پسر بچه مقداری آب به من داد نوشیدم آقا فرمود: چرا بخود سختی می دهی و این همه راه به اینجا می آیی هر وقت خواستی مرا زیارت كنی برو به زیارت امام زاده آقا علی عباس ـ علیه السلام ـ این جمله را فرمود و از پیش چشمانم ناپدید شدند پس از آن حالم خوب شد و مرضی احساس نكردم.
از كرامات امام زاده آقا علی عباس و شاهزاده محمد ـ علیه السلام ـ از حضرت آیه الله العظمی مرحوم یثربی سؤال گردیده بود ایشان در پاسخ فرموده بودند از كراماتشان همین بس كه در دل این كویر خشك خود را به مردم نشان داده اند.
عزيزالله حسيني- برگرفته از کتاب آستان مقدس امامزاده آقا علي، ص8
منبع: سایت اندیشه قم
