شاهکار بدیع آفرینش و نشان قدرت خدا

7:01 ب.ظ
بدون دیدگاه

شاهکار بدیع آفرینش و نشان قدرت خدا

«فاطمه»، و شما خواننده ی گرامی چی می دانی فاطمه (علیها السلام) کیست؟

فاطمه (علیها السلام) شخصیت فرزانه و انسان والایی است که نشان و ویژگی زن بودن را به همراه دارد. تا هم نشان قدرت بی همانند خدا و توانایی شگرف او در کران تا کران هستی باشد، و هم شاهکار بدیع آفرینش را بر تارک تاریخ بشر؛ چراکه خدای توانا بنده ی برگزیده اش محمّد (صلی الله علیه و آله) را آفرید تا نشان اقتدار و توان بی همانند او در میان پیامبران باشد. ما آن گاه دخت فرزانه و پاره تن او، فاطمه(علیها السلام) را از او پدید آورد تا نشان اقتدارش در آفرینش انسانی بی نظیر از جنس زن. انسان والایی که عصاره ای از فضیلت ها. مجموعه ای از موهبت ها و فرهنگی از ارزش‌ها را تجسّم بخشد.

و راستی را که خدای توانا کامل‌ترین بهره از شکوه و بزرگی و بزرگمنشی را به او ارزانی داشت؛

به گونه‌ای که از آغاز تا فرجام آفرینش برای هیچ بانویی جز او اوج گرفتن به بلندای این قله ی شکوه و پرکشیدن به این مقام والا امکان‌پذیر نیست. چرا که او در حقیقت از آن گروه از بندگان برگزیده و دوستان پاک و محبوب خداست که پیش از آن که زمینیان آنان را بشناسند. آسمانیان به شکوه و مقام والایشان، زبان به اعتراف گشوده و آیات روشنی از قرآن در مورد منزلت شکوهبار در بارگاه خدا فرود آمده است. آیاتی که از هنگامه ی فرود بر قلب شفّاف محمّد (صلی الله علیه و آله) تا به امروز و تا هنگامه ی رستاخیز، هماره در بامدادان و شامگاهان و شب و روز تلاوت می گردد.

او شخصیت شکوهباری است که انسان به هر اندازه بیشتر و افزون تر به سوی کمال و معنویت اوج‌ گیرد. و حقایق جهان هستی را بهتر در یابد و از راز و رمز آفرینش و صعودها و سقوط ها آگاهی افزون‌تری کسب کند. شکوه و شخصیت این برترین بانو برای او به صورت گسترده تری از افق آشکار می گردد و امتیازات و ویژگی‌هایش به صورت درخشنده تری جلوه‌گر می‌شود. چراکه فاطمه(علیها السلام) همان بانوی گرانمایه ای است که خدا او را می ستاید. و به خشنودی او خشنود، و با خشم او خشمگین می شود. «اِنَّ اللهَ یَغضِبُ لِغَضَبِکِ وَ یَرضی لِرِضاکِ».[1]

پیامبر او را به شکوه و بزرگی مقام و منزلت یاد می‌کند

؛ «فاطِمَهُ بَضعَهٌ مِنّی، مَن آذاها فَقَد آذانی وَ مَن آذانی فَقَد آذی الله».[2]و امیر عدالت به دیده ی احترام و بزرگی به او می نگرد و از او سخت تجلیل می نماید. و همین‌گونه همه ی امامان، از حضرت مجتبی گرفته تا آخرین آنان، امام مهدی (علیه السلام)، همگی به صورت وصف‌ناپذیر به او احترام می‌کنند و به این مام فضیلت ها و والایی ها به دیده ی تکریم می‌نگرند.

بانوی بزرگ که در قرون و اعصار به نام بلندآوازه ی او نظام ها برپا، و قدرت ها تأسیس شده. و نیز به نام ستم سوزش، حکومت های ظالمانه در هم نوردیده شده است. انسان برتری که به خاطر دوستی او، در روز رستاخیز خواهی دید که چگونه فوج فوج مردم، وارد بهشت می گردند و به خاطر انحراف از مهر و راه و رسم انسان سازش چگونه آنان که بیداد و حق کشی پیشه ساخته اند، انبوه انبوه به دوزخ سوق داده می شوند.

[1]– ابن صبّاغ، الفصول المهمّه. ص 150؛ نزهه المجالس، ج 2، ص 228.