مردی به محضر رسول خدا صلی‌الله عليه و آله وسلم رسيد، عرض كرد: يا رسول‌اللّه، من از امر ازدواج به شگفت در آمده‌ام و تعجب می‌كنم، زيرا مرد و زنی كه هرگز يكديگر را نديده‌اند و نمی‌شناسند، چون ميان آنان پيمان و عقد ازدواج برقرار می‌شود و بعد با يكديگر به صحبت می‌نشينند و يكديگر را بيشتر درك می‌‌كنند، چنان دوستی و محبتی برقرار می‌شود كه از آن عظيم‌تر ممكن نيست. رسول خدا (ص) فرمودند: پايه‌ريزی امر ازدواج را خداوند سبحان در ذات بشر قرار داده به طوری كه نيازمندی به آن را در درون خويش احساس می‌كند.
آنگاه حضرت رسول (ص) به آيه 21 سوره روم اشاره كرد كه می‌فرمايد«وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَكُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَكَّرُونَ؛ خداوند بين شما (زنان و مردان) محبتی خاص قرار داده و به يكديگر مهربان نموده است. همانا در اين امر نشانه‌ها و آياتی است برای آنانی كه تفكر كنند». عشق فطری بين همسران موهبتی الهی است كه مانند ديگر مواهب الهی اگر آن را پاسداری نكنيم و مدام به زبان نياورده شكرگزار آن نباشيم، كفران نعمت كرده زمينه‌های خسران و زيان را برای خود فراهم می‌كنيم.
اظهار علاقه به همسر به خصوص از سوی مرد نسبت به زن توصيه اكيد اسلام است كه به نظر می‌رسد اين امر مهم از ديدگاه اسلام، چندان مورد توجه عرف قرار نگرفته است به صورتی كه برخی از مردان اظهار علاقه به همسر را نوعی ضعف و حتی رفتاری به دور از آموزه‌های اعتقادی و فرهنگی خود می‌دانند و معتقدند اظهار علاقه به همسر كاری برگرفته از فرهنگ غرب است در حالی كه اسلام بر انجام اين امر تأكيد دارد.
امام صادق (ع) در حديثی می‌فرمايند: «مِنْ أَخلاقِ الانبياء حُبُّ النّساء؛ از ويژگ های اخلاق پيامبران، دوست داشتن زنان خويش بوده است» و سيره حضرت رسول (ص) و ائمه اطهار (ع) نيز بر اظهار علاقه به همسر استوار است.
ادامه زندگی خانوادگی و زناشويی از ديگر موهبت‌های الهی است كه بشر برای آن تلاش می‌كند، و می‌خواهد آنگاه كه پيوند ايجاد شد، به سادگی بحث جدائی مطرح نشود. در اين راه دو ركن اساسی خانواده (زن و شوهر) موظفند از آنچه سبب جدائی می‌شود، پرهيز كرده در راه استحكام پيوند زناشويی سعی مضاعف داشته باشند. قرآن كريم به اين مطلب در آيه 54 سوره فرقان چنين اشاره می‌كند:«وَهُوَ الَّذِی خَلَقَ مِنَ الْمَاء بَشَرًا فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَصِهْرًا وَكَانَ رَبُّكَ قَدِيرًا؛» خداوند كسی است كه بشر را از آب آفريد، آنگاه در آفرينش او پيوندهای نسبی و سببی به وجود آورد (و نسل او را از اين دو طريق گسترش داد). و پروردگار تو همواره تواناست.
يكی ديگر از آيات بسيار مهمی كه در نشانگر الهی بودن عشق و علاقه بين همسران است، آيه 21 سوره روم است كه می‌فرمايد«وَ جَعَلَ بَیْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً…» كه در تفسير واژه مودت مطرح شده است كه، مودّت، انگيزه ارتباط در آغاز كار ازدواج است و اما ادامه و پايان آن كه يكی از دو همسر ممكن است ضعيف و ناتوان شود و قادر بر خدمت نسبت به ديگری نباشد، «رحمت» جايگزين مودّت می‌شود.
بقای جامعه بزرگ انسانی در سايه بروز و ظهور اين موهبت الهی است و همچنين «رحمت» كه لازمه اخلاق انسانی و استمرار فضائل و كرامت‌های بشری است. و با اين موهبت الهی مراقبت و حفظ همسران از يكديگر ادامه پيدا می‌كند، چنانچه اين دو از بين برود و يا به ضعف و كمبود گرايد، هزاران بدبختی و اضطراب روحی و روانی را به دنبال خواهد‌داشت.
پس اين نشانه بزرگ الهی را پاس بداريد و پيرو سوره‌های الهی و سيره‌های رسولی باشيد.
